De inschrijving voor de Berenloop werd geopend om 00.00 uur. Om 15:00 waren al ruim 600 van de 800 startnummers voor de marathon vergeven. De conclusie dat dit wel een heel bijzonder loopje moest zijn lag voor de hand, en dus wilde ik dat dan ook met eigen ogen aanschouwen. Na Texel was mijn hele gezin zwaar onder de indruk van de schoonheid en de sfeer van onze waddeneilanden.

Dus toen ik terloops liet vallen dat ik in het najaar misschien even een stukje wilde lopen op Terschelling oogstte dit voorstel veel bijval. Dus een mooie loop, een prachtige omgeving en een enthousiast gezin. Aan alle randvoorwaarden voor een prachtig (loop)weekend was voldaan. We zagen het helemaal zitten.

Uiteraard moest er wel nog het een en ander gereserveerd en gepland worden. Voorwaar mijn favoriete bezigheid. Dus iets wat op de lange baan geschoven kon worden. Toen ik eindelijk eens begon te kijken wat en hoe het een en ander geregeld moest worden kwam ik tot de conclusie dat Terschelling toch wel erg ver weg is. Aangezien mijn kinderen gewoon naar school moesten zou het er op neer komen dat we zaterdagmorgen vroeg zouden moeten vertrekken, een uurtje of zes zouden moeten reizen en zondagnacht erg laat terug zouden zijn. Omdat ook nog een paar uurtjes verloren zouden gaan aan een stukje lopen zou er wel erg weinig tijd overblijven om het eiland te verkennen. Dus zou dit helaas een tripje zonder gezin worden.

Gelukkig hadden ook John Uitenbroek, Thijs van Heugten en Martin van Nieuwenhoven besloten om naar de Berenloop te gaan. Zij kwamen dan ook met het idee om zaterdag rustig naar Harlingen te rijden, daar een hotel te nemen en dan zondagmorgen in Harlingen de boot te nemen.

Dus toen alle regelzaken rond waren kon ik mij eindelijk gaan richten op het loopje. Omdat ik de laatste tijd van steeds meer mensen hoorde dat ik mank liep wilde ik dit nog even in orde laten maken. Zodoende belande ik op vrijdagmorgen bij de orthopedisch specialist. Ik ging daar binnen in de veronderstelling dat ik even een zooltje aangesmeerd zou krijgen en dan weer als een jonge god door kon hobbelen. De goede man was razend snel in het stellen van zijn diagnose. Het is gezien de stand van mijn enkel en de verzakking van een aantal botjes in mijn voet niet vreemd dat ik mank loop. Hij vroeg  terloops (mooie woordspelling toch) of ik wel iets aan sport deed of gedaan had. Toen ik vertelde wel eens een loopje te doen reageerde hij in de trant van dat zal de laatste tijd wel echt niet gegaan zijn. Ik kon de man inderdaad geruststellen door te vertellen dat ik nog nooit een 5 kilometer wedstrijd gelopen had en dat de laatste 10 kilometer de nodige jaren geleden was. Door het aanmeten van orthopedisch schoeisel kan waarschijnlijk bereikt worden dat ik redelijk normaal een stukje wandelen kan, zeg maar van een parkeerplaats naar een terras. Dus erg vrolijk door het vooruitzicht op een paar mooie nieuwe helemaal speciaal voor mij gemaakte schoenen verliet ik hem.

Ter afronding van mijn voorbereiding had ik het ’s middags nog een afspraak met de fysiotherapeut. Zij hadden mij inmiddels drie keer (toevallig steeds een paar dagen voor een loopje) van acute rugproblemen verlost. Het was altijd een kwestie van een beetje geweld uitoefenen op de juiste plaatsen en dan ik ging weer fluitend naar buiten. Maar soms zit het een beetje tegen en nu kwam ik dus naar buiten met een behandelplan en een hele serie oefeningen die ik moet gaan doen. Die oefeningen vind ik trouwens razend knap. Ik ga regelmatig bij de trainingen van de atletiekvereniging langs. Dit is berengezellig. Uiteraard doe ik hier ook erg goed mijn best. Toch zijn er sommige oefeningen die ik nooit mee doe. En laat dit nu juist de oefeningen zijn die ik van de fysiotherapeut mag gaan doen. Je zou bijna aan samenspanning gaan geloven.

Dus na deze optimale voorbereiding konden wij zaterdagmiddag vertrekken. We hadden trouwens net zo goed gebruik kunnen maken van het invalidenvervoer. John en Thijs waren geblesseerd aan hun hamstring. Martin had last van zijn rug en heup. Dus zouden wij zonder meer aanspraak mogen maken op een invalidenparkeerplaats. Maar dit mocht de pret niet drukken. Dus goed gemutst verliep de reis naar Harlingen zeer voorspoedig. In Harlingen hebben wij heel toepasselijk onze intrek genomen in het Heerenlogement. Na een zeer korte verkenning van Harlingen en het vinden van de optimale route naar de vertrekplaats van de boot hebben wij ons tegoed gedaan aan een uitstekende maaltijd en zijn daarna zoals van sportlui te verwachten mooi op tijd naar bed gegaan.

Op zondagmorgen hadden wij de boot van 9:15 uur gereserveerd. Uiteraard kwamen onze kaartjes niet door de kaartcontrole, maar een hele aardige medewerker zorgde ervoor dat onze kaarten omgewisseld werden voor geldige kaarten. De boot was behoorlijk vol met loopenthousiastelingen, dus hadden wij ruim de gelegenheid om de 2 uur durende overtocht te vullen met het opdoen van allerlei nieuwe loopcontacten. Toen wij ons realiseerden dat de tocht 2 uur duurde zijn wij ook maar eens gaan kijken voor welk tijdstip wij de terugtocht geboekt hadden. Dit bleek 18:30 uur te zijn. Aangezien de marathon om 12:30 startte hadden wij dus precies 5 uur om de marathon te lopen, naar de sporthal te gaan, te douchen etc en dan naar de boot te gaan.  Dit moest makkelijk kunnen, zeker omdat we allemaal topfit waren.

Voor de start hadden we meer dan tijd genoeg. Dus stonden we nog precies op tijd in het startvlak. Ik leer het dus nooit; ik had dus weer een kleine 800 enthousiastelingen voor mij. De eerste 2 kilometer heb ik dus weer heerlijk aan mijn slalom techniek mogen werken. Deze marathon heeft het predikaat mooi en zwaar. Mooi was hij absoluut. Zwaar vind ik hem niet. Het was het meest perfecte marathonweer wat je je maar wensen kan. Haast geen wind en 12 graden. Ik kan mij voorstellen dat als er een stevige wind staat dat hij dan een stuk zwaarder is.

Het parkoers was echt prachtig. Kleine dorpjes, water, duinen. Prachtig is een te zwak woord hiervoor. Ook de betrokkenheid van de bewoners was geweldig. Versierde bogen waaronder door je de dorpjes binnenkwam. Versierde huizen en hekwerken. Aanmoedigingsborden. Hier leefde het lopen echt en voel je je als loper gewaardeerd. Iedere 5 kilometer een ruim voorziene verzorgingspost.

Ik had mij zelf voorgenomen om stevig door te lopen maar absoluut niet tot het gaatje te gaan. Ik wilde ergens tussen de 3:20 en 3:25 lopen. Voor mij was dit een test hoe mijn enkel zou reageren. Met name even kijken hoe ik er voorsta voor Olne-Spa-Olne.  Mijn conditie en mijn spierkracht voelden echt geweldig. Alleen de linker voet/enkel wilde absoluut niet meewerken. Ongeveer iedere 10 stappen verloor ik de controle hierover en maakte mijn been een rare slinger. Niet echt prettig. Ik liep dan ook behoorlijk mank en liet een of ander raar sleepspoor achter. Als wetenschappers de komende tijd een onderzoek op Terschelling zullen gaan doen zullen ze waarschijnlijk tot de conclusie komen dat het een of ander prehistorisch dier over de paden rondgelopen heeft.

Ongeveer vanaf kilometer 33 ging het voor een kleine drie kilometer het strand op. Ik verlangde hier eigenlijk naar. Lekker zacht zand, heerlijk voor mijn been. Dit bleek echter een kleine miscalculatie. Het stuk over het strand ging door harde ribbels, niet echt een verademing. Vrij snel kwam de Brandaris weer in zicht. Het laatste stuk mocht ik over een heuse rode loper lopen. Tevens hing boven de finish een heel groot scherm waar je je zelf in kon zien. Erg leuk en je voelt je dan ook heel even echt iemand.

Na 3:23:17 was ik binnen. Ik heb mij zelden zo dubbel gevoeld na een marathon. Ik had precies volgens planning gelopen. Ik had van een fantastische sfeer genoten. Ik heb de hele weg genoten van een prachtig en afwisselend stuk natuur. Maar ik voelde ook dat ik echt last had van mijn been. Ik voelde ook dat ik ondanks dat mijn spieren en conditie dit makkelijk aankonden niet echt snel en soepel lopen kon. Ik had het gevoel dat ik ongeveer als laatste binnen gestrompeld kwam. Dit laatste bleek achteraf wel mee te vallen want qua tijd was ik de 9e in de klasse 40+ bij de recreanten. Leuk om te zien dat ik ook in de klasse van de jonkies nog niet helemaal achteraan sta. Zoals bekend interesseren mij zowel plaats als tijd absoluut niet. Wel is dit voor mij een indicatie dat ik toch niet zo slecht gelopen had als ik dacht. Dus ik zal komende weken netjes mijn oefeningen gaan doen en dan zal ik toch maar eens gaan kijken hoe het in de Ardennen gaat. Mijn loopvrienden hebben gelukkig allemaal de marathon uitgelopen en stuk voor stuk genoten. Zij zijn gelukkig allemaal weer aan het herstellen van hun blessures.

Toen ik na het douchen terug liep werd ik door een meisje gevraagd of ik een kop soep wilde hebben. Buurtbewoners hadden zich samengepakt en een aantal stoelen en banken op straat gezet. Hier zorgen een aantal vuurkorven voor warmte en sfeer. De lopers werden hier vergast op soep met pannenkoeken en een lekker borreltje. Geweldig. Ook viel mij op dat er bij verschillende huizen bordjes stonden met de tekst “warme douche”. Het bleek zo te zijn dat  mensen gewoon hun douche ter beschikking stelden aan lopers. Ik weet nu eindelijk wat je ergens welkom voelen betekent.

Dus samenvattend: een aanrader, mooi, perfect verzorgd en aardige mensen. Zeker een lange reis waard.

© Henk Geilen – Munstergeleen / loopplezier.tk