Altijd eng, vind ik, om voor het eerst naar een nieuw clubje te gaan. En dit clubje was al helemaal eng omdat er helemaal geen franje omheen zat waar je nog enige houvast aan zou kunnen hebben. Geen jarenlange traditie met een clubblad en een gebouw en statuten en zo. Nee, het leek extreem kaal: voor 2 euro per keer krijgt ieder die komt aanwaaien elke dinsdag en donderdag een training. Zonder verplichtingen, zonder verenigingsgezeur, gewoon: trainen.
Ach, hoe blij was ik na een keer trainen bij dit vrijblijvende gezelschap dat per keer van samenstelling wisselde. (want wie kan er in deze hardwerkende wereld nu op dinsdag en donderdag overdag trainen?) Tijdens die eerste training zei de hardloopmeester: ”Jij kunt wel lopen, he”. Dat had nog nooit iemand gezegd. Gelukzalig kwam ik thuis en vertelde aan mijn lief: ”Weet je, ik kan lópen!" Goh, wat was die ene opmerking motiverend!
Vóór mijn kennismaking met dit clubje liep ik een paar keer per week, nooit meer dan twintig minuten achter elkaar en altijd in dezelfde cadans. Dat was t dan. Laatst vroeg mijn tante van tachtig: wat valt er toch te trainen aan hardlopen? Lopen is toch gewoon lopen? Twee jaar geleden zou ik dezelfde vraag hebben kunnen stellen. Nu had ik een uitgebreid antwoord over wat er allemaal te trainen valt. En ze vond het nog interessant ook. IK heb er veel van opgestoken, van twee keer per week in een klein groepje van vier tot acht mensen, intensief training te krijgen in het hoe en wat van het lopen. Vooral die kleine groep is vrij uniek. Waar krijg je wekelijks zoveel commentaar op je techniek? Oefeningen die bij je passen? Snelheidstrainingen die het verschil tussen beginners en beter getrainden verbloemen?
De kwaliteit van deze training was te vergelijken met de kwaliteit van een individuele coach. Denk ik. Uniek en onvervangbaar. Maar verleden tijd. Want ja, wie heeft er in deze hardwerkende wereld eigenlijk tijd om twee keer per week op dinsdag en donderdagochtend te trainen. Ik zelf moest steeds vaker verzuimen, want ook kleine zelfstandigen kunnen t best in kantoortijden zaken doen en werken. En ook andere mensen bleken steeds drukker, of raakten geblesseerd, of veranderden van baan of ..of.. of.
Met andere woorden; Gestopt wegens gebrek aan belangstelling, helaas. Nu loop ik met enkele leden nog lange, langzame duurlopen. Heel prettig en gezellig. En op een bepaalde manier intiem. Want wie zie je nu zo vaak, in bepaald niet voordelige presence? Hooguit je lief. En de mensen van de hardloopclub.
© Annemiek van Klink / http://hardloopster.blogo.nl