De marathon 13 april 2008 in Rotterdam is alweer verleden tijd. Al de weken van voorbereidingen hebben hun vruchten afgeworpen. Helaas niet de tijd die ik in mijn hoofd had, maar nu denk ik "Ik heb het gehaald". Ik heb er veel zien uitvallen en dan ben je blij dat je daar niet bijhoort.
Wij hebben onze camper van stal gehaald om zaterdag al in alle vroegte naar Rotterdam te gaan. Onze ogen zijn gericht op de Veerhaven, waar vandaag een rally gaat beginnen van twee en driemasters. Wat een prachtige boten liggen daar aan de kade. Iedereen is druk bezig om zijn/haar boot optimaal aan het publiek te presenteren. Wij hebben onze camper op deze mooie parkeerplaats gezet. Daarvandaan is het slechts één kilometer lopen naar de Coolsingel waar op zaterdag al een prettige marathonsfeer hangt. In het World Trade Centre haal ik mijn startnummer en T-Shirt op voor de dag die komen gaat.
Met die in het bezit begint de spanning nog meer toe te slaan. Nu is het een kwestie van aftellen en dan hoor ik daadwerkelijk bij die grote menigte. De laatste twee weken was het een strijd met en tegen mezelf. De motivatie was weg. Onze jongste kleinzoon van drie maanden heeft de kinkhoest. Kinkhoest denk je in het begin, dat kan toch niet? Maar helaas was het wel zo. Hij was zo benauwd, dat hij soms blauw werd. We wonen naast elkaar, dus dan maak je alles van dichtbij mee. Om dan weg te gaan is heel moeilijk. Maar hij heeft de vechtlust van zijn Oma en sinds zaterdag gaat het gelukkig wat beter.
Het is zondagmorgen en de zon breekt door met daarboven een strakblauwe lucht. Om 10.00 uur loop ik naar de Coolsingel waar natuurlijk al heel veel mensen in de startvakken staan. Wat een sfeer. Kippevel krijg je ervan. En ik mag erbij horen. Veel hardlopers uit het buitenland melden zich bij de hekken. Ik mag erdoor met mijn startnummer en dan is het wachten op het startschot. Onbekenden beginnen een praatje met me te maken en vertellen hun ervaringen. Niet te hard van start gaan is de zin die ik steeds hoor. Dan Lee Towers met zijn "You never walk alone". Zelfs de meest stoere mannen zie ik dan toch even slikken. Het startschot klinkt in de verte en een grote rookpluim volgt. Ik begin langzaam te lopen. Op naar de Erasmusbrug! Dan begint het lopen pas echt en kom je op stoom ehh in een prettig ritme.
Dit kan ik lang vasthouden door alle dweilorkesten die ook al in Rotterdam-Zuid staan. De grootste route gaat door Rotterdam-Zuid waar ik ben geboren. Honderden mensen staan langs de kant. Eenieder krijgt een applaus en aanmoediging. Normaal zouden de mensen aan elkaar voorbij lopen, maar nu word er voor me geklapt en geroepen: "Je bent een kanjer". En dat terwijl ik geen toptijden loop.
Bij de tien kilometer zie ik al lopers die uitvallen. Die zitten er al helemaal doorheen. Het mannetje met de hamer heeft ook deze dag geen vrij genomen. Op vele momenten duikt hij op om een forse tik uit te delen. 13 april staat natuurlijk standaard in zijn agenda. Dit mag hij niet missen. Gniffelend staat hij langs de kant. Mijn loopvriendin Ellen is helemaal uit Nijkerkerveen gekomen om mij aan te moedigen. Ik voel me een echte VIP op dat moment. Dus het mannetje houdt zich dus nog even op de achtergrond. Op diverse punten, waar de Metro rijdt, staat Ellen langs de kant om mij aan te moedigen En de mensen klappen met haar mee. Waar gebeurt dat eigenlijk niet?
Mijn gedachte is om het tempo van mijn trainingsrondje te gaan lopen ofwel tien kilometer in 1.05 uur tot 1.10 uur. Dat loopt lekker tot de 28 kilometer. Daarna gaan de benen strammer aanvoelen. Op dat punt ben ik terug in het centrum van Rotterdam en ga ik op weg naar de Boezemsingel, waar een heus Volksfeest heerst. Overal staan bandjes, dweilorkesten en grote groepen met trommels. Het kan niet op. Wat heel moeilijk is, is het punt naar de 30 kilometer. Je loopt dan links van de weg en aan de andere kant lopen al de lopers die het rondje Kralingse bos hebben gehad. Die komen dan al binnen en ik zit er even doorheen. Het mannetje heeft licht toegeslagen. Wat een akelig en vervelend mannetje. Soms liggen er mensen met een deken langs de kant bij een EHBO post te wachten op een ambulance.
Maar ik wil winnen en de klap die je mogelijk krijgt wil ik niet voelen. Aansluiten bij een groepje lukt af en toe. Elkaar oppeppen maar snel daarna valt het weer uiteen, omdat zoveel mensen er kort doorheen zitten. Dan op kilometerpunt 36 zie ik Henk en Alie Mentink staan. Mijn trainers van Loopgroep 2000. Wat geeft dat weer energie! Vier kilometer samen met je trainer lopen is een weldaad, die mij er vandaag doorheen helpt. Dan terug op de boezemsingel en op naar kilometerpunt 40. Het kan dan echt niet meer stuk. De Coolsingel en de Finishboog in zicht. Ik loop te treuzelen om nog wat van de sfeer te genieten. Als ik doorloop kom ik nog onder de 5.15, maar wat doet dat er toe. Ik duik onder de boog door en duik in de anonimiteit. Ik krijg een medaille om mijn nek en een roos in mijn handen gedrukt. Dan ben je weer alleen.
Nouja alleen? Mijn grootste steun en toeverlaat, mijn man, die ook de marathon per fiets heeft afgelegd staat klaar. Steeds heeft hij mij weer bemoedigend toegesproken en van eten en drinken voorzien. Hij staat net als ik langs de kant te stralen. We hebben het samen gehaald. "You never walk alone " zal altijd een Megahit blijven. Mede door de vele lieve reacties die ik heb gekregen van mijn medelopers(sters) uit Nijkerk, van familie en vrienden. Zo voel je je gesterkt om toch vooral dat mannetje zelf een forse tegendreun te verkopen. Ik heb de hoofdprijs gehaald en zal daar nog lang van genieten.
© Ina Nieuwenburg – Nijkerk / http://www.loopgroep2000.nl