Hello vrienden. ‘De nacht’ was mijn eerste opgave ooit. Na 77,5 kilometer moest ik uitstappen, omdat alles zo ziek aanvoelde. Het heeft heel de week door mijn hoofd gespeeld! Geen medaille voor mij, geen eer en er valt duidelijke iets recht te zetten. Op vrijdag 27 juni 2008, een week na de nacht van Vlaanderen, trek ik er op uit, want ik wil zo snel mogelijk ‘de nacht’ een plaats kunnen geven.

Eventjes een adresje in de GPS typen en 3u50′ later kom ik aan op mijn bestemming. Dames en heren, ik stel u voor: PUTTELANGE AUX LACS. Een dorpje niet ver van Saarbrucken met een 3500 inwoners. Dit weekend zal ik hier verblijven. Al lopend. Jaja, goed gelezen. We lopen voor Quentin, een jongen met Handicap. Een parcours van 661 meter en hier gaan we 24 uur lang rondjes draaien. Les 24 heures de Puttelange. Op de website staat dat het een volledig vlak parcours is zonder moeilijkheid. Ideaal voor een eerste 24uur, of niet?

Na een rondje verkennen is het al snel duidelijk waarom hier zelden 200 kilometer of meer in de uitslag voorkomt. De eerste vijftig meter bergaf, dan vijftig meter lichtjes bergop. Dan links draaien en direkt honderd meter serieus bergop met daarna honderd meter goed bergaf. De volgende honderd wederom vals plat naar boven, linksaf een stoeprand op, vijftig meter geaccidenteerde asfalt en kiezels. Nogmaals links over een stukje gras dat maar drie meter m lang is, maar echt serieus bergaf! Dan tot aan de aankomst putten en stenen. Ik weet niet of er ergens een parcours bestaat dat zwaarder is waar lopers 24u lang op draaien…vlak zonder moeilijkheid?

We zien wel morgen wat het gaat worden. Nu eerst nog een lekkere pizza eten. Rond 22u00 kruip ik in mijn tent die opgeslagen staat in de tuin van een vriendelijke man. Zaterdag wakker om 09u30. De hele nacht liggen draaien en keren. De klok van de mooie kerk iets verderop liet me tot vroeg in de morgen weten hoe laat het al was. Elk kwartier kon ik me druk maken dat ik nog altijd niet sliep. Het moet iets van 03u30′ geweest zijn. Niet echt ideaal als een mens zo lang moet lopen. Och, er zijn lopers die 48u lopen en die vallen er ook niet van dood he. De goesting is aanwezig en na enkele boterhammen met choco ben ik er helemaal klaar voor. Ik begeef me in de laatste seconde naar de start.. Geen enkele bekende dit keer.

Het is warm, heel warm. De zon geeft goed en de temperatuur is 29 graden. Veel zout nemen staat op mijn programma. Na een korte speech mogen we beginnen. Iedereen start als gekken…buiten Paul. 24 uur is lang en ik krijg nog tijd genoeg om te versnellen. Ik laat me niet vangen en doe rondjes van vijf minuten wat eigenlijk al te snel was. De eerste ronde drink ik al water en cola, de tweede ronde water en een stuk banaan. Elke ronde drink ik minstens 20cl. Dikwijls plassen was dan ook wel nodig. Beter te veel dan te weinig. De uren verstrijken snel, de kilometers gaan zeeeer traag vooruit, maar in de eerste plaats wil ik 24uur lopen en de tweede plaats die 100 kilometer van verleden week recht zetten.

Voor de vele toeschouwers die kwamen opdagen hadden ze optredens, bbq en al wat een mens zoal graag heeft voorzien. Een Hollander die in Duitsland woont  (vergeef me dat de naam me niet meer binnenschiet) komt me regelmatig voorbij en we vragen ons af wie de juiste tactiek toepast. Hij zou later als tweede eindigen. Een jongen met nummer 50 loopt ook en heeft op twee dagen 21 toeren gelopen! Op een moment liep hij naast me en zei me hetvolgende: "mijnheer, achter u loopt iemand die hier zijn been verloren heeft". Ik kijk achter me en zie een man met een beenprotese lopen die aan de estafette meedoet.

Die berg, telkens weer die vervloekte berg op. Ik kan me na zes uur niet inbeelden dat we nog eens drie keer zo lang moeten rondtoeren op dit echt slechte parcours. De bevoorrading is tip top alleen staan ze telkens weer met een hele groep te babbelen juist op de plaatsen waar het niet moet. Echte Fransmannen hier. De rondetelling is manueel en op zes uur tijd hadden ze me al twee keer niet opgeschreven. Mijn teller stond meer met zijn rug naar de lopers dan wat anders. Ach ja, het maakt op het eind niet veel meer uit hoeveel rondjes je juist gedaan hebt. Zoals elke dag gaat de zon onder en daar zijn de meeste lopers blij om. Op de berg is van lopen geen sprake meer. Iedereen kiest zijn weg te voet en trekt zich dan terug op gang.. voor zover mogelijk. De temperatuur gaat plots goed naar beneden. Vele lopers stoppen en gaan slapen. Ik doe een pull aan en ga verder.

Dikwijls enkele ronden stappen en na 12 uur krijg ik een dip. Ik laat mijn benen even masseren wat een goed gevoel geeft. Maar te lang moet die kiné niet aan mijn benen zitten, want anders gaat er van lopen niet veel meer in huis komen. De nacht is zalig om te lopen. Verbijsterde blikken van mensen die al moe worden van het kijken. Op de grintweg vol putten en stenen is het heel gevaarlijk lopen, omdat de straatverlichting heel de nacht lang aan en uit gaat. Halfweg loop ik ergens op een 18de plaats wat heel mooi meegenomen is. Ongeveer in de helft van het klassement leek me al heel mooi. Zover zijn we wel nog niet en ik weet wel dat door de nacht te trotseren dat ik zeker zal stijgen in het klassement.

Na 16 uur verander ik terug van kledij en ik besluit dat mijn tijd is gekomen om nu even te slapen. Mijn voeten zijn één grote ‘blijn’  ondertussen. Na welgeteld acht minuten realiseer ik me dat nu slapen wel eens een opgave kan betekenen. De wedstrijd gaat verder en geen twee keer na elkaar voor mij. Torhout was een les voor mij en nu zal ik wel doorzetten. We draaien en draaien en draaien. Soms is het helemaal gedaan en is stappen de enige oplossing. Dan is er weer een goed moment en loop ik weer vlot een uur lang. Het is onbeschrijfelijk en daarom beschrijf ik het niet.

De zon komt op. Sommige lopers heb je uren lang niet gezien en die lopen ineens terug mee. Anderen gaven op en zijn al op weg naar huis. De thermometer laat zijn kwik stijgen tot 29 graden!! Alhoewel ik moet schrijven dat de rode led’s 29 graden aangaven. Na zo’n nacht is die warmte moordend en schaduw is er niet te vinden. Veel drinken en nog meer zout elk uur. Nu pas weet ik wat ‘Kouros’ bedoelde met een ander mens worden. Na zoveel uren ben je echt wel iemand anders. Van 19 uur tot 21 uur was het nog wat moeilijk, maar die laatste drie uur liep ik zefs de berg op. De enige trouwens. Het laatste uur komt Philippe naast me lopen. Hij won hier ooit met 212km, een record. We lopen de voorlaatste ronde op vier minuten en de laatste nog eens extra zot gedaan. Die lopen we op net iets boven de drie minuten! Wat, ik…ik ben er, ik heb het gehaald… De laatste ronde doen we nog met iedereen en samen met Quentin. Het zit erop. Ongeveer 143km zou ik gelopen hebben. Meer dan tevreden. Ik ben een gelukkig mens en er had nog wel een uurtje bij gekunnen, wie weet… 

Voor de prijzen uitgedeeld worden nog even te voet naar de douchen. 700 meter op, jawel, kiezeltjes. Na die 700m terug te pikkelen ben ik net op tijd om de echte lopers op het podium te zien. Ongelooflijk maar waar. Eerste senior is Paul Van Hiel. Ik was er even van gedaan. Een beker, klokradio en.. de eer. Ook in het totaalklassement kwam ik op een mooie zesde plaats. Ik maak kennis met Philippe, Thierry en Colette en samen gaan we de dag nadien een stukje eten. We hebben besloten volgend jaar hier terug te komen en dan mee te lopen als estafetteteam. 24 uur lopen (en stappen) was niet het zwaarste. Dat viel eigenlijk best mee. De aard van het parcours was het ergste. De mensen die steeds in de weg liepen en spelende kinderen waren dikwijls heel vervelend. Maar waarom we het gedaan hebben is prachtig. De mensen van de organisatie zijn super en hebben een groot hart. Ook hield ik er een paar vrienden aan over, echt sympathieke mensen.
 
De uren net na de koers zijn zwaar. Vooral gaan zitten en terug recht staan, maar na tien uur slapen gaat het al veel beter. Vanmorgen liep ik al een klein stukje (200m), maar daar bleef het ook bij. Ik voorzie een snel herstel. Alleen mijn linkervoet plooien gaat bijna niet. Waarschijnlijk door het bergop stappen en de stoeprand telkens op te wippen.

Wat heb ik bijgeleerd voor een volgende 24uur?

• Ik kan doorbijten en moet geen bang hebben van het aantal uren.
• Ik moet mijn voeten insmeren met vaseline en eventueel mijn kousen binnenste buiten draaien.
• Nooit van kousen of schoenen veranderen als je niet echt veel problemen hebt.  
• De voeding was perfect zoals het nu was. Veel drinken en om het uur een halve lepel zout en regelmatig iets klein binnenspelen.
• Ook al ben je kapot, gewoon doorgaan en er komt altijd ineens energie terug.
• Nog trager van start gaan en veel geduld hebben.

Vrienden, het was een superweekend dat ik nooit meer zal vergeten. Een weekend om fier op te zijn. Ik beschouw het als mijn eerste echte ultraloop en als de gezondheid meegaat zeker niet de laatste. En nu, eerst een goede scheerbeurt.

© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com