Deze titel lees ik op een flyer in een van de grootste hardloopbladen van Nederland. Heel pakkend en de kern van elke hardloper! Toch verlies ik dit wel ’s uit het oog omdat ik soms te gefocust ben op prestaties of omdat ik teveel wil en het gewoon nog niet aankan. Ik wil zo graag weer op m’n oude niveau komen en het liefst nog een aantal levels hoger om zo mijn doelen die ik voor mezelf heb gesteld te bereiken.
De clinic van donderdag 22 maart is een graatmeter hoe het met mij fysiek gesteld is en de uitslag is een mager zesje. Maar waarom moet ik hiervan balen of me verontschuldigen omdat het niet helemaal liep zoals ik het gewild hebt. Achteraf bekeken zie ik nu toch heel veel positieve kanten en neem alle kennis wat ik heb opgestoken mee en probeer het weer in de praktijk te brengen. Rustig blijven trainen en niks forceren en blijven focussen op mezelf. Dan kom ik een heel eind!
Vandaag ga ik dan ook weer lekker aan de slag! Het is zo’n vijftien graden en de zon schijnt en de lucht is strak blauw. Ik wil graag eruit om de opgedane leerstof in praktijk te brengen. Maar mijn zoontje Owen gooit mijn plannen in de war. Hij wil niet met z’n moeder en zus mee op visite bij oma en opa. Ja, toch wel als hij op z’n nieuwe crossfiets mag. Maar mama vindt het een slecht idee omdat hij nog niet gewend is op z’n nieuwe bike. Dit betekent voor mij dat ik pas vroeg in de middag van start kan gaan! Balen, vooral omdat het bloedje heet wordt!
Maar goed, ik doe wat huishoudelijke klusjes en ga maar het gras maaien! Dat moet ook eens gebeuren en verdrijf ik zo de tijd! Owen helpt me heel goed mee! Nadat de hoveniersklus geklaard is en het gras aan konijn Lotje is gevoerd komt mijn buurman Ab even buiten met me kletsen. Hij is net terug van zijn duurloop en vertelt dat het druk is in het bos en dat een shirtje en een korte broek voldoende is. Het is altijd leuk om met hem te kletsen over van alles en nog wat, maar het eindigt natuurlijk altijd met volleybal of hardlopen.
Af en toe geeft hij me wat trainingstips. Als marathonloper weet hij tenslotte waarover hij praat! De halve marathon van New Castle komt even aan de orde. De reis op zich is al een belevenis. Maar ach, voorlopig komt het er nog niet van, maar wie weet als m’n knie helemaal hersteld is dan…In elk geval heeft Ab hier wel oren naar om met me mee te gaan naar New Castle. Wie weet volgend jaar.
Rond één uur in de middag komen de dames terug van hun familiebezoek en kan ik me omkleden. Ik doe een running short aan en m’n kanariegele hardloopshirt van de Gelderse Looppas. Vandaag loop ik als een hardlopend reclamebord, maar dat geeft niet want het shirt is wel lekker licht en comfortabel. Kwaliteitje!
Op het fietspad doe ik tien minuutjes warming up oefeningen en dan ga ik van start. Jammer dat ik wat tegenwind heb, maar wanneer ik weer het bospad pak heb ik daar geen last meer van. Ik let nu meer op m’n houding en probeer me te concentreren op m’ n looptechniek. Mijn armen beweeg ik nu goed langs m’n bovenlichaam zoals ik het geleerd heb van Laurens op de clinic en ik merk dat m’n houding niet meer krampachtig is en dat ik wat meer vaart hierdoor krijg.
Mijn stappen probeer ik ook iets groter te maken en probeer wat lichter op m’n hakken te komen. Best moeilijk. Tussendoor doe ik wat versnellingen, maar de intervaloefeningen laat ik achterwege. Daar is het gewoon te warm voor. Wat me van het begin opvalt is dat mijn rechterknie niet opspeelt. Ik voel helemaal niks. Gek! De eerste acht kilometers gaan dan ook goed met enige souplesse, maar de laatste kilometer voel ik m’n knie toch een beetje.
Gelukkig gaat m’n stopwatch af en heb ik weer een uur hardlopen erop zitten. 9.24 km heb ik afgelegd en 479 calorietjes verbrand. Maar tijd en afstand is maar bijzaak! Ik heb genoten en ben dik tevreden!
© Eugène H. Lekatompessy – Ede / http://runningcrashdummie.web-log.nl/