’t Is zaterdagmorgen (17 maart) en vandaag mag ik wel een half uur (ahem) proberen te lopen van de fysio. Eerst even wakker worden, was uitsorteren en de eerste in de wasmachine mikken, bakkie koffie, nog wat computeren en ondertussen m’n mp3 op laten laden.

Door de grijze wolken komen ineens wat zonnestralen door, als een startsein. Ik ga op weg en neem m’n route van ruim vijf kilometer. Op de dijk word ik tot drie keer toe bijna van de weg gedrukt door automobilisten. Stelletje sicko’s! Ik steek m’n middelvinger op en de automobilist die achter één van die gestoordelingen rijdt, hoeft geen opleiding liplezen te hebben gehad om te zien dat er een hartgrondig "LUL!" over mijn lippen rolt.

Maar goed, ik ga gewoon door, luister naar m’n muziek, denk met enige regelmaat aan m’n knie die het vooralsnog volhoudt, en probeer ook nog wat van m’n omgeving mee te pikken: merels die elkaar najagen of hun kamikazevluchten uitvoeren vlak voor auto’s langs, een platgereden eend (arm dier), de wind die niet alleen speelt met de takken maar ook mij af en toe opzij duwt of me probeert tegen te houden. Verder heb ik wat last van slijmvorming. Moet daardoor regelmatig m’n keel schrapen en de zooi doorslikken. Zou dit kunnen komen van de nieuwe medicijnen die ik gebruik (Seretide)?

Vanmorgen zijn er overigens weinig medehardlopers op de weg. Ik heb er welgeteld eentje voorbij zien komen. Niet te missen met zijn fluoriscerende hesje, maar ik vraag me af of hij ondanks dat hesje toch nog van z’n sokken is gereden.

Na een minuut of twintig moet ik af en toe even stoppen. Nee, geen opspelende knie, maar gewoon even geen puf meer. Had waarschijnlijk vanmorgen toch beter wel wat kunnen eten, maar ja, daar heb ik nu niks aan. Ik doe nog gauw die ene rekoefening voor m’n knie, wandel even en vervolgens loop ik weer verder.

Even later merk ik dat ik m’n knie weer ga voelen. Ik loop door, doe zelfs nog een sprintje, en  wandel dan verder met de bedoeling om op een bepaald punt tot aan huis verder te lopen. Bij dat punt aangekomen begin ik dus weer met hardlopen, maar ik voel al snel dat m’n knie nu tegen begint te stribbelen. Aan het eind van de straat stop ik zelf net op tijd om te voorkomen dat m’n knie het stopsein geeft. Thuis ijs erop, voelt daarna nog wel wat stijfjes. Afwachten maar, meer kan ik niet.

© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal/ http://runningmom.web-log.nl