Vorig jaar in oktober haalde ik tijdens de Röntgenlauf na een paar kilometer Willem Mütze in. Willem werd helemaal uit zijn concentratie gehaald door mijn vriendelijke “Hallo Willem”. Van de schrik bekomen riep hij “Hé Henk ik ga iets leuks organiseren”. Ik dus op de rem en even met Willem gepraat. Toen lanceerde Willem het schitterende idee…

..om ter gelegenheid van zijn 50ste verjaardag en zijn 25 jaar actieve atletiek beoefening een 250 kilometer lang loopfeest te gaan organiseren. Impulsief als ik ben heb ik mij dan ook meteen aangemeld. Zodoende had ik nog een kleine 60 kilometer voor de boeg waarin ik alle tijd kreeg om mij af te vragen waarin ik nu weer door mijn grote klep verzeild was geraakt. Uiteraard had ik weer niet goed geluisterd; ik had begrepen dat die 250 kilometer in 4 aaneensluitende dagen gelopen zouden worden. Niets is minder waar: in de winter stonden de Limburgse heuvels op het programma, in de lente het strand van Castricum, in de zomer “stadten” in Amsterdam en in de herfst de heuvels rond berg en Dal. Dus én genieten van de vierjaargetijden én van vier totaal verschillende facetten van al het moois dat Nederland te bieden heeft.

Dit is hopelijk de laatste keer dat ik moet toegeven dat ik enorme spijt heb (“had ik maar zoveel haren op mijn hoofd als ik spijt heb”) van het feit dat ik de Rotterdam marathon verkoos boven het strand van Castricum. Dus nogmaals: ik geef het toe, ik ben een zwakkeling; 2 keer 60 kilometer strand (Texel en Castricum) en een marathon in één week is teveel voor mij. Dus nu op naar….. de finale of het toetje?

Op de vrijdagavond voor de loop had ik nog een lange rustige duurloop willen doen. Bij nader inzien heb ik toch maar besloten om de gehele vrijdagavond te besteden aan het zoeken naar het stroomkabeltje van mijn TomTom. Onvoorstelbaar hoeveel uren plezier zo’n klein kabeltje je kan bezorgen. Optimaal voorbereid kon ik dus zaterdagmorgen om 6:15 uur vertrekken om Roger Kempinski in Sittard op het station op te pikken. Mede dankzij het feit dat Roger extra vroeg opgestaan was en een gigantische hoeveelheid extra sterke koffie had gemaakt, hadden wij een zeer voorspoedige en heel aangename reis naar Berg en Dal. Om 8:15 arriveerden wij bij de tennisclub. Toch mooi dat ik ook eens op een tennisbaan kom. Omdat iedereen zo aardig was om in de straat in de buurt te gaan parkeren kon ik mooi mijn auto precies voor de deur zetten. Perfect begin van een schitterende dag dus.

Willem zat magistraal achter zijn pc aan een tafeltje in de kantine. De prachtige persoonlijke startnummers werden weer bij het arriveren van de lopers gemaakt. Er zijn trouwens mensen die vinden dat de foto op de startnummers deze keer wat minder goed leek dan bij de andere lopen uit de 4 jaargetijden serie.

Geleidelijk aan kwamen de deelnemers binnen. Dus was er weer volop gelegenheid om even bij te praten en zodoende op de hoogte te blijven van de meest recente ontwikkelingen en avonturen in ultraland. Prisca Vis had een proefdruk van het boekje de Ultraloper III meegebracht. Dus had ik het genoegen om dit in te zien. Het woord boekje is in dit verband op zijn zachts uitgedrukt een zeer schromelijk understatement. Dit is een boek met hoofdletter B dat naar mijn bescheiden mening op het nachtkastje van iedere (ultra)loper thuis hoort. Het ziet er werkelijk perfect uit en de stukjes die ik snel even gelezen heb maakten het voor mij moeilijk om het boekje terug te geven. Helaas moet ik nog tot medio november wachten tot het officieel uitkomt. Ongeduld is helaas een eigenschap waar ik meer dan genoeg van heb.

Dit loopje is een wandeltocht van de LAT, waaraan wij als ultralopers deel mogen nemen. Ik vindt dit nog steeds prachtig dat wij mee mogen genieten van de inspanningen die zij zich getroost hebben. Het lijkt mij voor een organisatie ook bijna niet te doen om voor een beperkt aantal ultralopers een route van 60 kilometer (of meer) helemaal te bepijlen. Mij valt steeds meer op dat de wandelaars erg veel oog hebben voor natuurschoon en dat hun tochten hierop uitgezocht zijn. Ik ben uiteraard gaarne bereid om hiervan volop mee te genieten.

Uiteindelijk stonden er 19 lopers te popelen om van start te gaan. Eerst kregen we van Willem uitleg over het systeem waarmee de route gepijld was. Inmiddels realiseer ik mij dat het voor mij verstandiger was geweest om hier wat geconcentreerder naar te luisteren. Er waren kleine vierkante briefjes in drie kleuren. Rood betekende rechtsaf. Geel links en wit rechtdoor. Daarnaast was er een routebeschrijving op papier. Gezien de gemiddelde leeftijd van de aanwezige lopers zou dit echter betekenen dat er naast de routebeschrijving ook een leesbril mee op pad moest en dat was wel een beetje veel van het goede.

Na de startfoto (een startschot was niet verstandig omdat dan de tennissers uit hun concentratie gehaald werden) zette de groep zich in beweging. Meteen het bos in en bergop. Ik was van te voren al gewaarschuwd dat dit een pittig loopje zou worden. Dit met name door de ruimschoots aanwezige heuvels. Als echte Limburger nam ik dit met de gebruikelijke korrel zout. Ik bedoel Limburg heeft heuvels en Nederland is zo plat als een dubbeltje (c.q. eurocent). Dit standpunt kan dus de prullenbak in. Het hele parkoers was behoorlijk heuvelachtig en grandioos mooi.

Binnen anderhalve kilometer vormde zich een kopgroepje bestaande uit Prisca Vis, Willy Jonkers, Roger Kempinski en ondergetekende. Toch een hele eer voor mij als recreantje dat ik achter drie van zo’n ultratoppers aan mocht bungelen. Ik moet zeggen het was erg gezellig en ook heel handig om zo met z’n vieren te lopen. Er is heel wat afgekeuveld en daarnaast vulden we elkaar ook perfect aan bij het vinden van de routeaanduidingen. Daarnaast zat het tempo (circa 10,4 km/h gemiddeld) er zeker gezien het zware parkoers behoorlijk in. Ook werd er volop genoten van het schitterende landschap en de schitterende vergezichten.

Na circa 13 kilometer bereikten we zonder ons een keer te verlopen de eerste verzorgingspost. Deze was meer dan rijkelijk voorzien. Vlak voordat we de post bereikten vertelde Prisca over een loop waarbij zij onderweg broodjes met salami kregen. Uiteraard kon ik het weer niet laten om bij de verzorgingspost naar brood met salami te vragen. Na enig zoeken werd ik dan ook op mijn wenken bediend. Is inderdaad best wel lekker.
 

Voordat we konden vertrekken moesten van Willem allemaal afzonderlijk in close-up op de foto. Nadat ik gefinisht was realiseerde ik mij pas waarom hij dit persé wilde. Het genieten ging weer door en heel snel kwamen wij op een punt waar wij al geweest waren, door de alertheid van mijn medelopers werd voorkomen dat wij nogmaals van het eerste rondje konden genieten. Ik was dus heel blij dat zij zo oplettend waren.

Na een klein stukje Duitsland (te herkennen aan de goedkopere benzineprijzen) kwamen wij bij de tweede verzorgingspost rond kilometer 26. Ook deze was weer zeer rijkelijk voorzien. Vooral de combinatie van dropjes en cola is een absolute aanrader. Het mooie hiervan is binnen een kilometer de koolzuur zich een uitweg uit het systeem verschaft. Hierdoor hebben je medelopers mooi de zekerheid dat je nog bij ze in de buurt loopt.

Vrij snel hierna bereikten we weer een verzorgingspost. Onze vrienden van de LAT die deze post bemensten complimenteerden ons met het feit dat wij zo enorm snel al bij deze post waren. Complimenten zijn altijd leuk maar toch begon er iets te knagen. Bij wijze van geintje zei ik iets in de trant van dat we inderdaad nog maar vijf kilometer hoefden. Hierop werd gereageerd dat het er nog een kleine zeven waren. Eerst dacht ik dat zij wel erg goed aan mijn geintje meededen. Maar toen begon het mij te dagen dat zij dit serieus bedoelden. Wij bleken dus bij de 55 kilometer post te staan. Achteraf viel bij mij het kwartje. Willem had gezegd dat hij in plaats van de caférust rond kilometer 33 een aparte mobiele verzorgingspost zou inrichten. Dus we konden ook helemaal niet na de tweede post bij een wagenrust komen. Positief als we waren realiseerden wij ons dat we en een extra portie cola etc. gekregen hadden en wat extra parkoers gekregen hadden. Dus konden we eens kijken of we het laatst afgelegde stukje route omgekeerd konden doen. Met andere woorden nu was rood linksaf en geel rechts maar wit bleef rechtdoor. Dit is dus het onomstotelijke bewijs dat lopen ook goed is voor de hersens.

Toch was het voor mij een raadsel hoe dit had kunnen gebeuren. We hadden geen briefjes gemiste en ook nergens rechts en links verwisseld. Uiteindelijk kwamen we bij de boosdoener er was een paaltje met zowel een rood als een wit briefje. Op het wit briefje stond heel netjes “eerste keer rechtdoor”. Ondanks dat het voor ons de tweede keer was dat wij hier kwamen gingen we toch maar rechtdoor. Vanaf dit punt ging het weer perfect, totdat…..

Op een geven moment zagen wij voor ons midden op een rotonde Ria Buiten staan. Wat attent dachten wij dat Ria daar gaat staan om ons de weg te wijzen. Helaas was dit niet helemaal waar en stond Ria daar omdat ze op zoek was naar de route. Het voordeel van een rotonde is dat je alle kanten uit kunt. Gelukkig kwamen er twee wandelaars aan die ook op zoek waren naar de juiste route. Gelukkig hadden zij wel de papieren routebeschrijving. Hieruit konden wij afleiden dat wij in de buurt moesten zitten van de eerste Caférust. Nu gaat het in Nederland nog niet zover dat de kroegen al op de verkeersborden aangegeven worden maar het centrum van een dorp wel. Dus pure logica zou ons probleem wel oplossen. Even naar het centrum en dan de kroeg opzoeken en dan zouden we weer op de goede route zitten. Gelukkig wisten we zelfs de naam van het café. Inderdaad hadden ze verschillende horecagelegenheden, alleen diegene die we zochten niet. Dus mochten we helemaal de andere kant uit. Toen we de kroeg gevonden hadden kwamen we een paar andere lopers tegen. Die konden ons precies vertellen waar Willem met zijn post stond. Dus op naar de volgende lading Cola. Deze twee stunts bij elkaar hebben uiteindelijk voor minimaal 3,5 kilometer extra loopplezier gezorgd. Bovendien werd ons gezelschap uitgebreid met Ria en waren we eindelijk gepromoveerd van kopgroep naar groep. Het allermooiste vond ik echter de opmerking die Thijs Roest na afloop maakte. Dit was de eerste loop waar hij als eerste binnenkwam zonder dat hij de koplopers had ingehaald. Ik ben dan ook hartstikke trotst dat wij voor zo’n unieke ervaring hebben kunnen zorgen.

Ondanks het feit dat drie keer scheepsrecht is hebben we ons vanaf dat punt niet meer verlopen. Het was werkelijk een fantastische tocht. Onvoorstelbaar hoe mooi de natuur in het gebied rond Berg en Dal is. Ik ben zelfs midden door een kudde schotse hooglanders gelopen die heel rustig midden op het pad lagen. Het zijn echt enorme horens die die dames en heren op hun hoofd hebben. Ik ben dan ook maar wat blij dat het verhaal dat deze dieren alles wat rood is aanvallen een fabeltje is. Ook ben ik midden door een grote kudde schapen gelopen. Toch heb ik geen enkel moment aan grote marathons gedacht.

Dit zijn absoluut de loopjes die ik zoek. Ik weet dat deze ondergrond mij absoluut niet ligt. Maar dit is mijn persoonlijke invulling van het begrip uitdaging. Mijn enkels, met name mijn linker, laten dit ook overduidelijk aan mij merken en zorgen er ook voor dat ik dit loopje de rest van de week niet vergeet. Ook het samenlopen met de wandelaars ging perfect. Wandelaars en lopers gaven elkaar de ruimte, begroeten en moedigden elkaar steeds aan. Een klein ding viel mij wel op. Wij liepen in een groepje van 5. De twee dames zweefden als bevallige gazelles voor ons uit. Wij drie mannen schokten daar een beetje achteraan. Ondanks dat wij alle drie heel aardige kerels zijn, zijn wij toch niet moeders mooisten. Het bevreemde mij dan ook dat regelmatig wandelaars vol bewondering opmerkingen maakten over mooie benen en dat steeds tegen ons mannen en nooit tegen de dames deden. Dit was temeer opmerkelijk daar de dames in shorts liepen en wij in lange tights.

Uiteindelijk kwamen wij als groep na 7:01 uur (en twee keer de laatste verzorgingspost geplunderd te hebben) weer bij het tennispark aan. Hier zat Willem op ons te wachten met onze finish certificaten voorzien van de enkele uren eerder genomen actiefoto. Wat kan een mens op een zonovergoten zaterdag nog meer wensen. Een kilometertje of 65 gelopen. Een loeizwaar parkoers. Leuke mensen ontmoet en van een geweldig mooi stukje Nederland genoten. Zodoende ben ik ook blij dat voor ons dit feest een paar kilometer langer heeft mogen duren.

Willem en vrienden van de LAT heel erg bedankt.

En dit was niet de finale nog het toetje van Willem’s verjaardag want volgend jaar (waarschijnlijk op 19 april) beginnen we gewoon weer opnieuw met Limburgs mooiste. Hoe meer ik hier over nadenk hoe logischer ik het eigenlijk vind dat een loper met de staat van dienst van Willem ook iets organiseert ter gelegenheid van zijn 51ste verjaardag. Dus……

Omdat het voor mij niet lukt om de overweldigende indruk die alle het natuurschoon op mijn gemaakt heeft tot uitdrukking te brengen verwijs ik naar mijn website waar een aantal door Willem gemaakte foto’s staan. Daar staat tevens ook een animatie van de door mij daadwerkelijk gelopen route.

© Henk Geilen – Munstergeleen / loopplezier.tk