Vandaag heb ik niet één keer, maar twee keer een startnummer opgespeld. Eerst in Lienden, waar ik samen met zoon Matijs liep en later in de avond de Zwitserloot Dak Run in Groesbeek. In Lienden een afstand van 600 meter. Voor Matijs best een eind, voor mama een aanzienlijk kortere route. Toch moest ik m’n best doen om de boel bij te houden, want die ukken kunnen met een aardig tempo over het asfalt sjezen.
Bovendien was het echt warm. Eerst liepen we gewoon naast elkaar, maar even later pakte Matijs m’n hand vast. Zo voelde het écht als een Duo Run, lief hoor. Matijs hield zich op de been door wat er aan de finish op hem wachtte: een medaille. En zo liep hij hijgend naast me "Ja, een medaille, een kadootje en drinken!". Het kadootje en drinken stelden niet zoveel voor, maar ach, Matijs is een echte verzamelaar dus ook dat werd in dank aanvaard. Na nog wat spelen op het luchtkussen, samen met broertje Daan, gingen we weer richting Veenendaal, waar we wat gingen eten bij Burger King.
Eenmaal thuis belde ik Eugène om te zeggen dat ik hem op zou halen voor de Nikkelen Hi Five van de Zwitserloot Dak Run in Groesbeek. De pillen (tegen de misselijkheid) hebben hun werk goed gedaan: ik voelde me goed genoeg om er even tegenaan te gaan. Nog wel een beetje wee gevoel, maar lang niet zo beroerd als afgelopen week. Zelf had ik de route uitgeprint, maar vergeten mee te nemen (POEF!). Gelukkig had Eugène ook wat uitgeprint, zelfs twéé routes. Nou, dat kan dan niet missen… zou je denken. Schat van een man hoor, prima loopmaatje, maar wat kaartlezen betreft eerder een DomDom dan een TomTom (ik heb je gewaarschuwd, Eugène!). Beetje op gevoel gereden, dus nog een keer navraag gedaan bij een tankstation en zo kwamen we ruim op tijd op onze bestemming aan. Het mooie groene Groesbeek.
Onderweg naar het inschrijfbureau zag ik hoe een aantal Kenianen bijna over de weg vlógen. Er was veel publiek, een enthousiaste speaker en een prima sfeer. Even later kon ik het tweede startnummer van deze dag opspelden. De ChampionChip aan de rode veters. Jawel, ik heb ze nu ook, maar ze gaan voortaan alleen in m’n schoenen in combinatie met het rode shirt van Loopkrant.nl. Echt fraai vind ik het niet staan. Toen konden we richting de start. We hadden nog zo’n twintig minuten, dus we deden allebei wat opwarmoefeningen. Op een gegeven moment kwam er een deelnemer, die net de tien kilometer achter de rug had. naar me toe. Ik: "Goeie wedstrijd gelopen?". In een mengelmoesje van Frans, Nederlands en Engels vertelde hij, Christian Nemeth, dat hij niet tevreden was over zijn resultaat. Hij vroeg hoeveel kilometer ik ging lopen, wees op het shirt van Loopkrant.nl, vroeg m’n naam en wenste me met een handdruk veel succes. Later kwam ik erachter dat het Christian Nemeth was, een Belgische hardloper die best aardig in de picture staat.
Vlak voordat we van start gingen deden Eugène en ik een Hi Five en wensten elkaar succes. Ik had hem al gezegd dat hij niet naast mij moest blijven lopen, maar dat hij ervoor moest gáán. Het parcours was heuvelachtig en we moesten twee keer dezelfde ronde lopen. Op zich niet erg, want naast de mensen die enthousiast klapten in hun voortuin – al dan niet met een bak koffie op schoot – liep het parcours ook meerdere malen door het "hart" van de menigte vlakbij de finish. Minder leuk was dat je bij ronde twee dus wél wist welke hellingen je nog te wachten stonden.
Ik probeerde m’n eigen tempo aan te houden en zelfs toen ik merkte dat ik werd ingehaald door anderen liep ik mezelf niet over de kop. Het liefst had ik mijn pas gelopen persoonlijk record willen verbeteren, maar die wens had ik al teruggedraaid naar in ieder geval onder de 30 minuten lopen. Rekening houdend met mijn fysieke gesteldheid maar ook het heuvelachtige parcours.
Het laatste stukje ging naar beneden en dat voelde héérlijk! Wetende dat ik er bijna was kon ik nog even. Ook met behulp van de zwaartekracht nog even wat meer vaart maken. Ik zag enthousiast klappende mensen, hoorde de speaker mijn naam zeggen en stapte over de matten. Het was gelukt, yes! Eugène stond me al op te wachten bij de finish. Hij zei dat hij in ieder geval onder de 30 minuten had gelopen. Prima gedaan!
Thuisgekomen zag ik dat mijn nettotijd 31:44 was (positie 59 van de 66) en die van Eugène was 29:27 (positie 105 van de 110). Overigens heeft die Christian Nemeth de tien kilometer gelopen in 31:54 (kijk en vergelijk zou ik zeggen… zó slecht vind ik ‘m dus niet).
© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal / http://www.runningmom.web-log.nl