Mij bekruipt het vermoeden dat mijn gezin van mening is dat ik te weinig loopjes doe. Wat is namelijk het geval? Afgelopen zaterdag zijn mijn echtgenote en mijn zoontje gaan shoppen. Vol trots kamen ze thuis met een paar prachtige nieuwe hardloopschoenen, Nike’s, hagelwit met een gouden logo maat 13. Ik kon dan ook  niet wachten tot zondag om ze uit te proberen. Wel vond ik het erg sneu om ze meteen te besmeuren met modder.

Dus moest ik op zoek naar een loopje waarbij mijn schoenen niet vies zouden worden. Nu wil het toeval dat zondag in Genk voor de 7e keer de LPM (Louis Persoons Memorial ) gehouden werd. Ik had al van verschillende lopers gehoord dat dit een goed georganiseerde en erg gezellige marathon was. Ik wist bovendien dat een van de drijvende krachten achter de organisatie niemand minder dan Micha Havreluk was, dus dat het gezellig en goed georganiseerd was bevreemde mij niet. Bovendien is Genk maar een klein half uurtje rijden van mijn huis; dus ik was snel klaar met zoeken.

Omdat ik zaterdagavond (en zondagmorgen) nog een heel gezellig feestje had gehad was ik niet echt bedroefd dat ik geen uren hoefde te reizen. Dus arriveerde ik ruim op tijd met mijn nieuwe schoenen en mijn voor de rest vrijwel complete hardloopuitrusting in Genk. Het aantal deelnemers aan de marathon was gelimiteerd tot 250.  Daarnaast was er nog een halve marathon en loopjes over 12,2 en 6,2 kilometer. Dus het was gezellig druk maar je kon toch pal voor de deur parkeren. Uiteraard kwam ik weer heel wat bekende lopers tegen dus de tijd tot de start vloog om. Even voor het startschot bemerkte ik dat ik geen zakje in mijn loopbroek had en vroeg mij dus af waar ik mijn autosleutel moest laten. Iemand adviseerde mij om de sleutel aan mijn schoenveter vast te binden. Eigenlijk wel een goed idee, stiekem maakte ik mij natuurlijk wel zorgen of ik hierdoor geen zwarte strepen op mijn gloednieuwe schoenen zou krijgen. Gelukkig was dat niet het geval, sterker nog door het extra accent van de sleutel kwamen de gouden Nike logo’s nog beter uit. Dus niets stond een leuk loopje in de weg.

Er was een parkoers uitgezet van 6 kilometer. Dus na een aanloopstukje van 195 meter en 7 rondjes zou het feest voorbij zijn. Het parkoers ging over verharde paden en wegen, grotendeel door het bos. Gelukkig was er meteen na de start even een pittige stijging. Voor de rest was het mooi glooiend. 250 lopers zijn geen echt grote meute maar gezien de breedte van de paden moeten er ook niet veel meer zijn. Met name bij de start was het dan ook even zoeken naar wat ruimte, maar dit was heel goed te doen. Omdat ik dit jaar redelijk veel loopjes wil doen wilde ik met name uittesten welke snelheid ik zou moeten lopen zodat ik de volgende dag weer vol aan de bak kan. Een van de dingen die ook wil leren is mij niet gek te laten maken door de “terreur van het startnummer” en  gewoon mijn eigen tempo te lopen. Ik had de indruk dat dit een behoorlijk snel parkoers was dus voor mij ideaal om te leren om rustig te blijven. Het feit dat dit 7 rondjes waren kon mij ook helpen om zo gelijkmatig mogelijk te lopen. In wilde mij richten op 5 minuten per kilometer, met name omdat dit zo makkelijk rekent. Het zouden dus rondjes van 30 minuten moeten worden. Zoals gezegd: had ik de eerste paar honderd meter even moeite om de ruimte te vinden om mijn “stap kwijt te kunnen”. Na de eerste ronde liep ik lekker ontspannen in 29 minuten. Inderdaad 1 minuut te snel maar wel lekker ontspannen. En tot mijn verbazing liep ik ook de andere 6 ronden  in exact 29 minuten per ronde. Tel hier nog de minuut voor de 195 aanloopmeter bij en dus was het feestje in precies 3:24:00 voorbij.

Zoals inmiddels wel bekend is ben ik helemaal geen fan van het lopen van rondjes. Toch viel het mij hier niet tegen. Er was genoeg te zien langs het parkoers en je was nooit alleen. Tot mijn groot genoegen vloog n , dacht ik, viereneenhalve ronde Marc Papanikitas al langs mij door. Op mijn vraag of het lekker ging antwoordde hij dat dit niet het gevalwas. Ik zou het ook niet echt lekker vinden gaan als ik zo’n 2 uur 38 met zo’n marathonnetje bezig moest zijn. Tot mijn verbazing begon ik in mijn 6e en 7e ronde zelf ook lopers te dubbelen. Ik moet toegeven dat dit is toch wel een apart gevoel is. Ook zag ik op een gegeven moment niemand minder dan Theo de Jong en Vincent Schoenmakers, twee echte ultragrootheden. Zij kwamen even kijken hoe de jeugd het deed. Ook  voor het publiek is het feit dat het rondjes waren heel leuk. Zodoende konden zij zonder dat zij er iets voor moesten doen ieder half uur genieten van mijn mooie gouden Nike logo’s en dat nota bene 7 keer.

Daarnaast kwam je ook iedere 6 kilometer langs een rijkelijk gevulde verzorgingstafel. Met name de chocolade daar vond ik wel heel lekker. Ik ben er ook van overtuigd dat ik hier niet alleen zo over denk want ik heb heel wat lopers gezien met bruine lippen en bruine vegen door het gezicht. Of het is mij ontgaan dat de laatste trend binnen het loopgebeuren het gebruik van bruine lippenstift is.

Wat ik ook erg aardig vond is dat ik na afloop een appel kreeg, dus de vitamines voor de komende week zijn weer binnen. Bovendien haalde een aardige mevrouw netjes het startnummer van mijn shirtje af. Vervolgens kon ik nog even gaan testen of chocolade anders smaakt als je rustig kunt blijven staan. Toen ik net om zuiver wetenschappelijke redenen deze test nog eens wilde herhalen kwam er een forse windstoot en vloog de hele verzorgingspost om. Dit was wel erg spectaculair maar wel jammer voor de lopers die nog onderweg waren. Maar gelukkig was de schade zo weer hersteld, en aangezien ik net toen de kraam omvloog toevallig de bak met chocolade in mijn handen had heb ik mooi kunnen voorkomen dat de lopers die nog onderweg waren het parkoers opgegeten hebben.

Na afloop kregen de lopers nog een broodje en een kopje soep dus met mijn reserves weer helemaal aangevuld kon ik mijn thuisreis aanvaarden en mijn kinderen blij maken met een mooie medaille. Kortom: ik heb weer eens lekker een stukje kunnen lopen, genoten van een goed georganiseerde en verzorgde wedstrijd, weer veel aardige mensen ontmoet en mijn schoenen zien er nog steeds spiksplinternieuw uit. Tot mijn grote plezier heb ik vrijwel geen last gehad van mijn voet en enkel. Ik weet nu even niet of dit komt door mijn mooie schoenen of doordat ik nu weer eens over paden zonder kuilen, boomstronken etc. gelopen heb.

© Henk Geilen – Munstergeleen / www.loopplezier.tk