Jaren terug heb ik de uitdrukking al eens gehoord: “Hardlopers zijn jagers zonder speer”. En nu ik zelf hardloop, moet ik daar steeds aan denken. Waar lopen we nu eigenlijk achteraan? Zijn we met z’n allen aan het rennen voor een aanbieding in de supermarkt? Waar zijn we mee bezig? Is dit nou leuk?

Maar wat er leuk aan is…. Dat begrijpt alleen de “echte”  hardloper. Je kunt het gewoon niet uitleggen! In augustus 2004 besloot ik zelf te beginnen met hardlopen. Ik had een artikel met foto in de plaatselijke krant gezien met mensen die in acht weken tijd maar liefst vijf kilometer leerden hardlopen. Ongelooflijk, dat wil ik ook! En uiteraard lukte mij dat ook! Ieder kon zijn eigen tempo lopen, maar iedereen stimuleerde elkaar wel enorm. Eind oktober 2004 liep ik “af” voor de vijf kilometer. Wat een prestatie! Een half jaar later liepen we met een stel alweer tien kilometer in Almere. Ook dat ging goed. En die tien kilometer… zijn we jaren blijven lopen. Enkelen hebben jaarlijks de Dam tot Dam (zestien kilometer) gelopen, maar ik niet…

Totdat Alie Mentink, onze trainer van Loopgroep 2000 in het najaar van 2006 vertelde dat er in maart 2007 een halve marathon georganiseerd zou worden, uitsluitend voor lopers van Loopgroep 2000. Ondanks dat het najaar was, en geen voorjaar, ging er vanaf die tijd toch iets kriebelen…. En gelukkig bij mij niet alleen…

Bron Wim Schutte (http://www.web4sports.nl/)

Eind december 2006 zijn we gestart met de trainingen. Helaas moest ik diverse keren afhaken in verband met een chronische kaakholte ontsteking, wat weer keelontstekingen gaf als complicatie. Ik was zo ongeveer om de vier weken flink ziek, compleet met koorts en antibiotica. Er zaten dus flinke happen in mijn trainingsschema. Begin februari nog was ik zelfs zo ziek dat ik aan Alie Mentink mailde: “Ik kan de halve marathon met merkstift op mijn buik schrijven”.

Mede door de interesse en stimulans van mijn medelopers van de Loopgroep 2000 pakte ik de training gewoon weer snel op. Toch hield ik mijn twijfels…: is dit niet weer een enorme aanslag op mijn lichaam? Hou ik er een blessure aan over?  Ik heb mezelf en de anderen eigenlijk tot afgelopen donderdag in spanning gehouden. Ik wist het gewoon niet…! Daarnaast bleken mijn schoenen woensdagavond ook nog eens versleten, want ik voelde dat ik zowel aan mijn linkervoet, als aan mijn rechtervoet een hak had zitten!

Vrijdag ben ik als een halve gare allerlei hardloopwinkels gaan bellen of ze misschien nog exact dezelfde nieuwe ergens hadden staan. En ja hoor, in Hilversum bleken ze nog dezelfde in mijn maat te hebben. De telefoonkosten zijn waarschijnlijk nu even hoog als de prijs van mijn nieuwe schoenen, maar ja. En zo huppelde ik vrijdagavond door het huis om ze nog maar een beetje te kunnen inlopen.

Zaterdagochtend 17 maart gaan we, gewapend met voldoende sportdrank en eten op weg naar KWD Halve Marathon van de Loopgroep 2000 in Zeewolde. De start en finish is bij het pontje Zeewolde-Harderwijk. In de auto zitten ook Barry, Mieke, Mariati. Barry en Mieke gaan ook lopen. Omdat Mariati niet meegetraind heeft hangt haar fiets achterop de auto om ons ‘persoonlijk’ te begeleiden. Vanuit de Loopgroep is per snelheid ook een fietsbegeleider geregeld, voorzien van fietstassen en rood veiligheidshesje met achterop de rug de verwachte eindtijd. In de fietstassen is ruimte voor onze sportdrank en bananen. Wat ’n luxe!

Bij het pontje hangt een kaart van Harderwijk en Zeewolde. Mieke en ik ‘bestuderen’ de kaart en kijkend elkaar vragend aan. We begrijpen nu even de ‘niet lopers’. Waar zijn we mee bezig? Op de kade vergelijken we ook nog even de hartslagmeters. Wie is er het relaxt? Uiteraard houden we rekening met de leeftijden en Barry wint. Hij heeft hartslag ‘0’. We proberen hem letterlijk op te winden met draaibewegingen. Er zijn nog dames die het ritsje een beetje openmaken om Barry nog letterlijker op te winden, maar Barry’s hartslag blijft ‘0’. Batterijtje op misschien?

Bron Wim Schutte (http://www.web4sports.nl/)

Het pontje vertrekt en nu beginnen de zenuwen toch wel wat op te spelen. Maar wanneer we ‘los’ zijn, is er geen weg meer terug. Sommigen proberen nog wat in te lopen op het pontje. Maar ik hou het bij wat rek en strek oefeningen. Voor mijn kaakholte ontsteking had ik besloten met het “9,5 km p/u groepje” mee te lopen, maar veiligheidshalve heb ik dat dus teruggeschroefd naar “8,5 km p/u”. Ik kon dan altijd nog wel wat versnellen, mocht dat lukken. Eerst maar eens starten… Barry loopt in hetzelfde groepje, dus ik blijf bij hem in de buurt! Hij is ook zo relaxt met die hartslag!

Als de klep opent wordt de tijd gestart! De snelle mannen en vrouwen racen naar buiten en wij sjokken er tenslotte ook uit. En dat sjokken is best lekker de eerste tijd. Het gaat heel goed. Ons groepje bestaat uit lopers uit Zeewolde en Lelystad en het matcht prima samen. Dan de ene voorop en dan de andere. Want ‘meneer de wind’ is overdreven aanwezig vandaag. Helaas! In Harderwijk worden we nog ‘paarden’ genoemd terwijl we over het ophaalbruggetje galopperen. Dus kon ik het niet laten om even te vermelden dat deze paarden wel 21 kilometer gingen lopen vandaag! Duh, wat denken ze wel niet? Doe ’t maar eens na!

Via het Dolfinarium en het Aquaduct gaan we weer op de terugweg naar Zeewolde. En dat eerste stukje dijk… poeh, dat valt tegen! Veel wind, veel te veel wind eigenlijk. Zelfs de grootste kwebbels in het groepje worden daar stil van. Wat zwaar! Het afwisselen van de koplopers verloopt sneller. Maar mede door de supporters langs de kant slepen we elkaar er doorheen.

Na de waterpost (15 kilometer) moeten we oversteken en gaat het beter. We hebben de wind nu vanaf de zijkant en dat scheelt al een stuk. We naderen de eerste huizen van Zeewolde en ondanks dat ik er niet woon, voelt het als thuiskomen. Het eind is in zicht. Ik krijg de neiging om te zingen en ik doe dat ook; ‘we zijn er bijna, maar nog lang niet’. Verder ben zelfs ik erg stil. Ik lijk in trance te lopen en ik denk dat de meesten van ons groepje dat hadden.

Bron Wim Schutte (http://www.web4sports.nl/)

Bij het pontje moeten we nog een stuk van ongeveer drie kilometer km lopen richting RCN Zeewolde. En eigenlijk voel ik me nog best fit. Zeker nadat Bouwen en Nico, twee andere reeds gefinishte lopers, en Jolanda mij even aanmoedigen. Een van de dames geeft aan dat ik als koploper te hard ga, maar voor mij voelt het goed. Dus ‘breek ik uit’. Even mijn eigen tempo… Zo kom ik toch nog even alleen te lopen. Ik finish op een tijd van 2.30 uur. Henk Mentink ‘praat’ me binnen. Mijn eindtijd is best lang als je het omrekent naar de tien kilometer. Maar we gingen niet voor de tijd, maar voor het uitlopen. Welke ‘niet loper’ doet ’t me na?

Missie geslaagd! Met een mooie medaille om ons nek vertrekken we richting huis. “Wat is ons volgende doel?”, wordt er in de auto gevraagd? “Eventjes niks, nog eventjes genieten!” Eventjes gewoon jager zijn, zonder speer!

© Heidi van Beeten – Lelystad / http://www.loopgroep2000.nl