Ondanks mijn geduim regent het toch deze zaterdagochtend (3 maart). Om niet weer tot op het bot nat te regenen trekken Matijs en ik dit keer onze regenjas aan. En verder zal de grote plú in de auto ook goed dienst doen. M’n nieuwe fotocamera in een plastic zak mee. Schandalig natuurlijk. Ik weet ’t, maar ik heb nog geen handige cameratas kunnen ontdekken die niet oersaai is.

Matijs heeft vandaag z’n derde cross in Rhenen, georganiseerd door Arena Atletiek. Onderweg zie ik diverse mensen hardlopen in de regen, eentje zelfs met een flinke bepakking op de rug. Eenmaal aangekomen moeten we meteen al door de blubber naar de startplaats lopen. Ik krijg van trainster Margret het startnummer van Matijs en speld die meteen bij ‘m op. 
 
Al gauw gaat Matijs warmlopen met zijn groepje. Dit keer is het een wat heuvelachtig rondje van bijna één kilometer. Inmiddels is de regen gestopt, maar spettert het nog wat van de bomen waar we onder staan. Nou ja, toch beter dan regen. Even later zie ik Matijs en zijn groepje aan komen wandelen. Dan is het wachten tot hij echt van start mag. Matijs zit in het derde startgroepje. Zoals gewoonlijk gaan de meiden eerst. Wel leuk om te zien hoe snel sommige meiden zijn en ook met die enorm lange passen voorbijkomen.

Matijs vraagt een paar keer achter elkaar wanneer hij moet lopen en waarom die man met het pistool schiet en zegt dan doodleuk dat hij niet meer wíl lopen. Ik ken ‘m langer dan vandaag, dus ik leg alleen maar uit dat die man het startschot geeft. Op zijn vraag waarom hij dat met een pistool doet zeg ik dat dat is zodat iedereen het kan horen. Dat het nogal lullig zou zijn als iemand bijvoorbeeld alleen maar "Start" zou zeggen hij het niet zou horen en dan als enige zou blijven staan.
 
Dan geeft trainster Margret aan dat Matijs naar de start moet. Ik positioneer me alvast goed om wat foto’s te maken en een duim op te steken naar Matijs. Het startschot gaat en op weg zijn ze! Ik ren op een hobbeltje meteen naar een andere plek van de route om aan te moedigen en foto’s te maken. Wederom een ingespannen gezicht van Matijs. Wat doet hij toch goed z’n best!

Eenmaal voorbij ga ik op eenzelfde hobbeltje weer terug naar de finish waar Matijs even later aankomt. Van trainster Margret krijgt Matijs een lekkere ‘PaasChocoladeLolly’ én een mooie medaille. "Ik heb gewonnen!" zegt Matijs als hij zijn medaille aan me laat zien. "Ja hoor lieverd, jij hebt gewonnen", antwoord ik.

In de auto zeg ik dat ik heel trots op ‘m ben en dat papa dat ook wel zal zijn. Matijs zegt dat ook oma wel trots zal zijn én Daan (z’n broertje) én André (z’n beste vriendje) én dat hij zélf ook trots is. Hij blijft even in zijn euforie en zegt dat hij straks wel honderd medailles zal hebben. Véél meer dan mama dan heeft. En ik, ik glimlach alleen maar…

© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal / http://www.matijs.nl