Een wedstrijd die zondag 15 april 2007 alweer voor de derde keer in Beekbergen wordt georganiseerd is de Nomenrace. In 2005 was de eerste editie van deze Veluwse loop waar met name de mannen niet gewenst zijn. Behalve dan ter ondersteuning! Met een temperatuurverschil van minstens twintig graden stond ik twee jaar geleden aan de start van de Nomenrace met m’n voeten nog in de sneeuw.

Een korte impressie uit 2005: Eerst de groepfoto’s en dan de beentjes in beweging zetten. Na nog geen vijf minuten kom ik alweer aan bij de kantine. Ik sta op springen en sprint dus naar de wc. Balen, want de rij is niet mis. Gelukkig gaat het allemaal snel en pak ik mijn sporttas voor de laatste voorbereidingen wat betreft haar en kleding en ga ik op zoek naar het startdoek. In de verte hoor ik muziek en zie ik alle dames onder het startdoek staan. Maar staan ze niet de verkeerde kant op?? Ik vraag het aan één van de vele vrijwilligers langs de kant. En ja hoor: de ladies staan allemaal met hun neus en billen de verkeerde kant op.

Gelukkig hebben we even de tijd, want de man met het startpistool is nog zoek. Aan Gert-jan Liefers dit jaar de eer om al deze beeldschone dames op weg te schieten. Zonder dat we het doorhebben klinkt toch ineens het startschot. Vroem, vroem, daar scheur ik de groep voorbij. Snel naar het asfalt zonder sneeuw bedekt. De eerste driehonderd meter is immers spekglad door de sneeuw. Op het asfalt aangekomen zoek ik mijn plekje in de grote groep dames. Door m’n beslagen brillenglazen zie ik loopmaatje Gerrie lopen. Oef, wat loopt ze hard. Effe doorbijten dan maar. Ik moet en zal een keer van haar winnen! Het is nu of nooit!

Na drie keer opnieuw op de tanden bijten moet ik haar helaas dan toch laten gaan. Ze gaat toch echt te hard voor me. Ze zal wel in vorm zijn (maak ik mezelf wijs). De eerste ‘bergen’ hebben we inmiddels gepasseerd. Bij het daalwerk voel ik ietswat pijn in mijn linkerheup. De knie begint ook te trekken. De longen schreeuwen om meer zuurstof. Ik zie zwart voor m’n ogen. Minutenlang halen achterliggende dames mij in..ook Gerrie.

Vanuit m’n tenen pers ik de energie die ik nog in me heb om haar bij te blijven. Hè, hoe kan dat nu? Die loopt toch voor me?? Wat dom: bij de start achter de verkeerde lady aangelopen. #$#%& dus helemaal voor niets mezelf in de eerste twee kilometer opgeblazen. Ze zeggen ook altijd dat een gedegen voorbereiding het halve werk is. Waarom toch als kip zonder kop zo snel gestart?

De laatste drie kilometer zijn uit m’n geheugen gewist. Het enige wat ik nog in flarden voor me zie is een parcours waarop veel loopsters me voorbijrennen met daaromheen veel sneeuw. Toch knap als je zwart voor je ogen ziet! Mentaal is dit de doodslag gezien de meesten voor de dubbele afstand gaan en nog een ronde nemen. Op weg naar de finish verlaten we het sneeuwvrije parcours en lopen we een stukkie door de sneeuw. Een prachtig gezicht. Ik heb zelfs onverwachts nog een beetje puf om nog een eindsprint in te zetten. Links en rechts staan de sneeuwpoppen al klaar om me later aan vast te klampen.

Bij de finish een fruithapje van de organiserende vereniging AV Veluwe. Jummie..daar doe je het toch allemaal voor.

© Fiona Markus – Apeldoorn