Zondag 18 februari organiseert de Gelderse atletiekvereniging AV Veluwe alweer de vierde editie van de Leestencross. Een pittige loop waar vooral de gezelligheid telt (voor, tijdens en na afloop). Naast enkele wedstrijdlopers bestaat het deelnemersveld voornamelijk uit lopers zonder KNAU-wedstrijdlicentie. Verwacht dus geen chipmatten of tijdnotering tot op hondersten nauwkeurig.

Als moeder van net dertig ben ik vijf weken geleden, net als vele andere jonge moeders, begonnen met hardlopen. Het lopen op zich gaat goed, maar ik kwam meteen een irritant probleem tegen: waar moet ik m’n sleutels laten? Als beginnende trimmer voelde ik me al snel heel dom. Niet een beetje dom, maar héél erg dom.

Het is bijna niet te geloven. Winst op 9 februari 2007 door Sammy Wanjiru in 58:53. Op een halve marathon welteverstaan. Een droomtijd, nog nooit door een mens op deze afstand gelopen…dus goed voor het huidige wereldrecord! Niemand, zelfs niet hardloopkoning Haile Gebrselassie heeft ooit sneller gelopen op deze prachtige afstand. Gedenkwaardige atletiekhistorie begin februari 2007.

Als hardloop- en volleybalfanaat loop ik graag alle hardloop- en sportwinkels binnen om te snuffelen naar al het moois wat ze te bieden hebben op het gebied van kleding, schoenen en accessoires. Als ik met het gezin aan het shoppen ben in een grote stad of tijdens een vakantieverblijf dan kan ik me uren vermaken in…

Op de 81ste verjaardag van de vader van de hardlopende broers zou ik  m’n broer en schoonzus weer ontmoeten. Ik zag daar een beetje tegenop. Zij zijn namelijk beiden zwaar besmet met het hardloopvirus en ik dacht natuurlijk terug aan een pijnlijk moment op een recente verjaardag waar ze vroegen in welke ‘zone’ ik mijn…

Na anderhalf jaar niet-lopen kreeg Joney Wielens onlangs weer de smaak te pakken en is hij momenteel volop bezig met het terugkomen op zijn oude niveau. Joney, net 24 geworden, loopt vanaf zijn veertiende al hard. In 2002, op slechts negentienjarige leeftijd, won hij de allereerste uitgave van de Herman Tankink-prijs.

Doel van deze zondag: een nieuwe route van zo’n twaalf kilometer. Dus twee kilometer bovenop mijn eerdere duurlopen. Weliswaar niet zo’n strak blauwe lucht, maar toch zon genoeg. Ik heb alleen een klein probleempje: de route loopt ook door het bos. Op zich niet erg, maar hoe weet ik welk pad ik op een gegeven moment moet…

12 Februari 2006: mijn linkerschoen raakt de straat op een vreemde manier. Motorische processen raken ontregeld. Daar ga ik voorover. Die twee nostalgische jongensknieën die ik eraan overhoud zijn tot daar aan toe. Erger is, dat mijn handschoentjes kletsnat zijn. Die kan ik beter naar de kleedkamer terug brengen. Dan maar met blote handen.

Voor sommige lopers is het nooit genoeg. En dan hebben we het niet over de frequentie van de looptrainingen of tempo waarmee wedstrijden worden bezocht. Nee, de afstand. Vierhonderzesentwintig kilometer (426 kilometer). Het is ver. Heel ver. Maar dwingt ook een diep respect af.