Toen aan mij gevraagd werd of ik bij de Marathon van Rotterdam nog problemen ondervonden had, kon ik zonder na te denken ja zeggen. Wat was namelijk het geval? Ik kwam over de finish gehobbeld en werd meteen omringd door maar liefst vier lieftallige dames tegelijk. Alle vier wilden ze mij een medaille omhangen.

Ik moest dus op dat moment een keuze maken en dat was niet makkelijk. Uiteindelijk wilde ik geen van de dames teleurstellen en heb ik mijn trofee afgenomen van een man die een beetje beteuterd in de schaduw van het vrouwelijk schoon stond. Nadat ik aldus de vraag adequaat beantwoord had bekroop mij de vraag waarom nu juist ik gevraagd werd naar problemen in Rotterdam. Zou het iets te maken hebben met mijn verbazing over het gebeuren vorig jaar in Rotterdam? Het viel mij inderdaad op dat de ik de laatste tijd een aantal mensen mij aanspraken met de vraag “Ga jij naar Rotterdam?” en met name dat ik hierbij steeds een verbaasde ondertoon bespeurde. Dus waarom ging ik eigenlijk naar Rotterdam?. Het antwoord “om een marathonnetje te lopen” is natuurlijk teveel een dooddoener.

Het ging mij eerlijk gezegd om drie dingen. Als ik met lopers over Rotterdam praat krijg ik of wel superenthousiaste reactie of zwaar negatieve. Het moge duidelijk zijn dat ik na wat er vorig jaar gebeurd was ik mij zelf tot de eerste groep rekende. Toch liet mij dit niet los en wilde ik nog wel een keer onder andere omstandigheden dit gebeuren meemaken. Daarnaast had ik weer de unieke kans om mee te mogen lopen bij Douane Nederland. En de manier waarop zij dit organiseren, het enthousiasme dat zij uitstralen en de sfeer die daar heerst, is zo fantastisch dat ik om dat te mogen meemaken zelfs bereid zou zijn om een marathon om de keukentafel te lopen. En gezien mijn afkeur van rondjes zegt dit denk ik wel genoeg. Tenslotte wil mijn gezin af en toe wel eens mee naar een loopje. En dan is een ultraloopje waarbij een tiental enthousiastelingen voor dag en dauw in de middle of nowhere vertrekken om 9 uur later weer besmeurd met modder en zweet terug te keren minder geschikt. Een grote stad met veel mensen, winkels en horeca gelegenheden is geschikter om de tijd tussen start en finish te overbruggen.

Dus verliet ons hele gezin vol goede moed op zondagmorgen het schone Limburg waar het pijpenstelen regende naar Rotterdam. Opvallend was trouwens het verschil in uitrusting tussen mij en mijn gezin. Ik was getooid in gloednieuwe en zeer professioneel ogende compressie sokken en een zeer blitse Douane loopoutfit en mijn echtgenote droeg alleen mijn creditcard. Vanaf Eindhoven werd het droog en zag het ernaar uit dat het in Rotterdam inderdaad perfect loopweer zou zijn. Na een zeer voorspoedige reis kwamen we bij het verzamelpunt aan. Hier lag mijn startnummer, nota ben voorzien van een sticker voor startvak C, en het T-shirt dat ik dit jaar erg mooi vind, klaar. Tel daarbij verse koffie en toiletten zonder wachtrij; dan is het wel duidelijk dat dit een perfect begin van een loopdag is. Na het begroeten van een aantal oude bekenden en het kennis maken met een aantal andere lopers, kon ik als een ware VIP plaats nemen in een busje dat ons tot 50 meter aan de start bracht. Ik heb nog geprobeerd om de chauffeur te overreden om mij tot in het startvlak te rijden, maar dit is niet gelukt. Dus heb ik nog iets om te wensen voor de toekomst over.

De start in Rotterdam blijft absoluut indrukwekkend. Lee Towers, het kanon, de Coolsingel en het grote aantal toeschouwers, prachtig. Vorig jaar had ik het genoegen om op de allerlaatste startrij te staan. Tijdens de start was dit heel indrukwekkend. Na de start was dit, tenzij je mee wil doen aan het NK slalommen, heel wat minder. Dus was ik toch wel blij met het C-vak. Na 30 seconden was ik over de startmat en kon ik vrijwel meteen mijn eigen tempo lopen. Dan is het ook echt leuk om de Erasmus brug op te gaan en te genieten van de enorme groep lopers. Heel wat mensen hebben mij gevraagd welke tijd ik van plan was om te lopen in Rotterdam. Hierop kan ik nooit antwoord geven. Ik ga nooit voor een bepaalde tijd. De tijd vindt mij altijd. Op de een of andere manier loop ik na de eerste kilometer een bepaald tempo en dit loop ik vrijwel vlak gedurende de hele marathon. Ik zag mijn tijd van de tweede kilometer en wist toen al dat ik vrijwel zeker tussen de 3:12 en 3:12:30 zou lopen.

Onderstaande tussentijden geven aan dat dit ook nu weer het geval was.

Snelheid 13,181 km/uur
Bruto tijd 3:12:34
Netto tijd 3:12:04
Netto tussentijden (verschil)
5 kilometer 22:31 (22:31)
10 kilometer 45:14 (22:43)
15 kilometer 1:08:06 (22:52)
20 kilometer 1:30:59 (22:53)
Halve marathon 1:36:17
25 kilometer 1:54:03 (23:04)
30 kilometer 2:16:51 (22:48)
35 kilometer 2:39:49 (22:58)
40 kilometer 3:02:35 (22:46)

Rotterdam is een stad die altijd een diepe indruk op mij gemaakt heeft. Toch kon het stuk nadat we de Kop van Zuid gepasseerd waren, dus zeg maar van kilometer 3, tot we weer terug kwamen op de brug, ik dacht rond kilometer 25, mij niet echt boeien. Het stuk naar Kralingen vond ik wel leuk. Vanaf kilometer 27 is duidelijk te merken dat veel lopers wat moeite hebben met het gelijkmatig verdelen van hun krachten over een hele marathon. En als je dan rustig en gelijkmatig door dieselt haal je heel regelmatig lopers in. Ook is het heel leuk om als jij rond kilometer 30 zit de snelle jongens te zien die dan rond km 40 zitten en zich klaarmaken om te landen. Voor wat betreft de sfeer onder de toeschouwers vind ik dit toch wel het mooiste stuk. Ook is het leuk om 45 minuten later zelf aan de overkant van de straat te belanden en dan de enorme hoeveelheden lopers te zien die het rondje Kralingen nog mogen gaan doen.

Vanaf kilometer 40 realiseer je dat het feest over een minuutje of 10 voorbij is. Ook zag ik dat mijn berekening na de tweede kilometer geen rekenfouten bevatte. Na 3:12:04 denderde ik over de laatste mat. Ook al ben ik helemaal niet geïnteresseerd in de tijden die ik loop. Toch vond ik die 4 seconden boven de 3:12 wel jammer zeker omdat ik mij realiseerde dat ik die te danken had aan mijn eigen beleefdheid. Ik heb er namelijk een gewoonte van gemaakt om bij iedere verzorgingspost twee bekertjes sportdrank te drinken. Ik wil niet knoeien op de mooie douane kleding. Ook vind ik het onbeleefd om de vrijwilligers, die toch maar mooi hun vrije zondag opofferen voor ons lopers, de bekertjes uit hun handen te grissen. Dus stop ik bij iedere post, drink mijn bekertje en bedank ik netjes de mensen aan de post. Zou ik dat niet gedaan hebben dan…..

Dus hobbelde een tevreden mens uit het finishvak. Wat mij wel tegen viel was dat de weg uit het vak wel erg lang was. Ik was dus blij dat ik wederom van een heel vriendelijke dame een paar flesjes sportdrank extra gekregen had en zo de wandeltijd nuttig kon besteden. Toen ik bij het busje terug kwam heb nog een hele tijd mogen wachten op mijn gezinnetje. Waar dat aan lag weet ik niet, ik meen dat zij iets mompelden in de trant van “er zat nog saldo op je creditcard”. Omdat ik al vol voorpret was op de uitstekende douches en ander faciliteiten van de Douane heb ik deze opmerking waarschijnlijk niet goed gehoord. Ergens bekruipt mij het vermoeden dat ik mij aan het eind van deze maand de ware impact van deze opmerking ga realiseren. Toen ik thuis kwam zag ik tot mijn grote verbazing een mailtje van de redactie van Loopkrant.nl. Bij dit mailtje zat een mooie actiefoto waarbij ik met verbeten trekken richting de finish ga. Zou ik toen al die 4 seconden hebben willen wegpoetsen? Tevens knap dat ik ondanks die verbeten smoel toch nog herkend ben.

Resteert nog mijn onderzoeksvraag over het waarom lopers over Rotterdam ofwel wild enthousiast zijn ofwel het helemaal niets vinden. Laat ik voorop stellen dat iedereen mag vinden wat hij wil. Het fascineert mij alleen hoe het kan dat dezelfde wedstrijd zo totaal verschillend ervaren kan worden. Ik denk dat dit met een heleboel factoren te maken heeft. Allereerst telt wat een loper in een wedstrijd zoekt. Dit is gelukkig heerlijk subjectief. En als je vind wat je zoekt, lijkt mij dat je een erg tevreden mens bent en ben je heel wat makkelijker om allerlei ongemakken voor lief te nemen. En als je doel is het zo snel mogelijk overbruggen van 42195 meter is Rotterdam zeker een aanrader. Als je zoals ik op zoek bent naar je grenzen dan is dit parkoers niet echt uitdagend.

Als je weet dat je toch wat langer onderweg zult zijn, ben je waarschijnlijk op zoek naar wat meer afleiding onderweg. Deze is te vinden in de omgeving in de ruimste zin des woords. Hier is een mooie dwarsdoorsnede van het brede lopers spectrum aanwezig. Dus je hierdoor is op dat gebied afleiding gegarandeerd. Als je het moet hebben van de omgeving dan kom je er in Rotterdam op hele stukken van het parkoers bekaaid vanaf. Als laatste punt is er de organisatie. Vooral de combinatie van liefde voor het lopen en professionaliteit lijkt mij belangrijk. Ik realiseer mij terdege dat het organiseren van een dergelijk mega -evenement een gigantische klus is en dat daardoor de organisatie behoorlijk bedrijfsmatig moet zijn en hierdoor de liefde voor het lopen wel eens in het gedrang kan komen. Ook kunnen zaken fout gaan. Maar als een organisatie hiervan leert en naar verbetering streeft, is er niets aan de hand. Ik heb gemerkt dat een aantal zaken die vorig jaar fout gingen aanzienlijk verbeterd waren.

En laten we eerlijk zijn als je fluitend en met meer dan genoeg reserves in een redelijk acceptabele tijd over de meet komt dan kijk je ook heel wat zonniger tegen een wedstrijd aan dan dat de hele tijd de kilometers hebt zitten af te tellen. Dus, ook al was ik redelijk vooringenomen, ik heb op een heel plezierige manier mijn laatste training voor Limburg Zwaarste van zaterdag a.s. afgerond. Ik heb duidelijk het kamp van mensen die helemaal niets aan Rotterdam vinden verlaten. Dus sluit ik niet uit dat ik nog wel een keer naar Rotterdam zal terugkeren. Eerst moet ik echter nog met mijn bankier aan de slag om de schade te regelen die mijn gezin op de koopgoot heeft aangericht.

Voor de foto’s en de route die wij gelopen hebben verwijs ik naar mijn site.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/