Zaterdag 29 maart. Nog maar een paar uur en de zomertijd gaat weer in, maar eerst moet er nog volgens het oude klokkie gelopen worden. In Vught staat zoals vertrouwd de spaghettiloop op het programma. Voor de marathonlopers hét startsein om te beginnen met stapelen van de benodigde koolhydraten. Of is dat nog te vroeg? Ach, in Bourgondisch Brabant grijpen ze elke gelegenheid aan om te smullen.
De spaghettiloop, georganiseerd door de trimgroep van Prins Hendrik, is niet zomaar een loop. Het is geen wedstrijd. Meer een duurtraining met de mogelijkheid om voor slechts drie euro aan te schuiven voor een groot bord pasta met rode saus. Waar is dat nu nog mogelijk? De lopers kunnen kiezen vandaag uit een ruime zeven, een elf of een dertien kilometer. Als redactielid slaan we de uitnodiging van Trimcommissie-lid Ottie Thiers natuurlijk niet af en schuiven dan ook aan bij de trimgroepen van Prins Hendrik met groepnamen als de Dido’s, de Boslopers en het Lange Lint.
Na wat rondes inlopen op atletiekbaan de Koepel worden we vijf minuten voor half twee door Theo de ‘materiaalman’ bijeengeroepen. Met zijn megafoon neemt hij plaats op de houten picknicktafel en spreekt het voltallig toegestroomde loperspubliek zeer vriendelijk toe. Dit ondanks de pijn-aan-je-oren-doende politiesirene. Volgens een enkeling schijnt Theo zelfs de dag van zijn leven te hebben en ze spotten met ‘de bar is voor geopend!’. Theo laat zich echter niet door deze grappenmakers van de wijs brengen en vervolgt vakkundig zijn verhaal. Het parcours wordt kort toegelicht en, als enigzins buitenstaander, hoor ik slechts de woorden ‘links, rechts, links, rechts, brug over, langs kanaal, brugje bij Cromvoirt, gravelpad, langs het Duitse bad, over het fietspad en dan de kortste route weer terug naar PH’. Een totaal vreemde is het spoor al snel bijster en zoekt zich een ongeluk, maar gelukkig ben ik opgegroeid in de omgeving van Vught en lukt het me met wat extra moeite om de route in me op te nemen.
De groep zet zich weldra zonder enig startschot zelfstandig in beweging en gaat op weg voor een rustige duurloop. Als steun in de rug krijgen we van Theo nog de tip om vooral rustig aan te doen, want de maaltijd staat pas over twee uur op tafel. "Maak je niet druk en geniet van de omgeving. Loop je voorop dan verwachten we dat je de route kent.." Oef, had misschien toch beter moeten opletten bij de introductie. De eerste kilometers snellen voorbij en voordat we het door hebben lopen we langs het water, het Drongelens kanaal genoemd. Geen tijd echter om in te dommelen, want het uitzicht is prachtig. Aan de rechterzijde het poldergebied ‘De Gement’ met even verderop het ‘Halve Zolenlijntje’. Waar die naam vandaan komt blijft de voorganger me schuldig. Ik zet nog wat aan om het antwoord boven water te krijgen, maar het tempo ligt net iets te hoog. Als één lang lint zie ik het loperslegioen minutenlang langs het water lopen. Met de zon in het gezicht moeten de mouwen na nog geen half uur al worden opgestroopt en is het grofweg genieten geblazen.
In de ‘slipstream’ word ik meegezogen en passeer al snel de eerste brug. Wel of niet afslaan? Ik besluit om rechtsomkeer te maken en schijnbaar ben ik één van de eerste en waarschijnlijk ook de laatste die deze beslissing vandaag maakt. Over een lichtglooiend fietspad gaat de route verder langs de fusilladeplaats van kamp Vught. Een lange eenzame weg langs kazernes en oude barakken volgt en gelijk besef ik hoe zielsgelukkig we als hardloper tegenwoordig mogen en kunnen zijn. Elke dag hardlopen, in vrijheid lopen en genieten is in deze wereld niet voor iedereen weggelegd. Dit geeft me een extra zetje in de rug om het tempo wat op te voeren. In de verte nadert tenslotte alweer de grote waterplas: de IJzeren man. Ik kijk achterom en zie niemand mij van achteren naderen.
Op de Loonsebaan, nabij de startplaats van de regionale Lunettencross, is het vandaag verrassend rustig. Ondanks het schitterende lenteweer is de parkeerplaats vrijwel leeg. Op het fietspad volgen de eerste én enige aanmoedigingen van toevallig passerende wandelaars. Als eerste dame op de zeven kilometer arriveer ik weer bij het clubhuis. Niemand zal dit echter kunnen beamen, want het is stil. Heel stil. Geen finishdoek, geen wedstrijdklok, geen jurylid en geen drankpost te bekennen. Even ervaar ik mij alleen op de wereld en voel ik de euforie van dit zeldzame moment. Aangekomen op de parkeerplaats steek ik stilletjes beide handen in de lucht en geniet van dit unieke moment.
In de kantine staan een tiental bekertjes water klaar voor de dorst. Zeker met dit plotselinge warme weer strikt noodzakelijk. De dames hebben de kantine in luttele minuten omgedoopt tot een heus Italiaans walhalla en kok Alfons Goossens roert in de keuken sierlijk en uiterst professioneel met een pollepel door de rode pastasaus. Ik vertoef mij weldra in een echt Italiaans restaurant en de aroma is dan ook niet te beschrijven. Bij het verlaten van de kantine constateer ik dat boven de ingang een kunstwerk hangt met de nietsverhullende tekst ‘Prins Hendrik’. Echter spraakmakender is dat de letter P verdwenen is. Niets om je druk over te maken overigens, want vandaag lieten deze lopers zien dat de P van Pret en Plezier in de harten is binnengedrongen. En de P van Pasta is de herrinnering van vandaag. Lopen in Brabant brengt net dat beetje extra, net dat beetje gezelligheid waar ze bekend om zijn. Je moet er gewoon geweest zijn.
© Redactie Loopkrant.nl