Een aantal weken geleden werd ik tot mijn grote verrassing door de Douane gebeld. Zij vroegen of ik zin had om deel te nemen aan de marathon van Boedapest. Dit was tevens de 10e editie van de ESCA-marathon. Met andere woorden: een aantal douane medewerkers van een aantal Europese landen zouden hier onderling hun krachten meten. Ik was erg vereerd met het feit dat men aan mij gedacht had.

Aan mijn loopprestaties zal ik dat wel niet te danken hebben, maar ik moet toegeven dat het looptenue van de Douane mij erg goed stond. Omdat ik bovendien enorm onder de indruk was van de manier waarop de Douane de lopers tijdens de marathon van Rotterdam in de watten had gelegd hoefde ik hier niet lang over na te denken.

Dus werd ik zaterdagmorgen aan het einde van de morgen thuis opgehaald en ging het met gezwinde spoed richting het vliegveld van Keulen-Bonn. Deze reis verliep zeer voorspoedig.  Bij het vliegtuig is een enorme parkeergarage. Bij de ingang wordt netjes aangegeven hoeveel vrije plaatsen er nog zijn. De teller gaf elf stuks aan. Dus hadden we geluk. Helaas kost het toch wat moeite om te vinden waar in deze acht etages hoge kolos nu precies zo’n vrij plekje is. Maar door echt systematisch te werk te gaan hadden we binnen 20 minuten een vrije plek gevonden. De sfeer zat er nog steeds goed in en bij wijze van grapje vroeg men aan mij of ik mijn paspoort wel meegenomen had. Nu weet ik inmiddels dat ik maar drie zaken (loopschoenen, paspoort en credit-card) bij een buitenlands marathon tripje echt niet mag vergeten. Dus dat had ik uit den treure gecontroleerd.

Voordat ik een gevat antwoord geformuleerd had, ging de mobiele telefoon van de vraagsteller die toevallig vergeten was om zijn telefoon uit te zetten.  De boodschap die hij ontving was kort maar de uitwerking krachtig. Het was zijn echtgenote die gezien had dat hij haar paspoort meegenomen had. Voor de goede orde: niet naast zijn eigen paspoort maar in plaats van. Met andere woorden we hadden de eerste uitdaging voor ons marathonweekend.  We hadden nog 1 uren 35 minuten voor de geplande vertrektijd van het vliegtuig. Uitgedrukt in minuten is dit 95 en aangezien wij minder lang gereden hadden moest het nabrengen van het paspoort kunnen lukken. Aangezien de luchtvaart maatschappij echter precies 30 minuten voor het vertrek de incheck-balie zou sluiten moesten we dus even iets zien te regelen. Dus hebben wij heel aardig etc. ons probleem aan de baliemedewerker uitgelegd. Zijn reactie blonk uit in duidelijkheid en bestond uit precies een Duits woord: NEIN.

Daar sta je dan . Gelukkig kun je in Keulen tegenwoordig als je alleen handbagage hebt elektronisch inchecken. Gezien de grootte van mijn handen vind ik al snel iets handbagage. Dus hadden we weer een kleine 30 minuten extra tijd. Regelmatig was er telefonische overleg en de hulptroepen naderden. En toen kwam er een minder leuk telefoontje. File. Er was een ongeluk gebeurd. Mooi wat er toch allemaal geregeld wordt om de adrenaline van een loper op peil te krijgen. Uiteindelijk moest ik gaan boarden. Dit ging enorm voorspoedig. Dus toen ik net in het vliegtuig zat werd om geroepen “boarding completed”. Normaal ben ik altijd blij als het boarden voorspoedig verloopt en de kist op tijd vertrekken kan. Vreemd genoeg was dit nu absoluut niet het geval. De deur ging dus dicht. Even later ging de deur weer open. Vol verwachting keek ik wie er binnenkwam. Helaas geen bekende. Toen even niets en toen kwam Ronald. Mijn gemoed is nog nooit zo snel  opgeklaard.

Nadat hij op adem gekomen was had heeft hij mij even bijgepraat over zijn belevenissen van de laatste 11,5 minuut. Uiteindelijk was het zijn echtgenote toch nog gelukt om op het vliegveld te komen. Nu weet ik dus waar het woord vlucht in vluchtstrook vandaan komt.  Dus hij naar de gate. Daar aangekomen werd hem vriendelijk verzocht om zijn bagage even open te maken en uit te pakken. Omdat het de bedoeling was dat dit koffer als ruimbagage mee zou gaan bevatte het allemaal  spullen (vloeistoffen e.d.) die niet in de handbagage toegelaten worden. Hij werd dan ook vriendelijk verzocht om even aan de overkant van de gate een plastic zakje te gaan kopen en hier het een en ander in te doen. Nadat hij dit netjes gedaan had bleken sommige spullen meer dan 100 ml te bevatten en mocht hij deze alsnog weggooien. Inmiddels hadden ze al omgeroepen dat hij de vlucht vertraagde en dat zijn bagage uit het vliegtuig verwijderd zou worden. Maar goed; het blijft een snelle marathonloper en uiteindelijk was hij toch mooi op tijd in het vliegtuig.

Positief als ik ben heb ik vervolgens de conclusie getrokken dat wij alle ellende gehad hadden en niets een perfect loopje meer in de weg kon staan. Na een perfecte vlucht landden wij dan ook precies op tijd in een zonovergoten Boedapest.  

Er was slaapgelegenheid voor ons geregeld. Wij moesten alleen op eigen gelegenheid zorgen dat wij daar zouden komen. De luchthaven van Boedapest heeft een systeem van minibusjes die je voor een vast bedrag naar iedere gewenste bestemming in de stad kunnen brengen. Dit scheelt in iedere geval een hoop gelazer over de ritprijs met taxichauffeurs. Bij de balie van de exploitant van de busjes toonde ik de brief met het adres. Nu weet ik inmiddels dat Boedapest eigenlijk uit 3 steden bestaat.  Laat nu toevallig alle drie die stadsdelen een straat met diezelfde naam hebben. Kortom ik had weer een uitdaging. Mijn gevoel zei mij dat wij het meest afgelegen adres van de 3 moesten hebben. Dus hier maar op gegokt.  Er werd mij  verzekerd dat wij binnen 20 minuten opgehaald zouden worden. Uiteraard was ik heel erg benieuwd hoelang 20 minuten in Hongarije duren. Maar keurig stond er binnen 10 minuten iemand een adres te roepen wat heel anders klonk dan dat ik het adres dat op mijn papier stond zou uitspreken. Maar toen de man achter de balie naar ons begon te wijzen bekroop mij het vermoeden dat mijn uitspraak van het Hongaars misschien nog wel iets verbeterd kon worden.

Na een hele leuke rit door de stad (in Hongarije betekent een rood stoplicht extra gas geven) arriveerden wij na een uur bij het opleidingsinstituut van de Hongaarse Douane. Volgens de planning zouden wij na het inchecken naar de pastapartij gaan. Eerlijk gezegd was ik ook wel toe aan een paar borden pasta. Bij de receptie vertelden wij dat de Dutch delegation binnen was. Ondanks het feit dat de receptionist geen woord Engels en ook geen woord Duits praatte lukte het hem wonder wel om ons duidelijk te maken dat de Nederlandse delegatie niet ingeschreven was. Dus werden wij ook niet verwacht en was er ook geen slaapplaats voor ons. Het moet ook niet allemaal meezitten. Na heel wat gebel etc. bleek er toch nog iets van een kamertje te zijn. Hier stonden twee sofa-achtige banken. Ook hadden ze nog een lade waarin een paar dekens, lakens en kussens zaten. Wat heeft een mens meer nodig. Toch was ik wel benieuwd hoe ik mijn 1.95 moet plooien om op die bank te krijgen. Inmiddels hadden we ook de Belgische delegatie ontmoet. Gelukkig konden die ons vertellen dat het bezoek aan de pastaparty gecanceld was. Maar een paar koekjes die wij van de onze Belgische vrienden kregen maakten korte metten met ons honger gevoel. De bar deed hetzelfde met onze dorstige kelen.

Na 19.00 zou de Hongaarse organisator arriveren. Dus konden wij dan even alles regelen. Met name een startnummer zou geen overbodige luxe zijn. Mooi op tijd arriveerde hij. Hij had tevens een collega meegebracht die de Engelse taal machtig was en dus als tolk kon fungeren. Uitermate vriendelijk verzekerde hij ons dat hij alles zou regelen en dat wij zondagmorgen om 8:00 ons startnummer zouden krijgen.

Zodoende konden wij ons dus op het diner storten. Ik ben niet iemand die de avond voor de marathon echt speciale eetwensen heeft. Eigenlijk wil ik alleen maar veel eten. De keuze uit de Hongaarse keuken die men voor ons voor de avond van de marathon gemaakt had was wel verrassend te noemen. Champignons, vis en Goudse kaas. Dit alles in paneermeel gehuld en vervolgens in olie gebakken. Daarnaast groente en wijn. Ik kreeg de indruk dat dit voor lopers niet het gebruikelijke diner voorafgaand aan een marathon was. Maar aangezien ik nog steeds op zoek ben naar de optimale wedstrijd-voorbereiding wilde ik deze kans niet laten lopen en heb ik goed mijn best gedaan om mee te helpen om alle schotels leeg te maken.

Inmiddels hadden wij ook het programma voor zondag gekregen. Ontbijt om 7:30 uur en vervolgens stond om 8:00 uur het vertrek voor een bezichtiging van het Douane museum gepland. Als ik in een andere stad ben wil ik zoveel mogelijk zien. Ook vind ik het bezoeken van een museum altijd erg leuk. Toch stond mijn hoofd een uur voor de start van een marathon niet echt naar een rondleiding in het Douanemuseum. Ik heb wel eens beter geslapen dan die nacht. Ik was inmiddels heel erg verkouden geworden en had barstende hoofdpijn. Maar omdat men zich erg veel moeite had gedaan en er dus ’s morgens een mooi startnummer voor mij lag wilde ik perse van start gaan.

Dus stapte ik na een ontbijt dat iets minder uitgebreid was dan ik gewend ben in de klaarstaande bus naar het Douanemuseum. Achteraf bleek de verwachtte excursie een erg ongelukkige vertaling te zijn. Het douane museum ligt  een paar honderd meter van de start van de marathon en was als zodanig dan ook de perfecte plaats om zich om te kleden etc.  Mijn verkoudheid had mij inmiddels voorzien van een fikse loopneus. Zodoende had ik in ieder geval iets wat perfect liep. De hoofdpijn baarde mij wat meer zorgen. Toch besloot ik om te starten en ik zou wel zien waar het schip zou stranden.

Toen wij enige tijd later naar de start liepen viel mij op dat het verkeer in de straten rondom de start niet verboden was. Ook stond het afgeladen vol met geparkeerde auto’s. Een van de charmes van grote stadsmarathons heb ik altijd gevonden dat je over het algemeen door c.q. langs de mooiste plekken van een stad loopt en dat de route verkeersvrij is en er zo weinig mogelijk geparkeerde auto’s staan. Boedapest is een heel mooie stad. Ik was dus ook heel erg benieuwd wat ik van dat moois allemaal te zien zou krijgen.

Ik weet nooit precies hoe men het aantal deelnemers aan een marathon telt. Met name hoe de estafettelopers geteld worden. Ik meen gehoord te hebben dat er zo’n kleine 5.000 deelnemers aan de marathon waren. Dit zal wel inclusief de estafette lopers zijn. In totaal, over alle afstanden waren er 13.600 lopers. Ik was dus maar niet helemaal achteraan in de startvakken gaan staan maar ergens bij het vak tot 3.30. Ik ging dan ook netjes na een kleine 1,5  minuut over de start streep. Een aantal van de douane lopers was voor mij gestart. Tijdens de eerste 3 kilometer zag ik nog een paar douane lopers langs vliegen. Gelukkig heb ik inmiddels redelijk wat loopervaring en laat ik mij niet gek maken en loop ik mijn eigen tempo. Ook mijn hoofdpijn hielp mij wel mee om rustig te lopen. Het was al behoorlijk warm bij de start en de voorspelling was dat de temperatuur snel zou oplopen. Naar even zoeken tijdens de eerste kilometer zat ik vrij snel in mijn ritme. En dit heb ik ook de hele wedstrijd vastgehouden.

De verzorging van deze wedstrijd was perfect. Maar liefst 11 verzorgingsposten waren er. Het parkoers zelf viel mij hard tegen. Ik vind Boedapest een prachtige stad. Er is zoveel te zien. Ik heb voor mijn gevoel alleen maar langs de Donau gelopen. Wat ik ook storend vond is dat er een aantal stukken waren waar met een lint een stuk van de weg afgezet was en naast je 2 a 3 rijen dik de auto’s reden c.q. in file stonden te stinken. Toen de temperatuur opliep tot boven de 25 graden werd dit nog onprettiger.

Dit vond ik dus een gemiste kans; van de andere kant ik heb mij ondanks mijn hoofdpijn kostelijk geamuseerd. Ik was na 1:36:53 op het halve marathon punt. Na 3:13:40 was het feest voorbij. Met andere woorden de 2e helft heb ik 6 seconden sneller gelopen dan de eerste helft. Ik heb dus helemaal vlak gelopen. Ook de positie in de uitslagenlijst was voor mij een aangename verrassing: 160 ste overall. En 23e in mijn klasse.  In het eindklassement van de Douane marathon was ik nummer 2.  Ook vond ik het geweldig om weer een aantal loopliefhebbers uit andere landen te mogen ontmoeten. En de kreet sport verbroederd is absoluut geen holle frase. Het allermooiste van de marathon vond ik echter dat je na afloop op vertoon van je startnummer mocht gaan relaxen in de thermaalbaden. Absoluut geweldig.
 
Inmiddels is wel bekend dat ik niet zo’n fan ben van stadsmarathons. Veel te druk, stevige prijzen etc. Maar het thermaalbad en de maandag na de marathon met 28 graden in het gezelschap van een aantal nieuw gemaakte marathonvrienden sightseeing, terrasvergelijkingen maken en een uitstekend restaurant bezoeken zijn absoluut niet verkeerd.

Toen wij maandagavond naar het vliegveld gingen om naar huis te vliegen vond ik het vreemd dat het vliegveld er totaal anders uitzag dan bij onze aankomst. Achteraf bleek dit minder vreemd omdat Boedapest over twee vliegvelden beschikt. Zodoende heb ik ook nog het genoegen gehad om alle vliegvelden van Boedapest te mogen bezichtigen. Gelukkig waren we ruim op tijd op het verkeerde vliegveld en hadden we dus tijd genoeg om naar het goede vliegveld te gaan.

 © Henk Geilen –  Munstergeleen / loopplezier.tk