Op vrijdag 20 april werd weer de jaarlijkse Bergrace by Night georganiseerd. Alweer de 20e editie. Deze loop is, zoals de naam al zegt, een loop van de Wageningse berg naar de Grebbeberg in Rhenen over een afstand van 12,6 kilometer. Ook is er de mogelijkheid te starten voor de 5,6 of de 7,6 kilometer. Dit voor de mensen die nog niet zover zijn of die gewoon een kortere afstand willen lopen.
Bij ons cluppie Prins Hendrik is een jaar of twee geleden een heel erg enthousiaste groep ontstaan die zijn oorsprong had in het Start to Run project. Bij eenieder wel bekend. Deze mensen zij na StartoRun (StR) gemotiveerd gebleven om te hardlopen. Zij zijn onder deskundige leiding van Alphons Goossens, Ronald vd Meer, Rien Glaudemans, Hans Ruijs en Maarten van Hooft door blijven trainen in groep één en twee binnen onze vereniging.
Bij hen kwam ook het idee op om eens een keer de Bergrace by Night te lopen. Na het avontuur van vorig jaar met de Hart van Brabantloop smaakte het naar meer. Wil Robben en Gerard van Veghel sloegen de handen ineen en kwamen met een mooi plaatje om alles te regelen en organiseren. Sponsers werden gezocht én gevonden om o.a. een bus te regelen. Ook moesten natuurlijk mensen gezocht worden die gezamenlijk aan deze onderneming wilden meedoen. Nou zij kregen heel snel mensen enthousiast. En de bus was dan ook heel snel vol.
Ook ontsproot het idee om hun dankbaarheid te tonen aan de trainers die hen de eerste stappen van het hardlopen hebben bijgebracht. Dus werden Wim Akkermans en Wim van de Griendt (oftewel de Wimpies) min of meer verplicht om mee te doen. Nou de Wimpies vonden dit echt niet zo’n verplichting en wilden heel graag meedoen. Dus op de avond van 20 april vertrok er om 19.00 uur een halfvolle bus naar stadion de Vliert in Den Bosch om de andere helft op te pikken. De stemming was al snel opperbest. Iedereen had er volgens Wil ‘zin an’.
Bij Rhenen helaas iedereen de lekker warme bus uit en de kou in. En het was behoorlijk fris! Na ’n uurtje of zo vertrokken er bussen die de lopers op de diverse startplaatsen ging ‘afgooien’. De start van de 5,6 kilometer was om half tien en van de 7,6 km om kwart over tien.
Op het moment dat deze lopers en loopsters al lang en breed gefinisht waren moesten de mathadoren van de langste afstand om elf uur en tien over elf nog starten. De dames kregen tien minuten voorsprong. Waarom? Menig dame liep sneller dan sommige heren daar. Ikzelf starte op de 12,6 kilometer en weet dus niet precies wat er gebeurd is in de tijd dat ik niet bij de anderen aanwezig was. Maar ook zonder mij zal het best gezellig zijn geweest.
De start is een hele lange steile afdaling die gevolgd wordt door een fiks klimmetje. Dus velen lieten zich als een gek naar beneden storten en kwamen onder aan de berg tot de conclusie dat het toch wel erg snel was gegaan en dat dit toch ook veel energie kost. Zij hadden dan ook tijd nodig om de adem weer onder controle te krijgen. Toen de berg weer op. En dat was echt pikkedonker. Nou snap ik de naam pikkedonker niet helemaal. Want is een … nou donker. Bij mij in ieder geval niet. Maar het was ook aardedonker en je zag geen hand voor ogen. Althans ik natuurlijk weer niet.
Ik probeerde het nog een paar keer. Maar ik zag die hand echt niet. Dus jullie begrijpen: het was echt nacht. Maar het heeft wel iets. Je ziet bijna geen flikker om het maar weer eens plastisch uit te drukken en je hoort alleen maar mensen ademen en soms vloeken. Je bent weer één met zijn velen met de natuur. Geweldig. Nu heb ik deze race al vele malen gelopen. Maar ik denk dat voor de mensen die dit voor de eerste keer ervaarden toch een geweldige belevenis moet zijn geweest. De race verder lopen is gewoon net zoals een avondtraining bij de club alleen nu met een heleboel mensen.
En dan die laatste kilometer de Grebbeberg op. Een echte k(lompen)u(it)t(rekken(weg). Vol met kuilen en kiezels en dus ook slecht zichtbaar. Maar wat het dan weer wel echt leuk maakt zijn al die waxinelichtjes aan de rand van de weg. En dat dus de gehele beklimming , FANTASTISCH! Bovenaan de berg is na ongeveer een 300 meter de finish. Niet in de berenkooi zoals ik sommige mensen had verteld, maar gewoon tussen de mensen. Zeker voor de 12,6 lopers is het dan geweldig om door alle eerdere starters tw worden aangemoedigd. Heerlijk. Voor sommigen wellicht kippenvel.
Dan de Afterparty. Althans daar hadden we ons op verheugd. Maar toen kwam de anti-klimax. We hadden onderweg al twee ambulances zien staan. Helaas kwam het bericht dat er een loper een kilometer voor de finish een hartaanval had gehad. Reanimeren was niet meer gelukt. Het was een goed getraind iemand. Maar dat biedt dus geen enkele garantie. Maar dat weten we allemaal. De organisatie was hevig ontdaan door dit voorval, wat begrijpelijk is. Zij konden dan ook niets anders doen dan de geplande festiviteiten afblazen. Een prijsuitreiking was er nog wel op gepaste wijze.
Onzer aller Hans van Loon bleek op de derde plaats beslag te hebben gelegd op de 7,6 km. Heel mooi. Voor ons was het toen toch wel tijd om naar huis toe te gaan. Het was over. Dus terug naar Den Bosch én Vught. Toch zat onderweg de stemming er nog goed in. Iedereen was tevreden over zijn of haar loopprestatie. En over de loop zelf ook niets dan lof. Toch halverwege de busreis sloop de vermoeidheid er bij sommigen toch hardnekkig in. Langzaam leek men een beetje spreekwoordelijk in te dutten. Maar das niks voor mij. Ik heb toch nog maar geprobeerd om de mensen een beetje wakker te houden met een gevoelige chanson van Peter Koelewijn. Mission not impossible. Iedereen was weer bij de les.
Terug bij stadion de Vliert bleek dat de fietsen van Anke en Hans er nog stonden onbeschadigd terwijl deze niet op slot stonden! Dus je weet het voortaan. Zet nooit je fiets op slot. Iedereen toog langzaam huiswaarts en naar Vught. Dank nog aan de organisatoren Wil en Gerard. Enne…volgend jaarde 20 kilometer van Parijs? Of toch maar de beklimming van de Alpe d’Huez lopend?
© Wim van de Griendt – ‘s-Hertogenbosch / http://wimsalabim.web-log.nl/