Bestaan er wonderen? Na 11 ultra- en 5 gewone marathons in de eerste maanden van 2007 had ik besloten om tijdens mijn vakantie niets anders te doen dan te slapen, eten en drinken. Ik zou twee weken lang niet verder lopen dan van mijn kamer naar het zwembad, van hieruit naar de bar en vervolgens naar het strand en naar het restaurant.

Om eventuele verveling te voorkomen zou ik soms in de volgorde variëren. Mijn reisbagage was dan ook gevuld met boeken, zwembroeken, T-shirts en zonnebrandcrème. Mijn schattige loopschoentjes, maat 48, kregen ook hun welverdiende rust en zouden niet in een groot en eng koffer gestopt worden. Dit hadden ze niet verdiend voor hun trouwe diensten! Groot was mijn verbazing dan ook dat het eerste wat ik zag toen ik mijn koffer uitpakte mijn schoentjes waren. Het is mij nog steeds een volkomen raadsel hoe die in mijn bagage terecht gekomen zijn. Maar goed, ook al heb je schoenen je bent uiteraard niet verplicht om te lopen.

Naast mijn schoenen had ik ook bij aankomst een knoepert van een Jetlag in mijn bagage. Dus op de eerste echte vakantiedag stond ik om 5:45 topfit naast mijn bed. En daar zag ik weer mijn schoenen. Wat doe je dan… Dus ’s morgens om zes uur  was deze jongen heerlijk over een kilometerslang en totaal verlaten strand aan het ploegen. Geweldig. Mooi was ook dat ik binnen de kortste keren drijf- en drijfnat was van het zweet. Heerlijk; eventuele schuldgevoelens over de verdere invulling van de dag (liggen, eten en drinken) zijn ook meteen weg.

Dit spelletje heeft zich vijf dagen achter elkaar herhaald. Op de vijfde dag (zondag ochtend) kwam ik na 1,5 uur wederom zeik- en zeiknat van het strand op het resort. Op dat moment wilde ik maar een ding; en dat was drinken, drinken en nog eens drinken. Bij binnenkomst werd ik echter door iemand aangesproken met de vraag “Haben Sie gelaufen?”. Een niet zo voor de handliggende vraag om aan iemand die om 7:30 totaal bezweet in hardlooptenue van het strand komt te stellen. Nu heb ik ooit eens ergens gelezen dat mensen zich binnen 7 seconden een oordeel vormen over iemand die ze de eerste keer ontmoeten. Op dat moment had ik absoluut geen 7 seconden nodig om mijn oordeel te vormen. Positief is dat ik dus duidelijk sneller was dan het gemiddelde. Mijn oordeel echter was op zijn zachts uitgedrukt niet positief te noemen. Ik hou er niet echt van om in een Spaanstalig land in het Duits aangesproken te worden. Dit betekent namelijk óf dat ik voor een Duitser aangezien wordt, óf dat de spreker er vanuit gaat dat iedereen wel Duits praat. Daarnaast had ik even geen behoefte aan geleuter maar drinken. Beleefd als ik ben…luisterde ik toch maar even naar de goede man. Hij vertelde dat hij zelf ook een loper was en al 11 maal de marathon van Berlijn gelopen had. In mijn onnozelheid vertelde ik dat ik wel eens de marathon van Berlijn gelopen had. De reactie hierop maakte mij even sprakeloos. 

“Dan heb je mij zeker ook wel gezien!” Ik bedoel, in Berlijn lopen meer dan 30.000 lopers. Het kostte mij even om een reactie te formuleren. Ik deed dan ook na enige tijd mijn mond open om iets te antwoorden in de trand van “ik kan mij jou heel goed herinneren want volgens mij had jij een korte broek aan…”. Op de een of andere manier moet wel duidelijk geweest zijn dat ik kompleet perplex was; waarschijnlijk heb ik gekeken als een vliegtuig. Want voor ik mijn reactie eruit kon gooien zei hij “Ik was namelijk verkleed als Asterix en samen met Obelix en een hele groep Galliërs en Romeinen”. En inderdaad heb ik die mannen bij de start en bij hun finish gezien.

Toen was toch mijn nieuwsgierigheid gewekt en een afspraak om de volgende ochtend samen een stukje te lopen snel gemaakt en kon ik eindelijk iets gaan drinken. Mij intrigeerde waarom iemand verkleed aan een marathon deelnam. Dus ik kreeg weer een unieke kans om deze vraag beantwoord te krijgen. Uit zijn relaas heb ik begrepen dat de reden niet zo zeer is om op te vallen maar om het publiek en vooral de aanhang (lees kinderen van de deelnemers) wat meer vertier te bieden. Op zich is dit iets wat mij ook wel aanspreekt. Want laten we eerlijk zijn, het kijken naar een marathon is behoorlijk saai. Zeker als je gaat om een paar familieleden en of bekenden te zien. Je staat over het algemeen een kleine 4 uur en ziet ze in een flits voorbij komen. Als je even afgeleid bent bestaat zelfs de kans dat je ze ook nog mist. Voor de rest zie je erg veel van hetzelfde. Dan is inderdaad zo’n opvallende groep wel heel erg leuk.

Als loper is het ook leuk want je krijgt heel wat respons van het publiek. Daarnaast voegt de voorpret ook een geheel nieuw aspect toe aan de voorbereiding voor een marathon. Zij hadden onder meer een brief naar de Oberburgermeister van Berlijn gestuurd waarin zij aankondigden dat zij Berlijn zouden veroveren; ze boden hem wel de kans om om bloedvergieten te voorkomen om de stad aan hun over te geven. Dit resulteerde dan ook in een uitnodiging om samen met de burgemeester op de ere-tribune te verschijnen.

De volgende ochtend stond hij netjes om 6:20 in vol ornaat klaar. Al snel hadden wij het plan opgevat om in plaats van het strand het eiland te gaan verkennen. Je wordt als toerist op de Dominicaanse Republiek met name door reisorganisaties heel snel bang gemaakt. Het is absoluut niet veilig buiten de resorts; ga dus nooit zelfstandig op stap. Met deze waarschuwingen in het achterhoofd kon ik dus weer een nieuwe dimensie aan mijn loopavonturen toevoegen. En wat zou mij kunnen gebeuren: ik had immers Asterix de onoverwinnelijke Galliër bij me!.

We hebben een aantal schitterende tochten gelopen. Voor details etc. van deze tochten verwijs ik naar www.ttsm.com. Hier trips kiezen en dan zoeken op “Henk Geilen”. Het is werkelijk geweldig waar je overal kunt komen en wat je te zien krijgt. Hier kunnen geen georganiseerde excursies tegen op. Ook het feit dat “je er wel wat voor moet doen” maakt het alleen maar leuker. Ook de mensen zijn verbaasd dat ze op de meest vreemde plaatsen zwoegende dwazen tegen komen maar reageren wel erg vriendelijk. Dus naar mijn bescheiden mening valt het met de veiligheid wel mee. Wel is er een aspect dat niet uit het oog verloren mag worden; en dat is dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Verstappen, vallen e.d. is zeker in ruige terreinen zo gebeurd. Vanuit dit oogpunt bezien is het dan ook zeer verstandig om dit soort tochten niet alleen te ondernemen.

Dit zijn van de mooie aspecten van de (hard)loop hobby; je ziet iets van de wereld en je leert interessante mensen kennen. En want misschien nog veel belangrijker is: ik heb veel over mijzelf geleerd. Ik bedoel een eerste indruk vormen over mensen is prima, maar soms blijkt het toch dat die mening wel erg voorbarig is….Tenslotte: zoals te verwachten viel ben ik uitgenodigd om met mijn Gallisch/ Romeinse vrienden mee te gaan om Berlijn te veroveren. Graag maak ik van deze uitnodiging gebruik. Helaas kan ik komende september niet omdat ik dan in Boedapest loop. Maar in 2008 ben ik van de partij. Ik zal dan gaan als Julius Caesar. Voor de Asterix kennis heb ik dan meteen een primeur: 2008 zal het jaar zijn dat Asterix verslagen zal worden door Julius Caesar.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk