Ik ben voor mijn gevoel al een groot deel van mijn leven een ‘eeuwige beginner’. Vanaf dat ik nog thuis bij mijn ouders woonde in de wijk De Maten in Apeldoorn, en jaren daarna, liep ik in bepaalde periodes steeds afstanden van hooguit zo’n 3 km. Dan kwam de ’20-minuten-dip’ en vond ik het weer mooi geweest.

Dan lag het weer enkele weken stil, om het dan zo af en toe weer eens op te pakken. Tot afgelopen zomer 2007. Toen had ik het gevoel toch iets meer te willen. Maar hoe pak je dat aan? Heb mijn leven lang alleen gelopen, omdat ik het gevoel had nooit met een maatje te kunnen lopen en dat ook niet te willen. 7 oktober 2007 besloot ik om mee te doen aan de Hoge Veluwe Loop. Goede vriend Jan Wieferink wilde samen met mij deze uitdaging wel aan en werd deze dag mijn loopmaatje. Dus daar liepen we, in de prachtige omgeving van Jachthuis Hubertus. Wat een ervaring: mooi weer, leuke muziek, een échte ‘start- en finish’, en zowaar allemaal mensen die stonden aan te moedigen! Het was nét echt. Het was ook wel spannend.

Afijn, voor het eerst een heuse ‘chip’ aan de veters geknupt en daar gingen we! Nooit kunnen denken dat juist het lopen met anderen kan motiveren en stimuleren om niet aan de ‘dip’ toe te geven, maar juist dóór te lopen. Net op het moment dat ik dacht ‘nu trek ik het niet meer’ hoorden we de muziek, en dat klonk ons met recht ‘als muziek in de oren’. Samen kwamen we de finish over in een tijd van 31.58. Wat een ervaring! Deze geweldige kick heeft mij nog een week lang in een roes gehouden! Het startnummer heeft nog lang thuis aan de muur gehangen…

Maar toen! Ik wist dat ik door die ‘startersdip’ heen kon, en dus vérder kon lopen. Maar hoe zou ik dit aanpakken? Toen las ik in de Stedendriehoek de advertentie van Loopsport Matenpark te Apeldoorn. Op een maandagavond in november trok ik de stoute schoenen aan en meldde mij bij trainer Jan Broeder. En waar kwam ik terecht: een gezellige groep, met enthousiaste lopers van verschillend nivo, die gelijk een praatje kwamen maken. Kortom: ik voelde mij al gauw ‘welkom’. Bijkbaar had ik mijn enthousiasme dusdanig overgedragen dat vriend (en inmiddels vast loopmaatje) Jan Wieferink de week erna ook een keer mee wilde gaan. En vanaf dat moment lopen we regelmatig op de maandag- of woensdagavond met de groep mee. Een hele stimulans is het voor ons, dat wij toch maar mooi mee kunnen komen, want zulke lange afstanden als menigeen loopt, is niet ons streven.

En toen de ultieme kick op zondag 3 februari 2008: De Acht van Apeldoorn. Wat een mensenmassa! Op een kluitje stonden we te wachten toen het startschot klonk, en we volgden met de massa richting de Naald. Via een prachtig parcours en de verraderlijke helling van de JC Wilslaan liepen we uiteindelijk naar onze ‘zege’ op de Loolaan! Ja, ik snap nu dat lopen een verslaving kan worden. Dankzij de loopgroep onder enthousiaste leiding van Jan Broeder houden wij de sokken erin!

© Mijnie de Boer – Apeldoorn