Loopplezier is absoluut mijn motto. Maar heel af en toe kost het mij wat moeite om het plezier van een loopje in te zien. Afgelopen zondag was een van die zeldzame gevallen. Wat was namelijk het geval. De Magnétoise, 64 kilometer ruige trail met een kleine 2000 meter omhoog stond op het programma. Alles was perfect. Het weer was grandioos om te lopen. Het was een parcours om van te dromen.

Ik weet ook wel dat ik niet echt gebouwd ben om dartelend als een hinde de heuveltjes in de Ardennen op en af te vliegen. Maar ik beleef het meeste plezier aan die loopjes waar ik echt hard voor moet werken en die dus niet echt op mijn lijf geschreven zijn. Ook al kun je op dat grote lijf van mij heel wat schrijven. En mijn vorm was, dacht ik, erg goed. Ik had een maand geleden nog klavertje 4 in hetzelfde gebied gelopen waarbij ik op 4 bekertjes water in 4:06 binnen was. Ik heb de afgelopen periode heel regelmatig een loopje gedaan en heb het gevoel dat het met mijn conditie wel goed zit. Ik heb zelfs afgelopen woensdag nog een oefenloopje gedaan met de echt snelle jongens. Hierbij liep ik 32 km in 2:20 uur, terwijl ik nog de hele tijd kon blijven praten. Dus ook mijn basissnelheid is redelijk. Dus ik dacht dat 9 km/h (zeg maar een dikke 7 uur) een heel realistisch doel voor dit loopje was. Dus dat moest welhaast een garantie zijn voor vele uren grandioos loopplezier.

Nu denk ik dat ik inmiddels wel genoeg ervaring heb om te weten dat je bij het lopen nooit de garantie hebt dat het allemaal perfect gaat. Ik ben er dan ook van overtuigd, en heb hier ook altijd naar gehandeld, dat je gewoon op je gevoel moet lopen en niet persé moet proberen een bepaald tempo te lopen. Maar zondag zat ik toch steeds stiekem te denken: “dit wordt een heel verrassende tijd”. Dit blijkt inderdaad achteraf ook het geval te zijn maar toch op een andere manier dan ik gedacht had.

Supergemotiveerd stond ik zondagmorgen om 5 uur naast mijn bed. Als ascetisch sportman had ik zelfs de voorkeur gegeven aan het op tijd naar bed gaan, boven het bestuderen van deep throat. Als ik op kantoor niet zou kunnen meepraten zou ik mijn collega’s wel de mond snoeren met een mooi relaas over mijn sportieve escapades. Dus na een stevig ontbijt kon ik richting Maastricht om Henk Sipers en Roger Kempinski op te pikken. De reis naar Olne ging uitermate voorspoedig totdat ik vertelde dat het nog maar 15 minuten was en ik dus precies op dat moment de oprit naar de verkeerde autoweg nam. Maar met hulp van de gps en mijn stuurmanskunst kon dit, onder dekking van de duisternis, nog redelijk in goede banen geleid worden.

Mooi op tijd in Olne kon het ophalen van het startnummer gecombineerd worden met het begroeten van vele goede bekenden. Volgens de lijstjes van de voorinschrijvingen waren er zo’n 190 enthousiastelingen aanwezig. Het overgrote deel heel van hen ging met behulp van 2 stadsbussen de reis naar het startpunt in Magnée ondernemen. Ik vond het trouwens absolute humor dat de stadsbus zich verreed, dus zo stom was het verlopen van mij vorig jaar dus toch niet geweest. Ik schat dat de afstand tussen Olne en Magnée een kleine 8 kilometer is, toch hadden ze het terugtochtje voor ons lopers tot 64 kilometer kunnen beperken.

Bij de kerk in Magnée kregen we in perfect Frans een uitleg over de markering van de route dus niets stond een leuk dagje in de weg. ’s Morgenvroeg had ik Wouter Hamerlinck al met zijn vouwfietsje de berg op zien vliegen. Dus hij was perfect opgewarmd en kon ook als een pijl na het verstommen van de startsirene wegsprinten. Om dat het eerste stuk omlaag gaat was ook ik heel snel weg. Ik ben immers niet ervaren genoeg om te weten dat je rustig moet starten. Nu ben ik wel een fan van bergaf lopen, mijn voeten zijn dit echter niet. Dus echt soepel ging het niet. Of om het anders te zeggen: soms ben ik een enorme stommeling. Ik had van de heren medici het vriendelijk verzoek gekregen om het deze maand een beetje rustig aan te doen. Nu kan ik niets met dit soort vage termen, maar achteraf denk ik dat zij 4 loopjes ( 60, 43, 45 en 64 kilometers) niet als rustig aan doen beschouwen. Kortom na een kilometer of 5 wist ik weer dat ik links ook een voet en een enkel had en rond kilometer 13 zat mijn linker enkel helemaal vast. Afwikkelen was volstrekt onmogelijk. En dit had ik helemaal aan mijzelf te danken. Met iedere stap werd ik hier dan ook fijntjes op gewezen. Gelukkig had ik mijn gps mee en wist ik dat ik nog maar 51 kilometer voor de boeg had. Stel je voor dat ik een stappenteller gehad had, dan zou het leed echt niet te overzien zijn geweest.

Mijn normaal gesproken goede humeur had hier wel enigszins onder te lijden. Bergaf deed pijn en bergop deed zeer en de vlakke stukken hadden ze vergeten. Het kostte me zelfs echt moeite om te genieten van de geweldige uitzichten. Ik werd vrij snel bergaf ingehaald door Roger en Erwin. Toen kwam er een vlak stukje en kon ik even een normale pas maken en haalde ik die mannen meteen weer in. En toen ging het weer omlaag en kon ik definitief afscheid nemen. Even later kwam Bram van der Bijl met soepele tred langs. Ondanks mijn ellende beleefde ik er veel plezier aan om Bram zo langs te zien vliegen, ook al realiseerde ik mij op dat moment dat Bram dus ruim voor mij binnen zou zijn en dat vanaf dat moment de voedselporties een stuk kleiner zouden worden. Dus zo goed als het ging ben ik richting de eerste verzorgingspost (km 24) gehobbeld. Heerlijk Spartaans met alleen water. Dit was tevens een van de weinige mogelijkheden om uit te stappen. Ondanks alle ellende heb ik dit echter geen moment overwogen. In dit kader speelde ook mee dat ik al bij de start een heel mooi functionsshirt gekregen had met heel groot op de rug “Magnétoise 64 km”. En ik ga echt niet lopen met een shirt als ik de wedstrijd niet uitgelopen heb. En dit shirt zal ik zeker met veel trots en plezier gaan dragen en het zal mij soms ook gaan helpen om mijn verstand te gebruiken.

Een paar kilometer hierna kreeg ik gezelschap van Mark de Boer. Ook bij Mark liep het op dat moment niet echt lekker. Ik denk dat Mark in zijn verslag de strekking van hoe wij ons toen voelden heel treffend weergegeven heeft. Gelukkig begon Mark op een gegeven moment weer wat beter te draaien terwijl ieder steentje dat ik tegen kwam mij op niet mis te verstaande wijze op de voordelen van rustig in- en loslopen wees. Ik wist dat ergens achter mij Henk Sipers zat en ik dacht dat Henk maggiblokjes had. Dus dacht ik dat ik wellicht door mijn lichaam te belonen met zo iets smerigs als een blok maggi in je mond mijn geest kon verleiden om het signaal van mijn voet niet meer door te geven. Helaas had ik mij vergist en had Henk juist nu zijn maggiblokje vergeten. Zo goed en zo kwaad als het ging ben ik doorgehobbeld naar de tweede verzorgingspost ( circa km 44). Inmiddels hadden we ook gezelschap gekregen van Wim de Kwant. Ik dacht even dat ik in een fata morgana beland was, bij deze post stonden koekjes, zoutjes, powerbars en Cola. Ik weet nog steeds niet wat er met mij gebeurde maar ik kwam om de hoek en zag op 50 meter voor mij een heel aardige dame met een 2 liters fles Cola. Op dat moment was alle pijn weg en dacht ik jij bent voor mij. Ik neem aan dat het duidelijk is dat ik het hier over de cola heb! Het naar binnen schudden van die fles ging een record tempo. Het boeren daarna duurde heel wat langer. Binnen een minuut was ik een totaal ander mens. Ik weet nog steeds niet wat in de Cola zat maar ik kreeg mijn goede zin weer terug en kon zelfs weer ouwehoeren. Henk ging aan de slag met het bestrijden van zijn hongerklop en samen met Wim ging ik weer rustig door.

Ik kon mij de route nog redelijk herinneren en wist dat er nog een paar zware stukken kwamen maar dat er ook nu wat meer stukken zouden komen die wat minder een aanslag op mijn voet zouden zijn. Als de zuigmodder in de buurt van Banneux niet te veel roet in het eten zou gooien zou ik net onder de 8 uur binnen kunnen zijn. Ook al waren er officieel maar twee verzorgingsposten, ik meende mij te herinneren dat er rond km 55 nog een derde post stond. Inderdaad was dit het geval. En naast water, Cola en zoutjes hadden ze hier ook bier en wijn. Niettegenstaande het feit dat dit er wel erg aanlokkelijk uitzag vond ik dat ik vandaag even geen traktatie verdiend had. Het was uiteraard knap van mij dat ik mij nog veel van de route kon herinneren. Maar soms kwam die herinnering ook een beetje laat. Op een gegeven moment moeten we, ik schat een 800 meter, bergop door een riviertje. Heerlijke rotsen en water en toen we bijna aan het einde waren herinnerde ik mij zomaar dat er ook op 5 meter naast het riviertje een gewoon pad liep.

Uiteindelijk kwam ik na officieel 7:56:01 op een gedeelde 72e plaats aan de finish. Ik kan nu allerlei verhalen op hangen; ik wilde binnen 8 uur lopen, ik ben als 72e van de 190 binnen gekomen, ik heb rustig aan gedaan, tijd is niet belangrijk, uitlopen telt etc. Maar dit is allemaal gelul. Het echte verhaal is: ik ben ongelofelijk stom geweest. Ik heb 8 uur gelopen met een hartslag van onder de 120 terwijl ik een snelle marathon op 171 loop. Ik ben dus niet kapot gegaan, in tegendeel: ik ben amper aan inspanning toegekomen. Ik heb lopen van dezelfde lengte met een vergelijkbaar aantal hoogtemeters onder de 6 uur gelopen. Conclusie 1 is dus: ik heb het vermogen. Ik heb zuiver en alleen ‘mechanische’ problemen gehad. Dit zal op een dergelijk parcours met mijn gestel en motoriek nooit helemaal te voorkomen zijn. Maar zo vroeg en zo erg was te voorkomen geweest. Dus conclusie 2: ik heb mijn verstand niet gebruikt maar ben als een complete idioot aan de slag geweest.

Moraal: gebruik je verstand en zorg dat je het eerste stuk ingelopen raakt. Kortom ik heb heel veel geleerd en hoop dat ik hier iets mee ga doen. En gelukkig heb ik toch van het schitterde parcours en de geweldige ambiance kunnen genieten. En ook de couscous met worst (opmerkelijke combinatie) had ik toch wel verdiend. En..ik heb mij geen millimeter verlopen! I will be back.

Degene die wil weten waar en hoe ik gelopen heb verwijs ik naar de animatie op mijn site. Daar kunnen ook met dank aan Henk Sipers en Wim de Kwant een aantal mooie foto’s bewonderd worden.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/