’t Is alweer de derde week dat ik m’n hardloopspullen ongebruikt heb laten liggen. M’n schoenen staan te verstoffen onder de stoel. Moeilijk? Hm, over het algemeen valt het nog steeds mee, maar het lijkt wel of er nu wel van die momentjes komen, van die kleine prikjes. M’n loopmaatje die belt en zegt een heerlijk duurloopje achter de rug te hebben. Prik. Of de nieuwe Runner’s World die op de mat valt. Prik.

Of krijg ik bijvoorbeeld vanmorgen per post het boekje Kustschatten (met toeristische info over de Belgische kust) en bij het openslaan van het bijbehorende foldertje valt mijn blik meteen op de eerste foto waarop een paar hardlopende heren staan afgebeeld. Prik. M’n hardloopschoenen die ik zie staan. Prik. Hardlopende dames die ondertussen gezellig keuvelen. Prik. Oké, ik kan het ook allemaal wel weer redelijk makkelijk wegwuiven. Dat boekje ga ik straks eens uitpluizen, want misschien staan er wel leuke dingen in om te doen als we die richting uitgaan. En natuurlijk ben ik blij voor loopmaatje Eugène als hij een lekker loopje zonder problemen achter de rug heeft. Leesvoer vind ik altijd heerlijk, dus die Runner’s lees ik ook gewoon weer van achter naar voren, eh, van voor naar achter dan.

En ja, ik baal dat ik niet kan lopen, maar ik leid mezelf af met allerlei dingen: de kids (nog steeds vakantie), leuke programma’s op tv (House, Medical Investigation, America’s Next Top Model…helaas weer afgelopen, Medisch Centrum, etc.), het weekje Zeeland dat nog in het vooruitzicht ligt, en m’n Nintendo (ben inmiddels in wereld 6-6, maar heb volgens mij nog láng niet alles mogen zien en meemaken in dit spel Super Mario Bros.). Ik realiseer me ook dat ik baal omdat mijn lijf niet doet wat ik zeg. Controle freak hè?

Door die afleiding val ik waarschijnlijk nog niet in die diepe afgrond (oooeeh, wat klinkt dat dramaaaaátisch!), maar neemt niet weg dat ik nog wel met grote regelmaat aan hardlopen denk. Heel kort, want te lang erover nadenken kan bij mij nogal eens voor een dipje zorgen. En helemáál als ik een extra tegenvaller heb, zoals bijvoorbeeld exceem rond m’n ogen waardoor ik eruit zie als iemand die meerdere nachten flink heeft doorgehaald, een soort zombie. Wel ja, kan er ook nog wel bij.

Ik exceem rond m’n ogen, zoontje Daan een oogpleister, allebei drie keer niks. Afgelopen woensdag moest hij bij de orthoptist komen en omdat uit de test bleek dat z’n rechteroog ondanks de bril nog steeds z’n best niet doet, moet er afgeplakt worden. Slechts twee uur per dag, maar voor Daan iets wat hij níet wil. Woensdag heeft hij ‘m braaf opgehouden, maar vroeg wel elke vijf minuten "Mag-ie er al af?". Donderdag was ik aan het werk, en belde partner Jan op om te vragen of ik Daan even wilde zeggen dat hij een oogpleister op móest. Hij had ‘m er al drie keer afgerukt. Ik hoorde een hoop gekrijs en even later wilde Daan wel aan de telefoon komen. Ik legde rustig uit dat de oogdokter had gezegd dat hij die oogpleister op moet zodat z’n oog beter wordt. "Mijn oog is al weer goed" en "Jij moet ‘m dan op doen. Jij moet nu thuiskomen" was zijn reactie. Naar huis gaan zat er niet in, dus ik zei dat we de oogpleister erop zouden doen als mama thuiskwam. Zo gezegd zo gedaan. Meneertje wilde daarna boven (op onze slaapkamer) een filmpje kijken, en wat later kwam hij naar beneden… zonder oogpleister. Op de vraag wanneer hij dat ding eraf had gehaald kon hij natuurlijk moeilijk antwoord geven, maar het was voor ons wel weer een wijze les.

In de gaten houden die hap! En vanmorgen was het echt even drama. Redeneren hielp niet, hij weigerde de pleister erop te laten doen. Uiteindelijk heb ik ‘m in de houdgreep genomen, z’n handen vastgepakt en die oogpleister erop gedaan. Huilen natuurlijk. Op schoot getroost en nog eens rustig uitgelegd waarom het moet. En toen was het weer goed en heeft hij ‘m netjes die twee uur opgehouden, met slechts één keer de vraag of-ie er al af mocht. Kijken hoe het morgen gaat, maar ik neem aan dat het wel zal wennen. In ieder geval ben ik wel blij dat ze tegenwoordig van die stoere pleisters hebben.

Hopelijk komt het zonnetje zich nog laten zien. Die regen ben ik eigenlijk wel beu. Hardlopen in de regen vind ik no problem, maar in je gewone kloffie door die natte zooi …bwaaah! Blijft het onverhoopt toch regenen, dan is dat geen excuus om niet te gaan hoor luitjes. Blijf lekker lopen zolang het kan! Ikzelf stof m’n hardloopschoenen maar weer es af…

© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal / http://runningmom.web-log.nl