Dag 1 zaterdag. Aken – Monschau. Een kleine vijfentwintig gelukkigen stonden de eerste dag aan de start. Een aantal van hen liep alleen de eerste dag, een aantal de eerste drie en veertien de volledige zeven dagen. Hieronder waren 4 Nederlanders; Wilma Dierx die de eerste 3 dagen zou lopen, Bram, Erwin en ik die de hele rit gingen doen.
(Note Redactie Loopkrant.nl: De Eifelsteig. Dit alles door de ogen van Henk Geilen in zeven afzonderlijke verhalen vastgelegd en verspreid over drie dagen afzonderlijk te lezen op Loopkrant.nl. Hierbij het tweede deel van deze bijzondere loopervaring)
Ik dacht dat ik doordat ik vorig jaar de oude eifelsteig gelopen had en doordat ik al even op het eindpunt was geweest wel wist wat er komen ging. Dus verheugde ik mij op een mooie combinatie van prachtige vergezichten en leuke gesprekken, die zouden toewerken naar een finish boven op een burcht. Uiteraard had ik mijn camera opgeladen en voorzien van een extra grote memory-card. Tot mijn grote verbazing was de route na circa twee kilometers totaal anders dan vorig jaar. En eerlijk gezegd nog veel mooier dan verwacht. Als een kleine? Japanner stond ik dan ook om de haverklap stil om een foto te maken. Volgens mijn telling had ik de eerste dag tussen de 350 en de 400 foto’s gemaakt. Tijdens de zesde dag kwam ik erachter dat je bij deze camera twee keer achter elkaar op het knopje mag drukken en dat de foto pas bij de tweede keer gemaakt wordt. Uiteindelijk blijk ik toch nog 160 keer zo energiek gedrukt te hebben dat de camera mij het voordeel van de twijfel gegeven heeft en een plaatje heeft vastgelegd. Het mooie van foto’s maken tijdens zo’n tocht is dat je eerst mag stoppen, je camera tasje mag open maken, camera pakken, foto maken, camera in tasje, rits dicht doen en dus even bezig bent.
Je hebt dus extra tijd om van het uitzicht te genieten en vervolgens is de groep een stukje verder opgeschoten en mag je even flink doorlopen en als je weer bij de groep bent begint het spelletje weer opnieuw. Dus met mijn intervaltraining zit het voorlopig wel weer goed. Ook al was de route geheel anders dan vorig jaar een van de leuke verassingen was wel bewaard gebleven. Na een half marathonnetje arriveren we weer in de achtertuin van Christa waar onze lunch gelardeerd met de nodige versnaperingen klaar stond. Daar inmiddels de temperatuur behoorlijk opgelopen was, was dit meer dan welkom. Na een uitgebreide pauze konden wij onze tocht vervolgen. Na een klein uitstapje door België arriveerden wij na ruim 40 kilometer en 1110 hoogte meter in Monschau.
Mijn doelstelling was om iedere dag minimaal een marathon te lopen. Dus kon ik bij de de-briefing verstek laten gaan en mocht ik voor de zekerheid nog een rondje van 3,5 kilometer extra doen. Met mooie van lopen in en rond Monschau is dat je niet echt veel moeite hoeft te doen om een heuveltje te vinden. De burcht van Monschau was onze eerste overnachtingplaats. Werkelijk een mooie locatie. Maar het was wel een jeugdherberg, dus mocht je zelf je bed opmaken en ook mee helpen bij het afwassen. Stiekem had ik gehoopt dat mijn loopgenoten zo onder de indruk waren van mijn extra kilometertjes dat zij daarom ook even mijn bed opgemaakt hadden. Helaas was dit niet het geval. Wel was het zo dat ik niet echt veel moeite nodig had om hun er van te overtuigen dat het onderste bed van een stapelbed voor mij meer geschikt was dan het bovenbed. Dit kwam uiteraard zuiver voort uit hun wens om het mij zo comfortabel mogelijk te maken en had niets te maken met de combinatie van de gammelheid van de bovenbedjes en mijn gewicht.
Na een overheerlijke douche ging het richting maaltijd. Het blijft mooi om te zien met welke snelheid en met welke volumes een groep lopers spaghetti kan verwerken. Uiteraard werd deze perfecte loopdag op een zonovergoten terras onder het genot van een goed glas bier afgesloten. De sfeer binnen de groep was ook geweldig. Erwin had rond kilometer 18 bij een afdaling een blessure aan zijn dijbeen opgelopen. ’s Avonds kwam een van de Duitse lopers spontaan met een heel indrukwekkend apparaat. Wellicht kon hij hiermee Erwin helpen bij het herstellen. Dus werden er op beide benen allerlei elektrodes aangesloten en werden die vervolgens aangesloten op dit apparaat. Na het inschakelen begonnen zijn spieren zich ritmisch samen te trekken. Na afloop van deze sessie kwam een andere loopster met haar verbandkist en begon zeer professioneel zijn been in te tapen. En dankzij deze goede zorgen kon Erwin de volgende dag weer mooi meelopen.
Voor de foto’s en de route die wij gelopen hebben verwijs ik naar mijn site.
© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/