De beslissing om moeder te worden is eenmalig en onherroepelijk. Ook al heb je al je kinderen achter het behang geplakt en nooit weer teruggezien, je blijft toch altijd (hun) moeder. Je kunt natuurlijk wel zeggen: ‘Vandaag ben ik even niet een moeder,’ maar laten we er geen doekjes omwinden: je zwangerschapsstriemen vertellen een ander verhaal. Hier onderscheidt moederschap zich van hardlopen.

De beslissing om hardloopster te zijn moet je bij elke run opnieuw nemen. Elke keer moet je weer besluiten je sportschoenen en hardloopkleding aan te trekken en naar buiten te gaan. En eenmaal buiten moet je er voor kiezen je ene voet in snel tempo voor de andere te zetten. En niet alleen dat, je moet er ook nog voor zorgen dat je een kort moment in het luchtledige zweeft, want anders ben je alleen maar een gestresste wandelaar.

Je kunt natuurlijk permanent vanaf de bank, met je hand in een zak chips, beweren dat je hardloopster bent, maar dan zullen ongelovige blikken je deel zijn. Je identiteit als hardloopster moet je veilig stellen door hem regelmatig te activeren. Dan botsen soms de moeder en de hardloopster. De moeder klaagt: ‘Ik heb de hele dag al de benen uit mijn lijf gerend met die kinderen,’ terwijl de hardloopster verlangt naar de frisse buitenlucht en het gevoel dat rennen haar geeft.

Het is dan zaak dat de hardloopster gewoon over de moeder heenloopt. Dan verenigen de twee zich tot een fantastisch en prachtig fenomeen: de Hardlopende Moeder.

© Nicole Orriëns / http://www.moedershomerun.blogspot.com/