Denkend aan ’t Leesten – Loopkrant.nl – Voor lopers, door lopers!

Met de pijn van de Midwintermarathon nog maar net uit de benen was het alweer tijd voor het volgende sportieve hardloopevenement in Apeldoorn. ’t Was strak blauw aan de lucht en droog vriezend weer en terwijl ik niet geheel CO2-neutraal in mijn eentje zo tegen 13 over tien richting ’t Leesten toog drong zich op een of ander onverklaarbare reden de volgende gedachte bij mij op…

"Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan …"

Er was een gezellige drukte in en rondom de kiosk en ik trof er vele bekenden van onze loopgroep, ondanks de verschrikkelijke verhalen over ontberingen die tijdens de training van afgelopen woensdag door de gelederen gingen. De kleding was uniform in zijn veelkleurigheid, maar zeer variabel – van kort broekje met singlet met joekels van armsgaten tot meerlagig lang inclusief windjack en handschoenen – in zijn isolerende waarde.

Om 11.00 uur exact kwam de tot dan toe ongedisciplineerd door elkaar heen huppelende en zich traag inlopende meute als een éénheid in beweging op weg naar 1 , 2 of 3 rondjes endorfinenproductie. Geinig je te realiseren dat de thuisblijvers hetzelfde gelukzaligheidsgevoel kunnen bereiken door het eten van chocola en ook door het bedrijven van de liefde, maar dat laatste kan vanochtend niet, want ik ben hier ….

Het was te merken dat men er zin in had, want het tempo lag al meteen hoog. Rondje over het veldje, weggetje uit, rechtsaf klein bultje op en toen het bos in. Langs de hei een heel stuk vals plat en de honden in het "uitlaatbos" rechts van het pad hadden niet de minste moeite ons bij te houden. Als het draad niet zo stevig was geweest en de honden niet zo overvloedig hadden ontbeten, had ik zeker en vast nog een snellere eindtijd gehaald, bedenk ik mij nu met een gemengd gevoel van opluchting en spijt.

Verder maar weer, een stukje dalen en alweer omhoog. Met een grote boog naar links om vervolgens door een dalletje te daveren met aan beide zijden een wal begroeid met in september uitbundig bloeiende heide. Daar kwam de finish alweer in zicht, maar omdat ik een geel kaartje had opgespeld werd mij door een heuse official te kennen gegeven dat mijn prestatie nog niet opgetekend kon worden. Vooruit maar weer, nog een rondje. En terwijl ik zo voortsnelde langs ’s Heeren bospaden drong zich op een of ander onverklaarbare reden (of zou dit een neveneffect van de reeds eerder genoemde endorfinen zijn?) de volgende gedachte bij mij op:

"Denkend aan ’t Leesten
zie ik slanke gestalten
huppelend over glooiende
heidevelden gaan,
rijen bekertjes
met sprank’lend water
strak in ’t gelid
bij den finish staan"

Nu zou ik eigenlijk niets meer moeten toevoegen, want je moet stoppen op je hoogtepunt, maar het feit is dat ik nog onderweg was, dus ik zal toch nog even verder moeten. En ineens was daar dan weer de finish en nu mocht ik wel stoppen. ’t Was leuk om elkaar met een gelukzalige grijns van oor tot oor de hand te schudden en te feliciteren met de individuele prestaties, onderwijl Marianne Vos op de hielen gevolgd door een vrolijk zwaaiende Jan Jacobsen, die ook nog even stopte voor een gezellig praatje,. Aanmoedigend, want zij mochten nog niet naar huis en knoopten er dus nog maar gelaten een derde rondje aan vast, wellicht denkend, licht beneveld door een overmaat aan endorfinen, aan een Oud-Chinees spreekwoord: "Alles hat ein Ende, nu rein Leberwurst hat zwei!"