Zaterdag heb ik het genoegen gehad om deel te mogen nemen aan een trainerscursus voor ultralopers door Gerrit van Rotterdam. Dit was absoluut de moeite waard. Hierdoor zag ik de samenhang tussen een heleboel zaken rond het trainen een stuk beter.

Op 8 januari 2008 schreef Henk: Er is nog heel wat te lopen 
Op 5 februari 2008 schreef Henk: Toch nog een goede daad kunnen doen 
Op 21 februari 2008 schreef Henk: Soms is het wat korter

Dat ik met een grote grijns op mijn gezicht wegging kwam dus niet alleen door Gerrit zijn zeer stellig uitspraak over het nut van rekken en strekken. Ook voeding kreeg een heel prominente plaats in zijn betoog. Ik ben de laatste tijd ook redelijk aan het experimenteren met mijn voeding, met name met het drinken (voor, tijdens en na het lopen). Door mijn experimenten heb ik bijvoorbeeld al geleerd wat het verschil is tussen een eetlepel en een theelepel keukenzout in een bidon drinken. Ook weet ik dat als je veel drinkt,  je ook regelmatig moet plassen. Dus toen ik zondagmorgen in de trein zat naar de 4e etappe van de Willibrammes vond ik het niet vreemd dat ik op zoek moest naar het toilet. Sterker nog, de trein was net vertrokken toen ik heel snel naar het toilet moest.

Zoals gebruikelijk had ik ook nu weer mijn renkleren aan; meer specifiek mijn lange tight. Nu bestaat de sluiting van mijn tight uit een heel simpel en daardoor ingenieus systeem. Een touwtje dus. Heel netjes had ik ’s morgens dit touwtje dicht gemaakt met een heel mooie strik. Toen ik het toilet bereikt had kwam ik meteen tot de conclusie dat deze eenvoudige sluiting erg effectief was en dat je door aan een strik te trekken deze ook kunt veranderen in een knoop. Sterker nog: hoe harder je trekt hoe vaster die knoop wordt. En daar sta je dan. Ooit heb ik gehoord dat als de nood het hoogst is, de redding nabij is. Geloof mij maar: de nood was erg hoog en de redding was binnen een meter, maar door een onnozel stukje touw van nog geen meter lang ging dit mooie spreekwoord niet helemaal op.

Een ander mooi gezegde is: kalmte kan je redden. Toch hielp hier rustig even gaan zitten en op mijn gemak het probleem ontwarren ook niet. Ik weet niet of het kwam door mijn omvangrijke buikspieren, waardoor ik het probleem niet goed kon bekijken of mijn tere vingertjes waardoor ik het niet goed kon vastpakken. Uiteindelijk heb ik een zogenaamde work-around gevonden. Uiteindelijk was ik best trost op deze oplossing. Wel realiseerde ik mij toen ik weer in mijn stoel zat dat dit wel een flinke inspanning geweest moest zijn, want ik zag dat ik rond mijn middel een beetje bezweet was. Mijn persoonlijke leermoment  hieruit is dat ik een schaartje ga toevoegen aan mijn loopuitrusting. Ik hoop wel dat als ik het schaartje nodig heb ik het niet al te onhandig ga gebruiken. Het zou niet eerlijk zijn voor mijn loopconcurrentie dat de V in de klasse waarin ik loop van veteraan verandert in vrouw.

Dus zonder wezenlijke problemen kwam ik in Abcoude. En om binnen het thema vocht te blijven hadden de weergoden er voor gezorgd dat het regende dat het zeikte. Het mooie hiervan was dat ik bij de koop van mijn rugzak gezien had dat hier een soort regenhoes bij zat. Het jammere was dat ik pas thuis na afloop van het loopje er achter kwam waar dat ding precies zat.

Organisator Bram had weer voor iedere deelnemer routekaarten en beschrijvingen verzorgd. Ook had hij de afgelopen weken zijn trainingen en loopjes tot het hoogst nodige beperkt (na de Magnétoise alleen een etappeloopje van 200 kilometer) om zo tijd vrij te maken om de precieze omvang van de route te berekenen. Dus harde kern: Bram, Erwin, Wim en ondergetekende konden zich weer verheugen op een mooi dagje loopplezier. Ik heb heel erg genoten van de vorige drie etappes maar deze was nog veel mooier. Ik blijf mij verbazen over het natuurschoon wat Nederland heeft. Ik ben van de ene verbazing in de andere gevallen. De oevers van de Gein, de Vecht, het Naardermeer, de natuurbrug, het Gooi en de Utrechtse heuvelrug. De regen kon de pret absoluut niet drukken. Achteraf vind ik het niet vreemd dat ik en passant nog ruim 125 foto’s gemaakt heb.

Wat ik ook mooi vind is de ontwikkeling die Bram doorgemaakt heeft. Hij is een echte race-director, die aan alles denkt, geworden. Toen we bij het Naardermeer waren stopten er twee fietsers. Zij vertelden tegen Bram dat wij straks bij een brugje links afmoesten en dan rond het meer en dan zouden wij over een uurtje bij een parkeerplaats komen en daar moesten wij dan wachten bij hun auto. Dit vond ik zo’n surrealistische conversatie dat ik absoluut met stomheid geslagen was. Maar na een uurtje kwamen wij inderdaad bij een parkeerplaats en daar stonden beide fietsers bij een auto. De  klep van de auto ging open en we werden vergast op een waar feestmaal. Fruit, zoutstengels, koekjes, Cola etc.. De oplossing van het raadsel was dat de goed man de chef van Bram was. Dit is nu eindelijk een baas die hart voor zijn mensen heeft. Op zijn vrije zondag met zijn partner in de regen gaan staan en dan zijn mensen overladen met lekkers. Het gaat zelfs nog verder: want de goede man kende ook echt zijn mensen want hij had geen personenauto maar een mini-van, hij had dus terdege rekening gehouden met de hoeveelheden die Bram pleegt te verorberen. Ik was hier zwaar van onder de indruk (en eigenlijk ook een beetje jaloers) dus heb ik maandag ook meteen alles in het werk gesteld om op kantoor gebak te krijgen. Uiteindelijk is mij dit ook gelukt, alleen heb ik het zelf mogen betalen.

Tijdens het laatste stuk van onze tocht werden we door een heel aardige mevrouw van (dacht ik) Natuurmonumenten aangesproken om in hun informatiecentrum een kopje koffie te komen drinken. Geweldig. Nu wilde het toeval dat ik op dat moment, in het kader van voedselexperimenten, een maggiblokje genomen had. De combinatie van warme chocolademelk en een maggiblokje is een smaaksensatie die iedereen een keer in zijn leven meegemaakt moet hebben. Tevens was hier een kinderfeestje en hebben we nog kunnen genieten van een mooie natuurfilm. Wij weten nu alles over de reeën op de Utrechtse heuvelrug. Ik denk trouwens dat wij ook een hele mooie bijdrage aan het ervaren van de natuur door de kinderen van het gooi geleverd hebben. Want een lid van de groep is even rustig naar het toilet geweest. En gedurende die periode ontstond er een rij van circa 10 kinderen die na hem hier ook naar toe moesten. Maar zoals aan alle moois kwam na 44,9 kilometer ook aan dit feest weer een einde. Ik kijk nu al uit naar de 5e en laatste etappe van dit feest.

Voor de foto’s en de route die wij gelopen hebben verwijs ik naar mijn site.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/