Zondag 10 februari 2008. Een heerlijk lentezonnetje tijdens de Amersfoortse Bergcross dit jaar. Wetende dat het in Amersfoort altijd een mooie wedstrijd is, ging de redactie van Loopkrant dit jaar wederom richting Amersfoort. En wat is er nu mooier om de luxe te hebben van een redactielid om ervaringen vanuit het veld op te tekenen (Maikel) en deze samen te brengen met de observaties van een redactielid naast het veld (Fiona).
Een betere startpositie was voor een serieuze poging tot vastlegging van ieder detail van deze wedstrijd nauwelijks denkbaar…
"Hoe zwaar zal het deze keer zijn. Met het oog op het doel van deze match, technisch correct en relaxed heel hard proberen te lopen, besluit ik geen plek op de eerste rij te kiezen. Bewust niet. Ik zie hele snelle mannen om mij heen. Zo’n Addy de Kort is bijvoorbeeld toch niet bij te houden. Dus gewoon op de tweede rij staan. Het gaat toch wel hard. Vooral in het begin bij zo’n écht crosswedstrijd. Wetende dat er na zo’n 150 meter een bocht komt en het parcours even heel smal is gaat het er om om snel tussen lopers van het juiste niveau te komen. Dit om daarna vier rondes mee te strijden voor een klassering die uiteindelijk na 150 meter al redelijk vast staat. Hoe anders ging het deze keer! Direct na het startschot moest ik, het vandaag meelopende redactielid van Loopkrant.nl, direct uitwijken voor een grote valpartij.
Vlak voor mij zag ik een of twee jongens op de grond liggen. Automatisch wijk je uit. Want rechtdoor gaat niet en erover is een te groot risico, want spikepuntjes zijn toch wel erg scherp. Plotseling lag ook ik. Op de grond. Hoe het exact kwam weet ik nog steeds niet. Ergens tussen het uitwijken moet het evenwicht verloren zijn. Wellicht geholpen door wat medelopers die ook moesten uitwijken, maar ik lag. Hard onderuit. Om mij heen zag ik nu de mensen uitwijken en sprongpogingen wagen. In een reflex ,maar direct de benen richting de strak blauwe lucht gestoken. Voorkomt wellicht dat iemand nog het idee zou krijgen om een sprong over mij heen te proberen.
Toen het eerste gevaar van nog aanstormende lopers was geweken een poging gedaan om snel overeind te komen. Oei. Toch wat schade of toch niet. In de verte zie ik het veld, zo’n 90 man en vrouw nog de bocht omgaan. Ik sta nog wat dizzy en besef wat mij vandaag was overkomen. De speaker komt naar mij toe. Gaat het? Pijn? Ga je door? Eigenlijk wil ik niet meer. Na net 20 meter wedstrijd was ik letterlijk uitgelopen. Maar de speaker volharde, probeer het gewoon!
En zo geschiedde: met bijna 2 minuten vertraging ga ik toch verder. Tenslotte niet voor niets naar de berg van Amersfoort afgereisd. Nietwetende dat ik bij iedere doorkomst een heldenontvangst krijg. Na afloop zie ik in de tent dat ik niet het enige slachtoffer was van de valpartij. Een loper heeft diepe schaafwonden en het bloed is op zijn armen gestold. Ook hij heeft uitgelopen! Zou hij de eerste duikelaar zijn geweest? Natuurlijk wordt gespeculeerd over hoe dit heeft kunnen gebeuren. Er wordt gefluisterd dat er vlak voor de start wat mindere lopers op de eerste startrij terecht zijn gekomen. Het verschil tussen starten van velen en het beginnen van sommige atleten was wellicht dermate groot dat na 20 meter het veld vol in de rem moest. Maar ja, tot op heden weet ik nog steeds niet hoe het kwam dat ik mijn evenwicht verloor. Maar mentaal doet het wel wat: toch uitlopen ondanks besef dat je weet dat het strijden om een redelijk klassering is geworden tot een inhaalrace die niet meer te winnen is." De woorden van het observerende redactielid van Loopkrant na afloop waren veelzeggend: ‘Ik vond het al raar dat je zo ver achter de rest aan liep’ en ‘normaal wordt er nooit bij iedere doorkomst voor jouw zo spontaan geapplaudisseerd’.
Hoe ging het verder met de rest? Winnen kwam deze zondag wel in het woordenboek van Martijn Broekman voor. Hij liet zien hoe het wel moest. Van kop-af-aan was hij tijdens de wedstrijd over bijna negen kilometer de sterkste. Deze jonge atleet van AV Thriathlon hield voet bij stuk. Hij was vandaag dé man die niet te pakken was. John van de Wansem deed nog zijn uiterste best, maar het leeftijdverschil was schijnbaar iets te groot. Desondanks liet de atleet met geboortejaar 1950 vele jongere strijders achter zich. Een voortreffelijke prestatie van deze veteraan! Ja veteraan is hij, maar aan de soepele tred en strijdlust zul je dat nooit en te nimmer merken. Met trots draagt hij dan ook de letters LADB op het felgele shirt. Ook clubgenote, tevens master, Marleen van Beek kon met een gouden plak weer huiswaarts keren. Met een gerust hart op weg naar Hilvarenbeek!
Op het moment dat de grote meute aan trimmers al met smart stonden te wachten op hun vertrekmoment sprak de speaker iedereen geruststellend toe en vertelde dat er nog één deelnemer op het parcours aan het zwoegen was. Of het laatste rechte eind richting de finish nog even vrijgehouden kon worden. Albert van Heijningen uit Ammerzoden was op weg naar de finish waar hij kon rekenen op een erehaag. Met luid applaus werd hij door alle deelnemende lopers van de trimloop binnengehaald. Kan het nog mooier voor deze NS-medewerker. Opgenomen worden in de NS-selectie zo nog een leuk extraatje zijn? Railsport organiseerde namelijk in Amersfoort het officiële selectiemoment voor de internationale RailRun later dit jaar.
Tot slot: naast volwassen lopers zagen we ook veel pupillen en junioren. Natuurlijk veel regionaal looptalent, maar uit onverwachte hoek ook wat kleine lopertjes uit Kerkdriel. En wat schetst onze verbazing: zij gingen er met de hoofdprijs vandoor en mochten het podium beklimmen. Ynte en Lars Bieman, broer en zus, kunnen na dit weekend met trots hun enorme medailles showen aan opa, oma en iedereen die het maar zien wil. En dat met het gegeven dat ze niet eens lid blijken te zijn van een atletiekvereniging. Op de vraag of ze nog wel plannen hebben in de atletieksport lieten deze kids ons weten daar nu nog geen eenduidig antwoord op te hebben en te willen geven. Plezier hebben ze vandaag in ieder geval gehad..en dat is tenslotte het belangrijkste!
© Redactie Loopkrant.nl