Dinsdagavond 27 februari op pad gegaan. Klein rondje van ongeveer vier kilometer, waarvan een stuk weliswaar langs een doorgaande weg, maar toch vrij eenzaam. Dus geen muziek mee, want zo kon ik eventuele boemannen wat eerder aan horen komen. As usual eerst wat rekoefeningen gedaan met nu ook wat specifieke oefeningen die kunnen helpen bij mijn blessure. Alle beetjes helpen… hoop ik.

Het eerste stuk voelde ik me als een hinde. Jee, wat ging dat soepel! Ik zag er volgens mij ook wel aardig ‘profi’ uit. Al dan niet versterkt door m’n nieuwe veiligheidshes met ingebouwde lampjes (alhoewel ik me nog steeds een wandelende kerstboom voel met zo’n ding, maar ja, veiligheid hè).

Deze hinde werd na een kilometer of twee wat minder soepel, maar nog steeds had ik een goed gevoel. Knie hield zich ook goed, dus lopen maar. Al twee keer eerder had ik dit rondje gelopen en beide keren keer was ik genoodzaakt om te stoppen. Dit alles op precies hetzelfde punt op ruim twee kilometer. Al zou het alleen al zijn om dat referentiekader te breken, maar dat punt móest ik nu voorbij! En m’n knie liet dat ook toe. Eenmaal dat punt voorbij had ik even zo’n overwinningsgevoel. Yessss!

Nog zo’n vijhonderd meter te gaan en dan begint m’n knie toch op te spelen. Langzaam maar zeker wordt de pijn erger. Ik hou mezelf voor dat ik die paar honderd meter ook nog wel vol kan houden. Maar aan het eind van de straat, met nog geen 100 meter te gaan, is de pijn weer dermate erg dat ik niet anders kan dan stoppen. Ik wandel de laatste meters naar huis, neem wat te drinken, doe wat rekoefeningen en leg de ijspakking maar weer op m’n knie.

Toch een kleine overwinning…

© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal / http://runningmom.web-log.nl