Ambities heb ik op allerlei terreinen in het leven, maar niet op het gebied van hardlopen. Natuurlijk, ik wil wel goed lopen, maar ik ben ook realistisch. Ik ga met mijn leeftijd en gewicht en met drie keer per week trainen geen enkele wedstrijd winnen. Geeft niets. Plezier staat voorop. Dacht ik. Maar sinds ik ben ingehaald door Aleid, denk ik er anders over.
Aleid is bijna 60 en een natuurtalent. Ze klom binnen een jaar op van beginner tot verdienstelijk halve maratonloper. Nadat ze me had ingehaald, ben ik de weken erna hard gaan trainen. Het zou me niet weer gebeuren! Nou die strijd heb ik verloren: dat harde trainen houd ik toch niet vol met mijn volgepropte leven. Zij gaat elke dag een uur op pad, dat trek ik niet. Nu is er een geluk bij een ongeluk: het loopclubje waar ik haar ben tegengekomen, houd op te bestaan. Dus zie ik een aantal erg leuke mensen, waaronder Aleid, niet meer, maar hoef ik ook niet meer te merken hoe snel en soepel sommige mensen door het leven gaan!
Sindsdien weet ik wel hoe zeer ik mezelf voor de gek kan houden. Ik heb namelijk mijn interne haan ontdekt. Het is een vriendelijk beestje, daar niet van, maar hij heeft de neiging om zich te verstoppen. En op onverwachte momenten komt hij te voorschijn. Bijvoorbeeld als ik, doodmoe van een veel te lange duurloop, een bankje passeer met daarop enkele kijkers. Ondanks mijzelf en mijn vermoeidheid, ga ik dan nog even wat harder, wat pittiger. Pas als ik volkomen uit het zicht ben, ga ik wandelen. Heel kinderachtig.
In dezelfde categorie van kinderachtigheden: Als ik iemand kan inhalen, zal ik het zeker niet laten. Vind ik dat noodzakelijk? Nee, het gaat vanzelf. De interne haan doet hier zijn werk.
Is dat erg? Soms wel. De interne haan zorgt ervoor dat je minder op je lichaam let. Dat je je grenzen finaal overschrijdt omdat je je zo nodig je groter, sterker en sneller moet voordoen dan je bent. Ik zie het ook bij anderen gebeuren, bij mannen en vrouwen even vaak: kennelijk voelt de interne haan zich bij alle seksen thuis.
Wat te doen? Zullen we de haan de nek omdraaien, zorgvuldig plukken en dan met wat ui, wortel en een laurierblad tot een lekker soepje koken? Dat kan. Maar ik vrees dat je zonder haan minder gemotiveerd bent om te lopen. Dat plezier in lopen alleen te weinig reden is om meerdere malen per week je schoenen aan te trekken. Nee, volgens mij is het zaak om je haan te koesteren. Zoek hem regelmatig op, ken zijn favoriete verstopplekjes, geef m af en toe wat lekkers te eten. En laat hem regelmatig volledig zijn gang gaan, zodat hij zich goed kan uitleven. Maar stop hem daarna ook weer gerust in zijn hok.
© Annemiek van Klink / http://hardloopster.blogo.nl