Zondag 30 september mijn eerste marathon gelopen in Berlijn. Wat een groots evenement! Aan de marathon nemen maar liefst 40.000 deelnemers deel. Met de wheelers en skaters komt het totaal op 60000, waarmee het de grootste en naar horen zeggen de best georganiseerde marathon van de wereld is. Langs het parcours staan jaarlijks meer dan 1 miljoen toeschouwers de lopers aan te moedigen.
Zondag 30 september M-day.’s ochtends om 5:45 uur opgestaan, douchen en een koolhydraatrijk ontbijt naar binnen gewerkt. Om zeven uur met de bus vertrokken naar de startplaats. Een half uur later gearriveerd bij de start. Het krioelt hier van de zenuwachtige lopers en het wordt met de minuut drukker. De kleedlocaties zijn hermetisch afgesloten voor publiek en worden streng bewaakt door stewards. Ik verken even het terrein om te kijken waar ik mijn kleding straks moet afgeven en ga voor een laatste sanitaire stop in de rij staan van een van vele Dixies. Om 8:20 wil ik mijn kleding afgeven in de daarvoor bestemde tent, echter ik had niet goed gekeken. Ik wilde mijn kleding afgeven bij tent voor de startnummer 3000-3500. En ik had nummer 33611, niet zo slim. Mooi balen, alsnog op zoek en veel verder lopen dan gepland, maar er was tijd genoeg. Vijftien minuten voor de start bij het startvak aangekomen, deze stond al stampvol en ik moet genoegen nemen met een plekje achterin het vak.
Om negen uur viel het startschot onder hels gejuich van alle deelnemers en toeschouwers. Dik twee minuten later loop ik onder de startspandoek door en mijn debuut is begonnen. Een gevoel van kippenvel bekruipt mij, hier heb ik 12 weken intensief naar toegeleefd. De eerste kilometer is erg dringen geblazen en ik kan niet in mijn eigen tempo lopen, één kilometer in vijf minuten, shit dertig seconden verloren op mijn schema. De eerste vijf kilometer blijft het erg dringen en dit kost veel energie. Na vijf kilometer loop ik nog steeds dertig seconden boven mijn schema dat moet leiden naar een tijd van 3:10. Op het tien kilometer punt heb ik mijn achterstand in kunnen lopen en loop ik perfect op schema. Het is fantastisch om te zien en te horen hoeveel publiek en bandjes er langs het parkoers staan.
Doorkomst halve marathon 45 seconden onder het schema, dit gaat de goede kant op. Een paar kilometer later begin ik toch stijfheid in de benen te voelen en ontstaat er ook een irritante pijn aan de buitenkant van mijn linkerknie. Maar de marathon begon toch pas op dertig kilometer?? Bij het bereiken van het dertig kilometerpunt heb ik al aardig afgezien, maar ik lig nog veertig seconden onder mijn schema. Nog maar twaalf kilometer bedenk ik mij. Helaas denkt mijn lichaam hier iets anders over. De kilometers tussen de 30 en 35 kruipen voorbij en ik merk dat de benen steeds zwaarder worden en mijn linkerknie blijft protesteren tegen deze inspanning.
35 kilometer achter de boeg, veertig seconden boven mijn schema, en dus nog zeven kilometer te gaan. Dit lijkt een eitje, echter zo voelt het niet meer. Van genieten is al vele kilometers geen sprake meer. Het is nu een gevecht tegen de steeds erger wordende pijn in de benen, terwijl de geest zegt doorgaan. Kilometers lijken steeds langer te worden, de soepelheid maakt steeds meer plaats voor vertraagd bewegen. Op het veertig kilometer punt lig ik 2,5 minuut achter op mijn schema. Ik weet dat de streeftijd van 3:10 er niet inzit en dat ik in de laatste twee kilometers nog meer tijd ga verliezen. Koolhydraten zijn er niet meer in mijn lichaam en ik moet volledig terugschakelen naar mijn vetverbranding. Op diverse plekken in mijn benen voel ik kramp opkomen. De Brandenburger Tor is in het zicht, vóór de marathon had ik mij bedacht hier met vleugels te lopen. Genieten lukt niet meer, in een van de laatste bochten trap ik in een kuil en de kramp schiet in mijn kuit, ik hinkel een paar meter en herpak mijn “slakkentempo”. Onder de Brandenburger Tor door en nog 195 meter naar de finish, het lijkt meer.
Gefinisht in een tijd van 3:13:37. Ik zit erg stuk en ik baal dat ik mijn streeftijd niet heb gehaald, maar er zat echt niet meer in. Misschien een beetje een misplaatst gevoel, want het is een toch een redelijk goede prestatie. Een medaille wordt omgehangen en ik loop met de menigte mee naar de drankposten. Wat opvalt is de stilte onder de lopers, iedereen is nog in een trance, heel apart om mee te maken. Na een isolatiedeken te hebben gekregen loop ik door om mijn kleding op te halen, al lopend schiet de kramp in mijn kuit en ik laat mij op de grond zakken. Niemand die mij helpt, de kramp is hardnekkig en geeft niet snel op. Na een minuutje toch weer in de benen en ik loop naar de kleedruimte en kleed mij in zeer rustig tempo om en hoop dat de kramp niet terugkomt.
Op naar het familietrefpunt waar mij trouwste fan Sascha mij opwacht, zij is trots. Ze ziet aan mij dat ik niet tevreden ben en probeert deze gedachte uit mijn hoofd te praten. Samen naar de bus gelopen waar een aantal andere lopers ook al zijn gearriveerd. Met de bus naar het hotel voor de welverdiende douche en lekker relaxen op bed. ’s Avonds met Sascha Berlijn in. Het enige probleem is om bij de U-baan de trap af te komen, achterwaarts en met steun van Sas beneden gekomen, je moet er wat voor over hebben ha ha. Op naar de Oranienburgerstrasse, het nieuwe uitgaanscentrum van Berlijn, om te eten en te genieten van heerlijke cocktails.
En op naar……
© Jeroen Broekhoff – Emmen