Hardloop4daagse 2008. "Een fles drank?" Dat was het commentaar van de Atheïst, mijn vriendin, toen ze het pakket bekeek dat bij de tweede plek in de categorie Mannen Senioren hoorde. Dat pakket was van mij. Ik had het gewonnen. Bizar natuurlijk, maar omdat de spoeling nu eenmaal erg dun was in mijn categorie kon het zo maar gebeuren dat die tweede plek in mijn categorie van mij werd.
Leuk voor mij, omdat dit een unieke gelegenheid was om eindelijk eens een keer een podium te beklimmen, waar ik in al mijn onervarenheid nog bijna van af donderde ook, maar het was natuurlijk wel heel erg zuur voor al die mannen van 40+ en 50+ die vele malen sneller zijn dan ik. Zij hadden in hun categorie nu eenmaal veel meer concurrentie. De verwondering van De Atheïst over de fles drank in het prijzenpakket was misschien wel te begrijpen, maar toch was drank als prijs eigenlijk helemaal niet zo vreemd. Tijdens het weekend van de hardloop4daagse is er namelijk opvallend veel bier gedronken. Vooral de 60 kilometer lopers konden er wat van. In principe zou je verwachten dat er elke dag een paar tankwagens met verse sportdrank het terrein worden opgereden, maar de werkelijkheid is anders. Maandag tijdens de prijsuitreiking was het bier zelfs al op.
Natuurlijk is de hardloop4daagse een sportief evenement, maar uit de ontspannen sfeer bleek wel dat het voor veel mensen voornamelijk om de lol ging. Er werd hardgelopen en natuurlijk was er sprake van een wedstrijd, maar de hardloop4daagse bestaat uit meer dan hardlopen alleen. Tussen de etappes door was er de kantine. Met voor sommigen het onvermijdelijke biertje. Dan was er het wachten op de uitslagen. Het bespreken van de voorbije etappe. De concurrentie. De komende etappes. Alles stond in het teken van het hardlopen. Mensen als De Atheïst hebben er dus (nog) niets te zoeken, maar iedereen die van hardlopen houdt, een marathon kan lopen en weet hoe het is om daar voor te trainen, kan ook gewoon mee doen. Het is dan wel zwaar om vier dagen achter elkaar veel te moeten hardlopen, maar het is best te doen. Zelfs voor een recreatieve hardloper als ik. Echt waar. Ik kijk er zelf ook vreemd van op.
Het leukste element van de hardloop4daagse vond ik nog wel de wedstrijd in de wedstrijd. Bij een normaal hardloopevenement loop je als recreatieve loper je eigen wedstrijd. Soms word je ingehaald, soms haal je andere mensen in en bij de finish is het voorbij. Tijdens de hardloop4daagse heeft dat alles echter een hele andere dimensie. De hardloop4daagse is (voor de 100 km lopers) pas na zes etappes voorbij. Die ene minuut voorsprong die iemand voor je in een eerste etappe heeft opgebouwd, kan je zomaar ongedaan maken in een volgende etappe. Je bekijkt het tussenklassement. Je onthoudt de startnummers van de mensen die in dat klassement voor (in het geval je niet Ronnie of Janna heet) en achter je staan en je let er op tijdens het lopen.
Nog een extra dimensie is het teamklassement. Zelf liep ik mee met het team van De Kieviten. In dit team was ik reserveloper, want aan de totaaltijd van dit team, dat werd samengesteld uit de tijden van de drie snelste lopers, heb ik nog geen seconde bijgedragen. Ons team stond na de eerste etappe nog derde, maar nadat toploper Kees (die in zijn categorie 50+ zelfs nog maar 3e werd) op stoom kwam en elke etappe beter ging lopen, schoof het team met behulp van de tijden van Ronnie&Janna snel op naar de eerste plek om die ook niet meer af te staan. Leuk om dat van dichtbij te maken. Jammer alleen dat in de uitslagen telkens niet te zien was wie bij welk team hoorde.
Dat is dan ook gelijk het enige verbeterpuntje dat ik voor de organisatie aan kan dragen. Eigenlijk zou ik ze ook nog willen adviseren om alle paden waar we op gelopen hebben helemaal vol te storten met asfalt, maar ergens vrees ik dat die suggestie het niet gaat halen. Voor de rest was de organisatie dan ook gewoon bijzonder goed. Ik voelde zelfs met ze mee toen door een technische storing de uitslagen van de vierde etappe niet beschikbaar bleken te zijn. Organisatorisch heb je alles op orde. Kastladingen vrijwilligers houden het evenement belangeloos draaiende door de kantine te bemannen, de route aan te geven en bekertjes water uit te delen. Iedereen spreekt vol lof over je en dan laat opeens tijdens de vierde etappe de techniek het afweten. Weg uitslagen. Tsja… Dan baal je wel.
Als ik mijn eigen geklokte tijd van die vierde etappe optel bij de tijd over vijf etappes die nu achter mijn naam staat, kom ik op een totaaltijd van 8 uur, 27 minuten en 25 seconden. Ik ben dan ook tevreden. Tevreden met die tijd en vooral tevreden met de manier waarop ik heb gelopen. Ik heb namelijk vooral kunnen genieten van het hardlopen in een prachtige en vooral ook telkens wisselende omgeving. Dat genieten is dan even afgezien van de laatste etappe waar ik door lichamelijke klachten eigenlijk alleen maar heb moeten zwoegen. Maar ook dat hoort erbij. Ook dat is de hardloop4daagse.
Misschien lees je dit, omdat je zelf misschien ook deel wil nemen aan de hardloop4daagse en misschien twijfel je nog. Is 100 kilometer niet heel erg ver? Is zelfs 60 kilometer eigenlijk niet te veel van het goede? Kan ik dat wel aan? Ga ik niet vreselijk kapot op het einde? Logische vragen waar ik vooraf ook mee zat, maar inmiddels weet ik dat het allemaal reuze meevalt. Het hoeft namelijk niet elke keer heel erg hard. De rem mag erop. Moet er zelfs op. Op die manier zorg je er voor dat de spierpijn beperkt blijft en dat je gewoon, elke etappe weer, door kan blijven lopen. Doe ook alsjeblieft mee met de 100 km. Ik weet dat het zwaarder is dan de 60 km, maar die vijfde etappe is het gewoon waard. Dan drink je maar gewoon een paar biertjes minder tijdens de hardloop4daagse. Leuk blijft het sowieso.
© Bart alias Snakemaster – http://www.snakemaster.nl/