Maandag 16 april vertrek ik weer voor een trainingsstage in het buitenland. Afgelopen winter hadden we de rust van het Portugese Acoteias verruild voor Monte Gordo. Nu gaan we ook weer naar Monte Gordo, omdat daar simpelweg de faciliteiten een stuk beter zijn en we een andere omgeving zochten als voorbereiding op het baanseizoen.

Ik vind het heerlijk om weer eens ‘back to basics’ te gaan en bijna alleen maar te trainen, eten/drinken en te slapen. Natuurlijk is er ook af en toe tijd voor ontspanning. Zo kunnen we na een paar honderd meter lopen lekker een strandwandeling maken of zwemmen. Daarnaast hebben we ook een zwembad en bubbelbad bij het hotel. Het enige nadeel aan Monte Gordo is dat het bevolkt is met atleten vanuit heel Europa, maar wat tegelijkertijd voor een bepaalde sfeer en ambiance van doelgerichtheid en passie vertoond.

Echter moet ik erbij zeggen dat het me nog steeds opvalt dat de Portugezen geen ondernemende types zijn, anders was er in vernederlandste Portugal allang hagelslag te koop geweest. In Monte Gordo bevinden zich met name oudere/gepensioneerde mensen die de rust opzoeken en de omgeving van Portugal die hoogstwaarschijnlijk elk jaar een extra koffer mee nemen alleen voor hagelslag en zoute dropharingen.  

De grote groep atleten vallen ten opzichte van die ouderen in het niet. Er komen in de periode van april wel elk jaar zo’n 800 atleten naar Monte Gordo heb ik mij laten vertellen door een ‘local’, waaronder ontzettend veel Nederlandse atleten. Dat is dus een hele sportvereniging bij elkaar. Die 800 atleten hoeven maar €2,50 per baantraining te betalen. Daarmee kan men gebruik maken van de zeer luxe ingerichte krachthonk, nette kleedkamers, tribune met voldoende schaduw en is er zelfs een indoorhal waar het beste materiaal staat. Dat is echt een prikkie waarmee je echt niet in voldoende onderhoud kunt voorzien van de accommodatie zou je zeggen. Een goede Portugese ondernemer zou hier toch wel raad mee moeten weten en die baanhuur verhogen.

Waar ik ook altijd weer over verbaas is dat er in Monte Gordo nog steeds geen supermarkten zijn die appelstroop, vers bruin brood en hagelslag en eierkoeken verkopen. Ik weet zeker dat als ik een koffer vol met deze spullen naar Portugal zou nemen ik een grote omzet zou draaien, alleen al bij die kleine 800 atleten. In Monte Gordo zijn zoveel Nederlanders. Er is er maar één die dat tot nu toe doorheeft dat er winst val te uit het kooppatroon en eetgedrag van Nederlanders, dat is de eigenaar van het eetcafé Ed en Willem. Daar kan je gewoon frikadellen en kroketten kopen voor een prikkie. Het hele jaar door zijn alle tafels en stoeltjes bezet en wordt er veel gegeten en gedronken. Ik kijk nu al uit naar mijn rustdag, dan beloon ik me zelf met een lekkere frikadel speciaal bij eetcafé Ed en Willem.

© Dennis Licht – Apeldoorn / http://www.dennislicht.tk/