Voor mijn 2de halve marathon (na de CPC in maart van dit jaar) had ik Zwolle uitgekozen. Lekker dicht bij huis en op een prima tijdstip, namelijk zaterdagavond. Dat het ook dan erg warm kan zijn bleek vorig jaar toen de mussen dood van het dak vielen van de hitte. Ook nu waren de vooruitzichten in de voorafgaande dagen niet gunstig, maar zoals zo vaak viel het tijdens het Halve Marathon Festival allemaal reuze mee.

Een half uur voor de start werden we getrakteerd op een echte zomerse plensbui zodat het lekker afkoelde. Om kwart over acht viel het startschot voor de circa 2.500 deelnemers en toen was het droog. Later regende het nog wat, maar daar heb je als loper weinig last van.

Het parcours in Zwolle bestaat uit een aanlooproute van bijna drie kilometer en daarna drie ronden door de binnenstad van ruim zes kilometer. Het leuke van een relatief compact parcours door de binnenstad is de sfeer: veel publiek langs de hele route en volop muziek en terrassen. Erg leuk en bovendien zeer stimulerend voor de lopers! Voor de toppers zit er wel een nadeel aan een dergelijk parcours, want zij dubbelen de recreanten en worden daarbij soms gehinderd.

Elke keer als ik aan een loopfestijn meedoe houd ik mijzelf voor dat het om het plezier in lopen gaat. Je moet ervan genieten: van de sfeer, de indrukken onderweg, het landschap, je medelopers enz. Toch ontkom ik er niet aan om mijzelf ook steeds een richttijd als doel op te leggen. Dat maakt het voor mij leuk en ik probeer het mijzelf daarbij niet gemakkelijk te maken. Omdat dit mijn tweede halve marathon was en ik de eerste net boven de twee uur had uitgelopen (2.01.35), was mijn doel duidelijk: sneller dan de eerste keer, dus onder de twee uur. Om de spanning maar meteen weg te nemen: dat is niet gelukt.

Toch heb ik genoten. Door de fantastische sfeer (muziek, het invallen van de duisternis, de supporters die onverwachts je naam roepen), maar ook omdat ik voor mijn gevoel lekker heb gelopen. Tegen mijn gewoonte in ben ik traag vertrokken en heb ik de eerste tien kilometer ‘met de handrem aan’ gelopen. Dat beviel prima. Ik had nergens last van (geen pijntjes, geen vermoeidheid), liep soepel en geconcentreerd, kortom ik kon de hele wereld aan (dacht ik).
Je voelt je wel klein als je na een kilometer of acht al gedubbeld wordt door de ‘Keniaanse trein’, maar ach, dat ben je ook weer snel vergeten. Wat een klasbakken trouwens!

Nemi van der Reest in actie

Bij het ingaan van de laatste ronde zat een persoonlijk record er voor mij nog steeds in. Maar dan, na ongeveer 17 kilometer, daar stond hij dan: de man met de spreekwoordelijke hamer! Van het ene op het andere moment kwamen de problemen en voor mijn gevoel kwam ik nauwelijks meer vooruit. Links en rechts werd ik ingehaald door mensen die ik eerder achter me had gelaten. Op zo’n moment is het meedoen aan een halve marathon even niet leuk meer.

De laatste kilometers gingen dus niet bepaald soepel meer: zwoegen was het, harken naar de eindstreep. Pas toen de finish hoorbaar en zichtbaar in beeld kwam ging het weer beter en de laatste 300 meter ‘vloog’ ik weer. Met een tijd van 2.06.20 kan ik natuurlijk niet echt tevreden zijn, maar toch heb ik het gevoel dat het allemaal wat soepeler ging dan tijdens mijn eerste ‘halve’. Daarom kijk ik nu alweer uit naar de volgende loop, maar voorlopig is het even mooi geweest. Nu is het tijd voor zomerstop en vakantie, al gaan de trainingen natuurlijk gewoon door.

© Nemi van der Reest – Apeldoorn