Af en toe is lopen niet leuk. Je bent een flink eind onderweg en plots voel je iets op je tenen in je schoen. Een steentje of zo. Even stop je en klop je de schoen uit…en klaar. Maar dan blijkt het geen steentje te zijn, maar er zit iets niet lekker met je sok,. Een naadje dat er voor je gevoel nooit heeft gezeten, maar net vandaag opeens akelig naar begint te doen. Je moet verder. Liften is geen optie.

Wat zijn die kilometers dan opeens lang en de pijn wordt des te erger. Op alle mogelijke manieren probeer je zó te gaan lopen dat je minder last hebt, maar echt lukken doet het niet. Vorige week had ik opeens zoiets dergelijks aan mijn hak. Dit na ruim twaalf kilometer van de in totaal zestien kilometer. Ik heb mijn sokken uitgedaan en weggegooid, maar het leed was jammer genoeg al geschied. Een flinke ontvelling aan mijn hak, die ook nog begon te bloeden was het gevolg.

Na enkele minuten doorstrompelen gaf het bord ‘Noordwolde 4km’ aan…net als het bord daarvoor. Tja, eigemlijk is het mijn eigen schuld. Waarom moet ik steeds die sokken blijven dragen? Sokken die tien jaar geleden zo lekker zaten. Maar omdat ze destijds ook tien keer zo duur waren als normale sokken doe ik ze niet weg als ze (eigenlijk) op zijn.

Erg onprettig allemaal, maar half zo onprettig als tijdens de Haarlemmermeerronde van jaren geleden. Toen kreeg ik na 55km pijn op mijn tenen. Een korte blik naar mijn voet gaf aan dat er al langere tijd schade moest zijn. De voorvoet van mijn schoen was namelijk helemaal met bloed doordrenkt. Het rode bloed was zelfs al op sommige plaatsen bruin geworden van het opdrogen. Bij 60,6 kilometer, in het zicht van de haven, werd de pijn zo erg dat ik zelfs een klein stukje moest wandelen. Loopmaat Cees Tiemens, die met me meefietste, had niets van dit alles gemerkt en was daarom ook stomverbaasd dat ik, zo kort voor de finish, opeens ging wandelen. Tjonge. wat kan het dan toch fijn zijn om niet hard te hoeven lopen.

© Rinus Groen – Apeldoorn / http://www.avveluwe.nl