In Maasdam, 150 kilometer van Jette, daar speelt het zich af vandaag. Het is zaterdag 15 maart 2008 en na anderhalf uur rijden komen we aan in de Ford Garage, sportlaan 1 in Maasdam. Het inschrijven is in de showroom en alweer botsen we op al die bekende gezichten, ik ga ze niet blijven opnoemen. Allen weer eens een uitdaging van 42,195km aangaan.
De inschrijving verloopt heel vlot. Een hoop volk bijeen maar het merendeel is voor de estafette. Aan de ingang vragen ze of mijn wagen mee het parcours op moet? Ik leg uit aan de dame dat lopen en rijden nogal moeilijk samengaat en parkeer op de voorziene parking. We gaan voor 3u30′ , de benen voelen stijf van al die prikjes gisteren. Het weer zit echter wel mee: droog, niet veel wind en een aangename temperatuur.
De klok staat al op 12′ en we zijn nog niet gestart. Eigenaardig. Zouden ze hier ook drie kilometer minder lopen? Hehe, gene tweede flopperdeflop-marathon vandaag, dank u. Later wist iemand uit te leggen dat ‘de schilders , wie dat ook mogen zijn, een kwartier voor de rest weg waren en daarmee dat de klok al tikte. Start om 10u30 en we zijn weg. Een beetje aarzelen op de eerste kilometers, maar dan toch proberen een goed tempo te vinden. Wat vervelend zeg al die wagens van de estafette die constant voorbijrazen en dan terugstoppen…brrr, en dan claxoneren ze nog om voorbij te kunnen.
Gelukkig is het alleen maar voor de eerste kilometers zo. Met maar een schaars aantal deelnemers voor de marathon besef ik al gauw dat het wel eens een eenzame marathon zou kunnen worden. Even een plan bedenken, wat versnellen en zo komen we bij een estafetteloper. Mannen uit Leuven die hier wat komen trainen en altijd proberen tegen 12km/u te lopen. Ze zijn met vier en wisselen om de twee kilometer, later om de kilometer. Ik zie mijn kans om hier goed van te profiteren. Zo kunnen we nog een babbeltje doen en heb ik ook twee fietsers bij me die me toch ook wat uit de wind zetten op die enorm lange rechte stukken. Na 1 uur lopen toch weer dat rare gevoel, even stoppen, stretchen en het is weer over. De traagste van de vier lopers (ongeveer 11,8km/u) is juist aan de beurt en zo kan ik toch nog aansluiten.
Bevoorrading is dik in orde met alles op en aan, maar weer iets te weinig posten naar mijn zin.
De tijd gaat vlot vooruit en het lopen gaat met een redelijk goed gevoel. Omdat die mannen met vier man zijn moet ik elke kilometer mijn tempo terug aanpassen en op den duur begint dat wel door te wegen. We zitten wel perfekt op een schema van 3u30′ wat mijn doel was.
Toch na 23 kilometer moet ik ze laten gaan. Vanaf nu staan we er helemaal alleen voor. Dorst, dorst, de post aan de aankomst niet gezien en zo duurt het wel heel lang. Ik eet mijn energiebar op die tot nu toe in mijn hand zat.
Bij kilometer 28 ongeveer komt een politiecombi naast mij rijden, lap, gaan die mijn papieren vragen, liep ik te snel, alcoholcontrole? Nee hoor, die mannen liepen ook de estafette en daar mag dat blijkbaar met de dienstwagen. De chauffeur komt naast me rijden en vraagt of ik de marathon doe. Daarna de vraag of ik wat drinken kan gebruiken. O ja , please, water. De schuifdeur gaat open en een politieagente rijkt me een flesje aan en met grote teugen drink ik alsof men leven ervan afhing. Ze blijven naast me om het flesje terug aan te nemen. Ik bedank en ze rijden voort. Zo zie je maar, de politie is er voor je. Hadden ze om papieren gevraagd stond hier wel iets anders geschreven natuurlijk.
Het water was meer dan welkom en het tempo komt er terug vlot in. In de verte lopen de mannen van Leuven nog, te ver om deze terug bij te benen. Enkele kilometers verder, ow ow, in de verste verte niemand meer te zien. Niet achter of niet voor me. Een geluk staan hier overal mooi bordjes in de grond in tegenstelling tot vorige week tijdens de NicodeWitt-marathon. Elke afslag staat keurig aangeduid en elke oversteek is voorzien van seingevers. Een tien op tien daarvoor. De laatste tien kilometer is oneindig lang, rechte stukken, niemand meer te bespeuren, windtegen. Nu is het even vechten. Het schema van 3u30′ is al een tijdje onmogelijk geworden maar ver zullen we er toch niet vanaf zitten. Man wat is het even doorbijten nu. Na 10′ lopen is het rechte stuk voor me precies nog even lang. Maar overal komt een eind aan, alleen een worst heeft er twee.
Op enkele kilometers van het einde gaat er voor me eentje op de grond, oei, euh, van EHBO kent deze hier niet veel af. Naast hem stop ik en vraag of het nog gaat, "ik stretch maar even, het gaat wel" maar zijn ogen spraken anders. Ik zei hem rustig verder te gaan en zeker geen risico’s pakken, maar wie zou er zo dicht tegen de finish willen opgeven? We hebben het gehaald, 3u37′ 33". Een tijd om tevreden over te zijn, mijn benen doen echt wel pijn nu. We hebben afgezien en door moeten bijten. Maar dat zal er wel een beetje bijhoren zeker..
Bij het inleveren van ons borstnummer krijgen we een medaille en een t-shirt. Het t-shirt mogen we inruilen tegen een Ford uit de showroom, maar geef mij maar een degelijk stevig t-shirt. Bij de prijsuireiking krijgt iedereen nog gratis te drinken, nooit eerder gezien!! Het was saai met de lange rechte stukken maar chapeau voor de organisatie. Alles zo perfekt aangeduid. Ik heb maar één minpunt en dat is iets te weinig drinken onderweg. En die auto’s in het begin, ja, dat kan moeilijk anders als er een estafette is waar de wagens meerijden. Daarna nog de nodige dozen wafels verkocht en terug naar huis. Het was zeker een geslaagde dag, de zoveelste zit erop en nu terug platte rust.
© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com