Jaren geleden deed ik eens mee aan de legendarische Sylvestercross in Soest op Oudjaarsdag. Ik herinner me daar nu weer van dat heel veel toppers heel snel wegsprintten bij de start. Ik zag ze pas weer als ze me lapten. Maar goed, sommige gebeurtenissen verdring je en deze hoorde daar zeker bij. Zo toog ik op Oudjaarsdag vrolijk naar Soest!
De avond ervoor had ik de deelnemerslijsten nog eens bekeken en had ik toch wel de kriebels gekregen: toppers als Adrienne Herzog, Marjolein Secreve en Stefanie Bouma lopen toch echt tijden waar ik alleen maar van kan dromen. Maar hoe gaat dat als je vakantie hebt en tijd genoeg om te dagdromen? Je fantaseert dat Adrienne over haar veter struikelt, Marjolein op zesde kerstdag te veel wijntjes naar binnen heeft getikt en dat op Oudjaarsdag moet bekopen en dat Stefanie met autopech strandt en Soest nimmer zal bereiken.
Het was geen enkel probleem om voor de resterende 20 loopsters een klein doch onschuldig pechje te bedenken. Tel daarbij op dat ik ook al weken liep te roepen ‘dat ik zo sterk ben als een jonge tijger’ en ‘dat ik momenteel mentaal héél sterk ben’ en je kunt je voorstellen dat ik bijzonder goed gemutst aan de meet verscheen. Bovendien, één kilometer loop je in vier minuten en 6 kilometer in 24 minuten, toch? Ik had de speech voor het sportjournaal bij wijze van spreken al klaar ( ‘Ja meneer Smeets, ik wilde eigenlijk gewoon even voordoen hoe je dat doet, lopen’).
Bij de start grapte ik nog wat met Marjolein die me aanraadde niet te hard weg te gaan. Dat lukt trouwens heel goed als je bijna tot je knieën wegzakt in het zand, dus die raad volgde ik mijns ondanks maar op. De eerste rondes lukte het me nog wel om op het harde deel van het parcours te herstellen van het deel dat eh, nogal zanderig was, maar vanaf de derde rond was het puur drama. Ik kon nog wel de kracht opbrengen om een zeer klein maar welgemeend applausje te geven aan degenen die me lapten en een klein lachje voor de supporters lukte ook wel, maar verder was het overleven en niets anders.
Na 32 (32!) lange (lange!) minuten perste ik er nog een sprintje uit door zeer mul zand waardoor ik met een tijd van 32.20 over de streep kwam. De meeste supporters waren toen al verdwenen, behalve de echt trouwe dan, die ik hierbij wil bedanken! Sorry jongens, ik wilde eigenlijk aan Mart Smeets vragen of ik de groeten mocht doen… Het zat erop. Het was een lesje in nederigheid, maar ik vrees dat ik volgend jaar, mits ongeblesseerd, met dezelfde wensdroom aan de start verschijn. Mocht ik de weken voor de Sylvestercross wat té hoog van de toren blazen: ‘Dit zijn geen buikspieren, dit is puur staal!’, dan hoop ik dat jullie me nog eens op dit stukje wijzen!
© Rianne Vlooswijk