In voorbereiding op de Rotterdam marathon zijn nu de laatste lange duurlopen achter de rug. Wat rest is een loopje van een uur en dan is daar de ultieme uitdaging. De duurloop van week 10 eindigde in twee uur lopen in de regen. Aangezien je in een langzaam tempo moet lopen om het lange lopen te leren, heb ik hier een fikse kou aan overgehouden, want het was een loop van 30 kilometer.

Ik heb vaak gehoord van mensen die trainingen doen, kijk niet naar je tijd, maar loop op je hartslag. Op mijn  leeftijd is dat ongeveer 130-133. Dan kom ik uit op acht kilometer in 56 minuten. Langzaam lopen is in het begin best wel moeilijk, want je wilt opschieten. Je hebt zoveel te lopen. Ik heb laatst de tien kilometer in 57.48 gelopen, dus je denkt bij jezelf dat je in het begin makkelijk tien kilometer per uur kan lopen. Deze theorie stopt dan ook na een uur. Als je de verhalen leest van medelopers in de Loopkrant wil je jezelf daarmee gelijkstellen, maar ja de meeste verhalen komen van mannen en die lopen zomaar 11 tot 12 kilometer per uur.
 
Mijn loop begon met een lekker zonnetje en ik had een route uitgezet van 16,5 kilometer, die langs huis kwam waar ik weer nieuwe flesjes kon ophalen. Dan nog een restloop van 13,5 kilometer. Dit bevalt goed. Helaas begon het te regenen en de wind nam toe. Maar je bent aan iets begonnen en hardlopen is fijn, dus je gaat gewoon door. Alleen heb je op dat moment niet in de gaten dat je langzaamaan doornat wordt. Ik heb altijd muziek bij me, dus de tijd gaat nog gezellig voorbij ook . Op een gegeven moment na, ongeveer twintig kilometer, zag ik steeds een mannetje staan. In het begin dacht ik dat het van de regendruppels kwam,die natuurlijk in grote getale op mijn bril vielen. Ondanks dat ik  wel een petje op heb, maar het waaide erg hard. Het waren toch wel hele grote regendruppels. Het vreemde was dat waar ik ook liep dat mannetje steeds opdook. Gelukkig was het overdag, dus er was genoeg verkeer op de weg.

De regen kwam met bakken uit de hemel, dus ik dacht bij mezelf, dan gaat dat mannetje wel weg. Maar nee hoor. Hij bleef me vanaf een afstandje volgen. Op dat moment loop je ook niet meer zo lekker. De muziek viel een beetje tegen, dus daar had ik ook niet zoveel afleiding van. Ik had een route uitgezocht die helemaal door het buitengebied ging. Met af en toe een woonhuis in het zicht werd ik toch wel een beetje bang. En het mannetje kwam steeds dichterbij. Hoe verplaatste hij zich toch? Op een gegeven moment had ik nog drie kilometer te lopen, maar ik kon het mannetje niet meer ontlopen. Hij stond me op te wachten met een grote grijns op zijn gezicht en iets in zijn handen. Tot op een meter was ik genaderd en zag toen wat hij bij zich had: EEN HAMER. Het mannetje met de hamer. Ik ben toen zo geschrokken dat mijn benen vanzelf harder gingen lopen. Ik deed een wedloop met mezelf, maar kwam wel hardlopend en heelhuids thuis. Nu had ik een grote grijns op mijn gezicht, want ik had me niet laten pakken. 

Helaas heb ik aan dit avontuur een grote verkoudheid overgehouden, die nu na drie weken gelukkig haast over is. Ik heb nog nooit zoveel gehoest. Na twee weken gaf Alie, de vrouw van Henk Mentink , die ons ook traint, de tip om een ui naast mijn bed te leggen. Inderdaad hielp dit. Ik piepte in het begin zo erg,dat mijn man soms zei: "Je lijkt wel een oude fietspomp." Nou oud voelde ik me inderdaad en die fietspomp ach…als je tegenwoordig op Marktplaats kijkt worden er zoveel oude dingen aangeboden, dus die fietspomp was zo erg nog niet. Ik was daardoor veel waard geworden!

Vorige week heb ik ondanks mijn hoesten de langste loop gehad. Ik had 33 kilometer gelopen. Twee keer het rondje van 16,5 kilometer. Het vervelende mannetje kwam ik gelukkig niet tegen, die was schijnbaar op zoek naar een ander slachtoffer. Vandaag twee uur gelopen. Dat is dan heel makkelijk en volgende week nog een uurtje. De zenuwen beginnen  af en toe op te spelen. Rotterdam komt nu wel heel dichtbij. Ik hoop dat ik dan de goede benen heb en wat harder kan lopen. Door de drukte kan ik het mannetje niet op tijd in de gaten hebben, maar ik hoop dat hij dan een vrije dag neemt. Ik heb wel ondekt dat ik als ik niet harder kan lopen, de tijd van 5,5 uur wel zal halen. Mits ik natuurlijk niet dat enge mannetje tegenkom. Maar als laatste binnenkomen heeft ook nog een voordeel. Je wordt opgehaald door de winnaar en je komt in alle dagbladen te staan. Ik bedacht dat ik dan maar in het nieuwe wedstrijdshirt van Running2000 moest gaan lopen. Dan maak ik nog reclame ook…

© Ina Nieuwenburg – Hoevelaken / http://www.running2000.nl