Perfectionisme en hardlopen gaan moeilijk samen. Perfect hardlopen bestaat immers niet. Bovendien: wat zou je onder perfect hardlopen kunnen verstaan? De beste worden? Dat is een ambitie die je maar zo snel mogelijk moet begraven, gezien de imponerende wereldrecords van de afgelopen jaren op werkelijk alle afstanden.

Diepe put, ambitie met zorg erin vleien en wat gebluste kalk erover. Vervolgens de put dichtgooien. En wat te denken van perfect hardlopen in technische zin? Een mooi streven dat je vooral moet handhaven. Maar vergeet vooral het taaie, hardnekkige lichaam niet. Dat zijn gewoontes niet snel verandert, en nu eenmaal op een bepaalde manier is gebouwd. Een oude boom knapt gewoon als je die teveel in een bepaalde richting opbuigt. 

Als ik zo om me heen kijk dan zie ik tussen de hardlopers vooral mensen die hun perfectionisme uiten door faalangst. Het zijn twee kanten van dezelfde medaille. Perfectionisten vinden zichzelf alleen de moeite waard als ze de ultieme prestatie leveren. Faalangstigen weten van zichzelf dat ze niet de ultieme prestatie kunnen leveren – en veroordelen zichzelf daarvoor.

Die faalangstigen zijn nog onder te verdelen in twee soorten. De ene is ”Ik weet niet of ik het ga redden” -type: het zijn mensen die geen risico lopen en zichzelf ’t liefst flink onderschatten: dan valt ’t alttijd mee. Het zijn van die types die zeggen dat ze dit keer gaan proberen om de tien kilometer binnen het uur te lopen – en vervolgens met 49 minuten binnen zijn. Het andere type overschreeuwt zichzelf. Roept: ik ga de tien binnen veertig minuten lopen. Moet kunnen. En als het dan tegenvalt, klinkt stilletjes het zelfverwijt. ”Zie je wel, ik kan ook helemaal niets.” Wat dan inderdaad afdoende bewezen lijkt…

© Annemiek van Klink / http://hardloopster.blogo.nl/