Zaterdag 24 maart 2007 zijn Nico Ooteman en ik naar de 32 van Kampen geweest. Onze eerstvolgende afstand na de halve marathon in Dronten december 2006. Helaas door een enkelblessure eerder dit jaar heb ik niet voldoende kunnen trainen voor deze afstand en heb mij derhalve ingeschreven voor de 21 kilometer.

Een tijd onder de 2:00 uur is voor mij het doel. Na diverse trainingsrondjes in 2006 van 2:08, 2:18 en alles daartussen in Dronten de eerste officiële halve marathon in 2:00:33 gelopen. Plaspauze, man met hamer, enz. Op zaterdag 17 maart tijdens de KWD halve marathon bij Loopgroep2000 2:01:59 gelopen. Plaspauze, man met hamer, te langzaam gestart, best wel harde wind en alle andere al dan niet terzake doende smoezen…

Kortom, onder de twee uur moet het worden, 5:40 minuut per kilometer. Om half tien vertrokken richting Kampen. Met startnummer en 5:40 op de pols gekalkt. Voor mij ideaal
loopweer: weinig wind, vooralsnog geen zon en lekker fris. Dus geen problemen met de koeling. Vandaag moet het gaan gebeuren, beter persoonlijk loopweer ga ik dit jaar niet meer krijgen. Bij aankomst netjes een parkeerplaats toegewezen gekregen, startnummer gehaald en nog even terug naar de auto voor een laatste bakkie koffie en de laatste nicotine-shot voor de komende twee-en-een-half uur.

Om 11:00 volgt de start, van zowel de 21 kilometer als de 32 kilometer. KM1: net onder
de zes minuten, in ieder geval niet te langzaam gestart. KM2: net boven de elf minuten, goed op schema, loopt ook lekker. Daarna een loopmaatje opgedaan. Een
jongedame die exact hetzelfde comfortabele tempo loopt. Om de beurt een paar honderd meter voorop. Voor ik het doorheb zijn we bij kilometer-10 aangekomen. In goed 57 minuten. Het schema gaat lekker zo en de snelheid voelt zo constant dat ik het vermoeden heb dat sommige kilometerpaaltjes een meter of 20 á 25 te vroeg of te laat staan…Mijn loopmaatje vind het nu wel genoeg en gaat een tandje sneller. Ik kan helaas, maar misschien ook wel gelukkig, niet volgen. Ik heb haar na afloop nog even kunnen bedanken voor de lift de eerste tien kilometer (zij was uiteindelijk binnen op 1:56 of 1:57).

Bron Wim Schutte (http://www.web4sports.nl/)

KM15, het scheidingspunt voor 32 kilometer en 21 kilometer.De eerste slachtoffers van het ’te-snel-gestart-virus’ komen in zicht. De beproefde methode ingezet: een lichte sprint ernaartoe, aanhaken, op adem komen, hartslag naar beneden, praatje maken, succes wensen en op naar de volgende.

KM19, laatste drankpost. Nog 13 minuten onder de twee uur. 6:30 per kilometer voor de laatste twee kilometers. Eitje. Mijn vaste loopgenoot, plaatselijk bekend als Man met Hamer, maakt zijn opwachting. Deze kende ik al, dus even 15 secondenwandelen en het bekertje water rustig opdrinken. Daarna weer aan de gang en het laatste rechte stuk Kampen in.

KM20, Man met Hamer heeft versterking gekregen in de vorm van Vrouw met Moker. De geest wil nog wel, maar het lichaam is op. Stuk en leeg. De vlaggen van de atletiekbaan komen in zicht. Twee uur kan nog steeds. De volgende beproefde methode ingezet: het lichaam voorover laten vallen en hopen dat je benen in een reflex toch nog de val proberen te breken en weer een meter gewonnen. 400 meter voor de finish. Het kan nog steeds, maar zowel geest als lichaam willen niet meer. Beslissing genomen: als de finish op de atletiekbaan
rechtstreeks via de kortste weg is dan doorgaan. Als er eerst nog een ronde gelopen moet worden dan stoppen, eerste bus naar huis en nooit meer terugkomen.

Even voor de finish, gelukkig kortste weg, dus doorgaan. Maar het wil echt niet meer. Ver voorbij het punt kapot. Ik kan de klok nu zien, gaat van 1:58 naar 1:59. Het moet zelfs kruipend nog te doen zijn. Niets aan mijn lichaam doet het nog. Ik zie geen publiek, hoor de
speaker en het applaus niet. Zover voorbij stuk. Zo moet het voelen als je op het punt staat te verdrinken, en je het begint te beseffen, zo moet het voelen als je onder het ijs raakt en je tot de conclusie komt dat je het wak niet meer terug kunt vinden.

Bron Wim Schutte (http://www.web4sports.nl/)

Op jezelf inpraten, bijna 21 kilometer goed gelopen. Geen plaspauzes en andere uitvluchten, en het dan weer in de laatste 200 meter verknoeien? Kan je over een week of twee, drie het hele pokken-eind nog een keer gaan lopen. Heb je daar zin in? Klok tikt door, cijfers worden groter. Meest gebruikte woord ‘GVD’. In alle mij machtige talen en dialecten met de klemtoon op alle afzonderlijke lettergrepen. Struikelend met hartslag 183 over de finish, 1:59:43!

Gehaald! Even gedrapeerd over een leuning uithijgen. Vermoeidheid slaat om in gepaste euforie. Hij is binnen.  Deze pakken ze niet meer af. Voelt als winnen van de postcodekanjer, het halen van een felbegeerd diploma en zo nog een paar prachtige volzinnen.

Terug naar de auto, even omkleden en een bakkie koffie, Nico is immers ook nog onderweg voor zijn 2:56 (32 kilometer). De realiteit neemt weer de overhand: Was dit het nu waard? Is de wereld een stuk beter geworden? Nee – volmondig Nee. Zo ver voorbij "stuk gaan" neemt
het plezier weg uit het lopen, ondanks de persoonlijke prestatie. Beter er drie minuten langer over doen en dan moe maar voldaan terugkomen. Voor mij geen twee uur meer. In ieder geval niet deze week….Dus de volgende halve marathon gewoon lekker ontspannen in 2:05 ofzo en daarna zien we wel weer. Maar voor vandaag: f*ck de twee uur!!

© Bouwen de Vries – Lelystad / http://www.loopgroep2000.nl