Natuurlijk, ze zijn al bijna een jaar in het nieuws en natuurlijk, als hardloper kon je niet onder hen uitkomen want uiteraard lees je over hen. Immers 365 marathons lopen in 365 dagen, daar kan je zelfs als gevorderde marathonloper niet eens iets bij voorstellen. Een half uur voordat ik ze zou ontmoeten in de oude Drukkerij zat ik nog even “uit mijn neus te eten” en dus knipte ik de televisie aan.

Of het toeval was of niet maar het was precies het moment waarop de intro startte van EenVandaag. Half geconcentreerd hoorde ik de naam Richard Bottram vallen. Ik schrok op. Die ontmoet ik zo dadelijk… Er volgde op Eenvandaag een reportage over Richard, Monique en Erik. Vanuit Deventer komend naar Harderwijk flitsen er oude beelden over het scherm en zag je in één beweging hun geschiedenis langskomen. En jeugdleden van Athlos met een stralende Rina de Vries. Leuk. Dichtbij nu opeens, dus maar eens naar ze toe. Dit omdat ik ze voor “mijn werk” mocht interviewen.

Het duurde even voordat ze er waren – ik kreeg netjes een SMS bericht dat ze even opgehouden werden – maar daar waren ze. Klein mannetje die Richard. Afgetraind gezicht en lijf die Monique én Erik was duidelijk de kok. Het was direct gezellig. Gert Verhoeve, die het diner had aangeboden namens de Oude Drukkerij, kwam er even bij als gastheer en ook dat klikte, wat wil je, Gert begon gelijk over de ROPArun. De “barkeeper” kwam direct bij de drie in een ander licht te staan, dat voelde je.

Ik besloot mijn vragen te stellen, ze kwamen hier immers om te eten. Men zat echter gelijk op hun gemak, niks geen gehaast, dat eten loopt niet weg. Ik was twee dingen van plan. Het over de sport te hebben (de hele geschiedenis weet lezend Nederland inmiddels wel en ik werk tenslotte voor een sportredactie) en over hun drie, hoe is het om met elkaar op de lip te zitten, 365 dagen lang. Nu dan, ik kon het laatste me snel voorstellen. Alsof het heel gewoon is legde Richard haarfijn uit hoe dat op elkaar leven ging. Het was namelijk nog erger dan ik vermoedde. Men moest om de beurt uit bed stappen en wakker worden omdat de camper simpelweg te klein is voor drie grote mensen. Om maar wat te noemen.

En privacy dan, even alleen zijn? Niet dus. Richard en Monique vertelden dat je dat "alleen" zijn ook met z’n drie-en deden. Gevoelens delen, niet lekker in vel zitten, blij zijn, binnenpretjes hebben. Dat kan niet anders als je 365 dagen op elkaars schoot zit. Alleen op de wereld met z’n drie-en, zo klonk het. En toch ook met een hele wereld zijn. Elke dag weer de mensen, supporters, meelopers in letterlijke zin, dorpshoofden maar ook de wereld achter het internet. Mensen die mailen, mensen met wie je afspraken maakt over morgen. Niks alleen op de wereld!!! Richard noemde het meerdere keren. Transparancy was een hoofddoelstelling van het hele project.

Het ritme was vast, elke dag, 348 dagen nu. Opstaan, wel gezamenlijk ontbijten, klaar maken voor vertrek (Monique tapte bijvoorbeeld 5 liter water af om mee te zeulen op de fiets) en om 10 uur vertrek. Monique op de fiets, Richard lopend, Erik met de camper. Hij ging naar het volgende stoppunt. Kennis maken met de mensen daar, bivak opslaan etc. Na 5 uur aankomen, douchen en aan het werk. Internet, pers, mensen te woord staan. Daarna had Erik het eten klaar. En daarna op tijd rusten want dat was minstens zo belangrijk als het hardlopen.

Eten was ook zoiets. Of ze elke dag in een restaurant aten op uitnodiging? Richard moest lachen. Nee dus. Dit is onze derde keer in 248 dagen. Of niet Erik en Monique? Erik rekent snel en hardop…1…2…inderdaad, de derde keer vandaag in 248 dagen! Richard maakt het ook snel duidelijk. Elke dag een marathon lopen en fietsen betekent ontzettend gebalanceerd eten, niks geen gekke dingen maar discipline. Klinkt eigenlijk wel heel logisch!Het gaat over volhouden. Volharden noemt Richard het. Met volharden bereik je alles. Je lichaam kan het, als je maar wilt.

Elise, zijn partner, kon het ook. In negen maanden van ziekte, tussen de ziekenhuis bezoeken en chemo’s door, de wereld rond, van Australië tot Parijs, van Berlijn tot in Amerika, genieten nu het nog kan. Met z’n twee. Niks geen maar straks. Nu! Richard heeft direct na het bekend worden van de ziekte bij Elise, zijn (internationale) baan opgezegd. Samen zijn zolang het kan, samen genieten ook ! Daarna een doel voor ogen krijgen. Kunnen…volharden…Elise kon het ook. En dus ook Monique die in de winter menigmaal dacht dat haar vingers er spontaan af zouden vallen van de kou. Of haar tenen. Vijf uur lang op de fiets, 9-10 km/uur aan de zijde van Richard. Volharden!

Ben je nooit moe dan? Nee, elke dag is een feest, lopen maar weer…Pijn? Ja, veel pijn maar als ik daar niet tegen kan, had ik geen enkele marathon dit jaar kunnen lopen. Ben je het nooit zat dan? Nee, we hebben een doel, volharden, niet nadenken over morgen. Vandaag lopen. Vanmiddag nadenken over morgen. Niet verder. Maar zie je al uit naar 29 juli, de binnenkomst in Uden? Nee, dat is toch niet morgen! Ik kan het niet geloven en gelukkig blijkt Monique het te snappen. Natuurlijk, het wordt een feest en natuurlijk denk ik er wel eens aan maar dan is de focus weer op morgen gericht.

En hoe vaak denken en praten jullie dan over Elise? Elise…natuurlijk denken en praten we daar wel over, net als anderen die ooit iemand verloren hebben maar het gaat om anderen. Mensen die nu ziek zijn of ziek kunnen worden. Daar kunnen we nog iets voor doen. En dat is dus ook ons doel.

En zo ging het door. Wat een gasten. Bijzonder bijzonder. M’n deadline kwam akelig dichter bij. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, met z’n drie-en op elkaars lip zitten en daarbij elke dag een marathon lopen of nu dan even fietsen. Blij dat ze hier waren. Blij ze ontmoet te hebben. Supertrio! Supermensen! Wat een spirit en dat na 248 dagen. En het interview in de krant. Tja, dat “moest” snel af, het gesprek had te lang geduurd. De ruimte was veel tekort om deze ontmoeting te omschrijven in het sportdeel van de Stentor. Succes amigo’s, nog 17 keer één dag. En wat me nu opeens te binnen schiet…Zullen jullie het niet gaan missen??

Note: Kijk op www.marathon365.nl om te zien of jij ze kunt ontmoeten. Ze lopen nog een aantal dagen door Nederland en nodigen je uit om mee te lopen of te fietsen met jullie loopgroep.

© Nico van Leeuwen – freelance sportjournalist bij de Stentor én lid Athlos