Hij had een veel te drukke dag gehad en moest zich haasten om op tijd in Harderwijk te komen. Wim Schild. Samen met zijn maatje Bram Lindhout was hij gekomen om de tien kilometer te lopen op de Athlos baan in hun karakteristieke gele Antilopen shirts. Vooraf nam hij alle tijd om de toegestroomde pers te woord te staan. De Stentor, Het Kontakt, de Harderwijker Courant.

Hij snapte niet wat ze kwamen doen, want zo zeker was hij niet van zijn zaak. En spectaculair zou het zeker niet worden beloofde hij. Wel voorzag hij een snelle start zodat hij de tweede helft nog wat over zou hebben om in te leveren. Zijn streven was een uur te lopen, bijna acht minuten sneller dan het huidige record.

Het leuke bij deze tien kilometer was dat er meer "oudjes" waren gekomen. Het was bijna een veteranenfestival, maar wat leverde dit mooie sport op !!! De 53-jarige Henk van Elten uit Swifterband die de tien kilometer km even in 36 minuten afraffelde en na afloop "klaagde" dat hij de laatste tijd echt moet inleveren wat hij maar moeilijk kan verkroppen. En wat te denken van de Amsterdamse atleet Anton Schuurman van 73 jaar die er 51 minuten over deed en daarna trimmend direct doorging naar de kleedkamers "omdat hij weer naar Amsterdam moest". Geweldig ! Organisator Marcel Celie en hoofdscheidsrechter Jan Koornstra hadden voor de gelegenheid ook een passend scheidsrechterskorps geregeld.

Allemaal veteranen die met dit bijltje weten te hakken. Jacob Haklander hield nauwgezet de ronden tijden bij. Twee minuten rond op de eerste 400 meter. Dat gaat te hard! Daarna zakte het langzaam naar de 2.15 per ronde. "Hij heeft 1 minuut 5 voorsprong op het uurschema" aldus Jacob na drie kilometer. Een sensatie hing in de lucht. Het mocht dan wel niet spectaculair zijn volgens Wim Schild maar het aanwezige publiek werd wel gegrepen door deze man.  Zo kwiek, zo energiek maar het leek op het oog toch ook steeds moeizamer te gaan. Hij liep eng dicht tegen de rand maar liep ook weer niet zo stabiel, dus een misstap was zo gemaakt.

Zijn loopmaatje Bram hield hem nauwgezet in de gaten. Elk 300 meter punt keek hij om en observeerde Wim. Bij het 400 meter punt grapte hij met enige regelmaat naar het publiek en de scheidsrechters om Wim af te leiden. Die keek immers vooral op tegen de saaiheid van de baan. Na acht kilometer hield het publiek de adem in. Wim wandelde aan de overkant. Jacob Haklander maande het publiek tot kalmte. "Heel verstandig van die man, hij heeft genoeg ruimte en dan moet je niet forceren. Deze man weet wat hij doet". Daarna wandelde hij elke ronde even een stukje. Elke minuut keek je wel even naar de klok. Oei, oei, wat tikt dat ding door. Wim z’n houding werd minder maar toch. Hij had nog een goed zweefmoment, vastgelegd door de massaal aanwezige fotografen. Nog tweeronden, nog één ronde en daar kwam hij. Wat een kanjer. Wat een man.

Even bijkomen was het eerste wat hij zei. Dat duurde dertig seconden. Toen werd de microfoon onder zijn neus gestopt en wist hij te vertellen dat hij de laatste ronden wat duizelig was. Vriend Bram maande hem tot rust. "Waarom ben je zo met me mee gelopen Bram ? Ik wilde geen haas". Bram verontschuldigde zich. "Ik was niet echt in vorm dus ja, dan kan ik maar beter in de buurt van jou blijven en hazen deed ik toch echt niet hoor, je hebt het zelf gelopen". Wim bedankte het publiek, de organisatie en maakte zich wat zorgen over het formulier maar dat was al klaar. Alle handtekeningen stonden er al op. 59.56 een dik Record. Nederlands Record verpulverd op de tien kilometer baan. Geweldig. Applaus.

Of hij volgend jaar terugkomt. "Ja maar ik hoop dan wel dat er vijf van boven de tachtig meedoen. Laat mij dan maar laatste worden". Het tekent de atleet Wim Schild. Het gaat niet om hem maar om al zijn leeftijdsgenoten die hij zo graag wil laten zien dat je nog lang niet afgeschreven bent op die leeftijd. Marcel Celie oogde ten slotte als een gelukkig man. "We hebben een snelle baan, laag gelegen op de Veluwe en in de luwte van de bomen. Laat Nederland dat maar ontdekken en recordpogingen komen doen. Ze kunnen mij er voor wakker maken".

© Nico van Leeuwen – Athos-atleet én freelancer voor de Stentor