Ronde Texel: 60 kilometer langzaam sterven – Loopkrant.nl

Maandag 9 april, zeven uur ’s ochtends. Ik meld me bij het huis van plaatsgenoot Kees Bosselaar. Vandaag moet het dan toch maar gebeuren. Zestig kilometer hardlopen op het eiland Texel. Het bekende rondje Texel. Een aantal maanden geleden had ik me vol goede moed ingeschreven voor dit evenement met de veronderstelling dat ik me goed zou gaan voorbereiden.

Een tijd onder de 5 uur moest kunnen met wat goede duurlopen, goede nachtrust, goed eten en mijn ervaring als hardloper. De voorbereiding liep echter iets anders. Een slepende griep (wat later tandproblemen bleken te zijn), veel te drukke werkzaamheden, slecht eten (tja, man alleen…geen tijd om te koken..) en veel te laat naar bed. De voorbereiding beperkte zich tot een duurloop van dertig kilometer in Vorden. Dan maar op ervaring lopen en de tijd bijstellen tot het doel uitlopen.

Kees Bosselaar en Bert Willems gingen met me mee als begeleiders op de fiets. Zij zorgden voor drank, eten, coaching en een goede moraal onderweg. Super. Bovendien was het voor mij een stok achter de deur om te gaan..en om uit te lopen. Om half elf stond ik samen met nog een paar honderd fanatieke liefhebbers van de ultrasport (hoewel dat bij mij wel meevalt…doe mij maar een tien kilometer wedstrijd) aan de start van deze monstertocht. De starter wreef ons nog even in de ogen dat er al zo’n dertig personen onderweg waren die vandaag 120 kilometer zouden gaan lopen, dus niet zeuren als je maar de helft hoeft.

Na vier kilometer harde weg en de wind in de rug dacht ik dat het een fijne en makkelijke tocht zou gaan worden..echter het eerste element, zand en strand diende zich aan. acht kilometer buffelen door het mulle zand, want de maan had bepaald dat het net op het moment dat wij over het strand moesten lopen dat het vloed moest zijn. Geen hard strand en dus ook geen begeleiding de eerste helft van de loop. Fietsen was geen optie. Hoewel Kees het nog probeerde door in de vloedlijn te rijden. Dit kostte hem echter een nat pak, omdat het zand daar nog zachter was. Kees verdween in het schuim van de zee en kon de rest van de dag met een natte broek verder.

Na 28 kilometer was het leed van zand en strand geleden. Het had al wel zijn tol geeist. Velen gingen wandelen, konden de duinen niet meer opkomen en verloren de moraal. Zo ook Ruud Kok, mijn maatje van de Apeldoornse atletiekvereniging AV’34, die voortvarend op het strand ging, maar al zijn krachten al kwijt was toen de strijd van de tweede helft nog moest beginnen. Wel super dat ie gewoon op wilskracht doorging en de finish haalt. Minke Hilgenberg, die met Ruud Kok het strand afkwam, een kilometer voor mij uit, haalde ik in op het 30 kilometer punt. Hij pakte mijn tempo op en gezamenlijk liepen we richting 40 kilometer.

Daar aangekomen klaagde hij al over een zere knie en liet zijn tempo drastisch zakken. Alleen verder, uiteraard met Kees en Bert aan mijn zijde. Zij bleven me steunen in de strijd, die weer heftiger werd door de kou en de harde tegenwind. Gelukkig heb je dan een coach als Kees bij je die altijd een jackie uit de tas weet te toveren. Hiermee bleef ik enigszins warm.

Na 48 km zakte echter bij mij de moraal ook weg. Bert en Kees konden praten als brugman, maar niets hielp meer. Gelukkig kent Kees me al langer dan vandaag en nadat ik hem had verzocht om niet meer te praten en achter me te fietsen, met een blik in mijn ogen die weinig dank uitstraalde, gedroeg hij zich als een ervaren coach en liet me met rust. Om me vervolgens bij 55 km een banaan te geven tegen de buikkrampen en waarachtig het hielp.

De laatste 5 kilometer waren een lijdensweg, waarbij het hardlopen nog slechts dribbelen was. Met de laatste kilometer in zicht wist ik nog eenmaal alle moed en moraal bijeen te pakken om toch nog juigend over de finish te komen. Gehaald! Zonder voorbereiding, met coaching op mijn ervaring in een kleine 5,5 uur.

Gelukkig kon ik na een paar biertjes en koffie weer in een betere gemoedstoestand komen en mijn oprechte excuses aanbieden aan Kees en Bert, die me de gehele dag gesteund hadden, voor het feit dat ik hen zo had uitgescholden onderweg. Sorry Kees en Bert. Na een heerlijke chinees en een paar roseetjes bij Kees thuis kroop ik tegen elf uur weer eens met een glimlach in bed. Hetzelfde gevoel dat ik vroeger had na een wedstrijd die goed gegaan was. Ach en die zere benen…..dat voelt nog dagen prettig!

Note: In het weekend van 7/8 april heeft Titus Mulder in Apeldoorn nog training gegeven aan een tiental enthousiaste beginners op hardloopgebied. De redactie van Loopkrant.nl was er bij toeval bij.
>> Een fotoverslag van de Beginnerscursus Hardlopen in Apeldoorn – Groter formaat (1MB) gratis op te vragen via redactie@loopkrant.nl