Na vele vervelende braakneigingen en opkomende misselijkheid ben ik gisteren weer eens bij de huisarts geweest om te praten over mijn bezoek aan de internist. Na wat lichamelijk onderzoek kon hij niets bijzonders vinden. Toen ik hem vroeg wat hij dacht dat het dan zou kunnen zijn, antwoordde hij dat het wel eens gebeurt dat de bloedtoevoer niet goed verloopt. Klinkt simpel..
Al het bloed gaat dan naar de spieren en dat zorgt ervoor dat er dan kleine bloedinkjes in de maag komen. Dit gaat echter gepaard met pijn, veel pijn, en daar heb ik dus geen last van. Al met al zal de internist erachter moeten komen waarom ik last heb van die uitgestelde misselijkheid al dan niet gepaard gaande met het overgeven van bijna zwart braaksel dat niet naar braaksel ruikt. Begin juni staat er een nieuwe afspraak gepland en natuurlijk hou ik jullie op de hoogte van het verloop. Tot die tijd is het afwachten…
Vanavond kan ik eindelijk weer lopen, want manlief is terug van z’n werkbezoek in Rome. Loopkameraad Eugène is nog aan de wandel bij de avondvierdaagse en dan wordt het me wat te laat om samen te lopen. Vrijdag gaan we dus samen lopen en vanavond ga ik alleen op stap. Alhoewel ik de wind aan de frisse kant vind hou ik de welbekende tien-gradenregel in acht en trek lekker m’n loopkrant.nl-shirt aan. Wel leuk om te zien hoe automobilisten het volgens mij zien en hopelijk zullen ze dan ook een bezoekje brengen aan deze website.
Ik heb het idee om dezelfde route als afgelopen vrijdag te lopen. En weer in een lekker rustig tempo, want vrijdag zal de vaart er wel wat meer in zitten met loopmaatje Eugène. Gelukkig kom ik al vrij snel in m’n ritme. Ik probeer m’n hoofd leeg te maken van wat emoties en zorgen rondom m’n werk. Het hele gedoe is de stress eigenlijk niet waard, maar goed, da’s makkelijker gezegd dan gedaan. Toch lukt me het al snel om in een perfect ritme te lopen, al luisterend naar m’n muziek.
Bijna aan het eind van m’n route besluit ik iets anders te lopen, want ik wil nog niet stoppen. Ik hoor een lekker nummer uit de film Saturday Night Fever en loop de ondergaande zon tegemoet. In gedachten zit ik al bij de volgende T-splitsing waar ik, als ik naar huis wil, rechtsaf moet. Eenmaal daar aangekomen ga ik … linksaf. Ik krijg een energy boost door het nummer Trance Megamix van DaRude vs Zombie Nations (ik krijg ook altijd vleugels bij het nummer Oxygen van Jean Michel Jarre). En een dusdanige boost, dat ik even later wéér niet rechtsaf richting huis ga, maar rechtdoor om nog een kleine lus te maken.
En nét over het kleine fietsersbruggetje laat m’n knie weten dat het wel genoeg is zo. Ik vind het best, ik ben bijna thuis, ik heb lekker gelopen (goeie zes kilometer). Ik heb zelfs even flink tempo gemaakt, dus waarom zou ik dan moeilijk doen? Soms is het leven even héél simpel…
© Carla den Nieuwenhoop / http://www.runningmom.web-log.nl