Ik ben ervan overtuigd dat het feit dat ik nog steeds niet aan de valium ben te danken is aan hardlopen, want er is immers geen natuurlijker reactie op stress dan te rennen. Vroeger hadden we stress als we oog in oog stonden met een Tyrannosaurus Rex die ons als lunch wilde. Met de adrenaline die dan vrij kwam konden we dan fijn wegrennen.

Tegenwoordig hebben we stress vanwege heel andere zaken, ruzieënde kinderen bijvoorbeeld. Daar kun je helaas niet van wegrennen. Je kunt het natuurlijk wel proberen, maar dan komen ze je gewoon achterna. Maar wat te doen met al die ongebruikte adrenaline die is vrijgekomen? Die verwerk je gewoon even in een half uur hardlopen! Voila, een ontstresste moeder.

En soms kom je onderweg zomaar een cadeautje tegen: een veld bezaaid met klaprozen, een stralend blauwe lucht, diepgroene bomen of een diepzinnige collega-hardloper. Zo pufte ik laatst naar mijn ouderlijk huis, 8 kilometer verderop, met rood aangelopen hoofd terwijl alles in mij zei: "Meid ga toch lekker zitten", toen een snelle hinde vermomd als hardloper mij voorbij hupte. Hij keek mij in het zweterige gelaat en vroeg retorisch: "Gaat het nog?" Ik mompelde iets bevestigends, waarop hij monter zei: "Gewoon doorgaan he?!". Hij knikte me bemoedigend toe en rende toen met verende tred de verre horizon tegemoet.

Ik voelde me vreemd gesterkt, en herhaalde in mezelf zijn diepzinnige tekst "Gewoon doorgaan, he?", getroffen door het hoge waarheidsgehalte. Want is het hele leven niet een kwestie van "Gewoon doorgaan he?". Met nieuwe moed en lichte tred legde ik de laatste kilometers af.

Want ik ga gewoon door.

© ‘Moeder Nicole’ / http://www.moedershomerun.blogspot.com/