Dromen zijn bedrog…Het begon vrijdagavond 20 juni 2008. Een beetje nipt vertrokken naar Torhout. Onderweg krijgen we al te maken met de nodige files en eens in Torhout is het echt aanschuiven. De tijd begint te dringen en op één kilometer van de sporthal zet ik mijn wagen. Mijn begeleider loopt naar de sporthal om de nummers af te halen en ik haast mij met alles klaar te zetten.

Drankjes in de fietstassen, de fiets uit de koffer, droge kledij… ochja, snel mijn loopschoenen. In mijn haast vliegen mijn schoenen aan mijn voeten en snok ik de snoeren veel te hard aan. Dan snel met de fiets naar de sporthal en niet veel te vroeg staan we klaar aan de start. De sfeer zit erin, mijn benen voelen nog altijd zeer goed aan en het beloofd een makkelijke 100km te worden. Het weer zit ook wel mee, niet echt warm (waar ik meer van hou) maar vooral droog. Veel bekende gezichten en allemaal even gebrand om hier een mooie tijd te lopen. Ik heb mij een schema opgelegd van 10km/u en niet sneller.

Na een minuut stilte voor Tom Compernolle mogen we van start gaan. Het doet wel iets zo een massa dat geen woord zegt. We zijn weg, buiten mijn schema probeer ik nog iets anders uit vandaag. Bij de apotheker haalde ik zo van die babyvoeding. Daar zitten superveel koolhydraten in en mijn mengsels zijn zo uitgerekend dat ik per uur 60gr koolhydraten binnen krijg. Om 15′ en 45′ telkens water en op het uur en het half uur telkens koolhydraten. Ongeveer 800ml vocht per uur. Met dit systeem zal ik niet moeten, eten maar drink ik gelijk mijn eten op, slim toch? De beginfase is een ware ramp. Ik hou me mooi aan mijn snelheid, maar die mannen van de tien kilometer zorgen voor een echte chaos. Och ja, na tien kilometer zijn we daar vanaf en dan kunnen we genieten.

De eerste ronde van tien kilometer, juist 1u00′, alles volgens plan. Ik drink zoals ik moet maar mijn mening is toch dat 800ml per uur veel te veel is. Ik voel me echt wel goed en zit vol goede moed en de uren verstrijken en elke tien kilometer juist op schema. Na 35km halen we al veel stappende marathonlopers in. Dan begint wat niet moest, mijn maag doet raar en mijn buik is helemaal opgezwollen. Door niet te eten is mij lichaam zo een beetje leeg gelopen… ik moet ook een eerste keer overgeven. Moest het hier niet gaan om een wedsrtrijd van de ultracup dan stopte ik al aan de 42km. Ik geraak 4′ achter op schema, maar dat is geen ramp. We gaan niet voor een tijd maar om te genieten. Het genieten is er echter ook niet meer bij, aan 45km terug op kant en nog eens diarree erbij.

Ik voel me als een zieke hond en mijn moed zakt in de schoenen. Van de nacht heb ik echter niet veel problemen. Het is nog leuk in die stilte lopen. De zatlappen van elk jaar zijn ook weer van de partij en ze roepen soms de domste dingen. Wat drank allemaal kan doen? Na 50km zit ik al 15′ achter op schema en moet ik regelmatig op kant. Het is niet schoon om zien, als ik iets probeer te eten komt het boven na enkele stappen. Mijn buik is zo vol dat ik stop met drinken en eten. Soms loopt het weer iets beter en dan proef ik weer gal. Tussen de 50km en 65km was het een ramp, mijn knieen weten ook al van de beton. Ik ben overtuigd van na de tweede grote lus te stoppen. Eindelijk na 08u00 kom ik aan de 70km, nu volgen er nog vier kleine lusjes van 7,5km.

Uit koppigheid en niet willen opgeven begin ik aan de eerste ronde. Tijdens die ronde zet ik alles eens goed op een rijtje. Heel mijn lichaam doet zeer, de motor is leeg en ik ben onderkoeld aan het raken. Mijn achterste brand, mijn knieen zijn ballonnen… en over een toertje doe ik een uur. Het zou gegaan zijn om binnen de tijd binnen te komen maar ik heb redenen genoeg om hier een wijs besluit te nemen en voor mijn eerste opgave in mijn carriere te zorgen. 77,5km en 09u00′ gelopen, het is mooi geweest. Het doet me heel pijn, want opgeven is niet voor mij, maar in deze omstandigheden is lopen niet echt gezond. Bij het stoppen voel ik mijn linkervoet die ook helemaal gezwollen staat. De lip van mijn schoen zat schuin en door mijn schoenen te strak aan te trekken zit ik met een serieuze zwelling.

Wat een nacht… ik baal. Ik heb nog de eer om een paar grote mannen te zien binnen stormen en even voel ik me geen ultraloper meer. Verschrikkelijk om te moeten opgeven en te zien hoe anderen een medaille krijgen, maar eveneens ben ik superblij voor die mannen die het toch maar weer gedaan hebben. Ik relativeer snel en maak me wijs dat dit echt wel de juiste beslissing was. We hebben toch een marathon gelopen en die komt op mijn lijstje, en zeg zelf, 77,5km is toch ook een ultra he. Deze nacht zal altijd in mijn geheugen blijven en de volgende … dan neem ik revanche!!!!

Eens aan de auto kap ik alle overgebleven flesjes babyvoeding op de parking leeg. Weg met die rommel, volgende keer weer gewoon eten en drinken. Succes kent heel veel vaders, mislukking is een wees… Nu kijken hoe het lichaam hersteld de volgende dagen om te zien of ik alsnog aan mijn groot plan begin. Hoe ik me nu voel zou ik het liever uitstellen naar volgend jaar 🙂 … Maar vandaag is morgen niet. We zien wel. Geniet nog van de mooie dagen…

© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com