Daar is die eindelijk in mijn vizier: de Brandenburger Tor. Ik ben bezig met de laatste loodjes van de Real Berlin Marathon 2007 en ik ga het @#$$%^$ halen. De blessureperikelen, de stress van de laatste tijd: ik heb het overwonnen! M’n gedachten gaan uit naar m’n vader, die over een paar dagen een zware hartoperatie zal ondergaan. Ik draag de prestatie op aan hem.
Links en rechts zorgen de duizenden toechouwers voor een geweldig enthousiast onthaal. Met kippenvel op de armen steven ik af op het doek met de grote letters ZIEL. De uitdaging is gehaald, de marathon van Berlijn volbracht!
Start. Het is dringen bij de start. Een kleine 40.000 deelnemers liefst, zullen zich wagen aan de 34e marathon van Berlijn. Onder hen de groep van 20 Schretlen collega’s. Onze kopman mikt op een tijd beneden de drie uur, maar er zijn er genoeg die het uitlopen voorop stellen. Ikzelf behoor zeker tot die categorie. Twee jaar geleden moest ik de marathon van New York met pijn in het hart laten schieten vanwege een hardnekkige peesblessure. Nu heb ik het met een minimaal trainingsschema en pijnstillers bij de hand in elk geval tot de startstreep geschopt. Ik sta in het laatste startvak, samen met trainingsmaatje Roelina. Voor me stijgen duizenden oranje balonnen op, als Haile Gebresalassie en de andere toppers van start gaan. Een half uurtje kan ook ik de stopwatch indrukken: mijn allereerste marathon is begonnen!
10km: 1.10.57. De eerste kilometers voelen aan als een rustige duurloop, zoals ik die op zondag vaker heb gelopen. In mijn fantasie zie ik de fraaie routes in de tuinen van paleis het Loo te Apeldoorn voor me. Door ze te combineren deel ik de afstand denkbeeldig in hapklare brokken op. In de staart van het immense deelnemersveld lopen kleurrijke figuren rond. Zo springt een rennende reclamezuil van het desinfecterende zeepje Sebamed in het oog. De deelnemer is gehuld in een vierkante kartonnen verpakking, met de armen in weinig aerodynamische houding uitgestoken. Deze carnavaleske vertoning dien ik in elk geval voor te blijven. Verder is het genieten van alle nationaliteiten om me heen. Van Italiaan tot Spanjaard, van Mexicaan tot Braziliaan en van Japanner tot Hollander, vandaag vormen we één grote hardloopfamilie.
20km: 2.21.18. Mijn idee om na 10 kilometer wat sneller te gaan lopen, laat ik varen. Ik ben beducht om mezelf later alsnog flink tegen te komen. Vandaag heb ik geen zin om de spreekwoordelijke man met de hamer op bezoek te krijgen. Zo lang mogelijk de krachten sparen, is het devies. Onderweg heb ik zeker oog voor de toeschouwers en de talrijke muzikale bandjes. Vooral het opzwepende getrommel langs de route zorgt voor een kick. Daarnaast houd ik me bezig met het uitdelen van ‘high fives’ aan de Berlijnse jeugd. Zo lang ik dat nog spontaan doen, zit ik goed bedenk ik me! Ondertussen zorgt een hardloper in Scooby Doo outfit inclusief kwispelende staart voor de nodige hilariteit. De vernedering om te worden gepasseerd door Scooby Doo blijft me gelukkig bespaard.
30km: 3.27.27. Rond het halve marathon punt wordt me een hart onder de riem gestoken door de meegereisde supporters. Eenmaal ter plekke loop ik ze bijna straal voorbij. Gelukkig is de fanclub wel alert en krijg ik nog snel een banaan toegestopt. Ik ben vandaag sowieso vaste gast bij alle verzorgingsposten, om de energievoorraad zo lang mogelijk op peil te houden. Op kilometer 25 besluit ik eindelijk de pas te gaan versnellen en metgezel Roelina gedag te zeggen. Ik twijfel er niet aan dat ze stug doorzet en de finish zal halen. Nog 17 kilometer te gaan, iets minder dan de Apeldoornse midwinter mini-marathon. Het inhalen is begonnen, want veel lopers zakken juist af tot sukkeldraf of wandeltempo. Ik moet natuurlijk niet overmoedig worden, want de marathon begint pas echt na 30 kilometer.
40km: 4.30.57. Ik loop door hartje Berlijn verder dan ik ooit gedaan heb. Ik kan het tempo nog verrassend goed volhouden. Ongelooflijk, de man met de hamer heeft blijkbaar echt een vrije dag! Op de Kürfürstendamm loop ik langs hagen van mensen en ik kan nog van de entourage genieten. Vanaf kilometer 35 begin ik de meters dan toch duidelijk af te tellen. De reserves raken op en de verrekte enkel begint flink op te spelen. Ik bijt op de tanden en ren door richting Potsdamer Platz, omgeven door de wolkenkrabbers. Tot mijn verbazing zie ik voor me op de weg twee collega’s wandelen, die ik al lang en breed aan de meet had verwacht. Ze zijn gestrand vanwege een blessure en wandelen, als vrienden voor het leven, nu gebroederlijk door. Een peptalk heeft geen zin, ik groet ze en begin daarna aan de laatste zware loodjes.
Finish. De vermoeidheid doet zich gelden en het onderstel protesteert tegen de inspanningen. Van kramp is echter geen sprake en een laatste gelletje geeft nieuwe energie. Het uitzicht op de Brandenburger Tor en het applaus van duizenden toeschouwers geven ook een opkikker. Onder de beroemde Brandenburger Tor resteren nog een luttele 195 meter. Ik bal de vuisten als ik die laatste meters afleg. De tijd stopt op 4.44.36, voor het mooie had ik eigenlijk nog 8 seconden moeten wachten! Het is wel precies binnen de richttijd (4.45), die ik vooraf voor ogen had. Ik ben ongelooflijk trots als ik na de finish de medaille krijg omgehangen. Haile heeft zijn wereldrecord, maar ik voel me vandaag net zo goed een winnaar!
© Chris Doornekamp
PS: de hartoperatie van m’n vader verliep een paar dagen succesvol. Met 5 bypasses is hij er bovenop, maar volgens eigen zeggen zit een marathon er voorlopig niet in…