Met drie fietsers, waarvan twee helemaal uit Brabant zijn gekomen, wacht ik op een landweg in het gehucht Bussloo. De stemming op deze zonnige dag is blij en verwachtingsvol. Klokslag tien uur komt de grote bus met het opschrift “365 days marathon, run against cancer” aanrijden en het gezelschap wordt aangevuld met nog vier hardlopers.
Na een paar minuten komt hij uit de bus en zijn alle ogen op hem gericht. Hij lacht ontspannen en maakt met iedereen een praatje. Natuurlijk wil iedereen met hem op de foto. Hij ziet er goed uit met zijn blonde manen en zijn guitige bruingebrande kop. Na een paar minuten zetten we ons in beweging. Hij loopt aanvankelijk wat stijf en zijn arminzet is niet zo sterk. Na een paar kilometer is zijn lichaam wat losser en ondertussen let hij goed op het verkeer en zijn medelopers. Niets ontgaat hem. Hij is nu een bekende Nederlander maar toch wordt hij niet vaak herkend. Enkele vrachtwagenchauffeurs toeteren en steken hun duim op.
Zijn kuiten zijn erg stevig, het lijken wel sprinterskuiten. Een week geleden, in Twente, heeft een hond er een stevige hap in genomen maar hij schrok er niet van. Hij kon er alleen maar om lachen. Zo lacht hij alle problemen weg. In Italië werd hij aangereden door een auto maar hij heeft zich over deze tegenslag heengezet. Hij heeft wel meer tegenslagen verwerkt.
Zijn vriendin is twee jaar geleden overleden aan kanker maar het k-woord zal vandaag niet vallen. Niemand heeft het vandaag over de ziekte die zo veel slachtoffers heeft geëist. Het is bloedheet vandaag en na 15 kilometer wordt de tred bij sommige lopers moeizamer. Hij lijkt er geen last van te hebben. Na wat klimmetjes bij Beekbergen hoor ik hem zeggen dat het in Nederland zo fijn lopen is omdat het zo vlak is. Hij loopt een tempo van 11 kilometer per uur en dat is knap wanneer je bedenkt hoeveel meters hij al heeft gelopen. Deze man is vastberaden in zijn missie. Ik had een jaar geleden mijn twijfels maar nu ben ik overtuigd. Hij gaat het halen!
We lopen langs de erebegraafplaats in Loenen en later langs het monument op de Woeste Hoeve. Ik observeer hem maar de herinnering aan de oorlogsdoden lijkt hem niet te raken. Ik weet niet goed wat er nu precies in hem omgaat. Hij beurt de lopers op die het moeilijk hebben. Op deze doordeweekse dag vormen wij een groep van hoop en optimisme. Ik ben blij dat ik dit mag meemaken.
Bij de ingang van het nationale park ‘De Hoge Veluwe’ heb ik er 26 kilometer opzitten. Ik neem afscheid van de groep en geef hem nog een stevige hug voor ik terug ga naar Apeldoorn. Hij gaat door met zijn missie. Later lees ik op teletekst dat hij groots is onthaald in Lunteren. De schooljeugd heeft 6300 Euro ingezameld. Hij kan zich niet lang laten fêteren want morgen om 10.00 uur moet hij weer verder lopen naar Hilversum.
Hij is Richard Bottram, de marathonman die vandaag zijn 271e marathon heeft gelopen. Hij is onvermoeibaar in zijn strijd tegen kanker en gaat door tot hij 365 marathon in een jaar heeft volbracht. Nog 84 marathons te gaan. Kijk op zijn website http://www.marathon365.org/ wanneer je ook mee wilt doen in deze tocht van hoop en optimisme. Ik ben blij dat ik hem heb leren kennen.
>> Run Against Cancer geschreven door Tanja de Leeuw
© Erik Polman – Apeldoorn