Je zou het haast vergeten als je al die verhalen leest van fanatieke lopers. En nu de derde, (of is het al de vierde?) loopgolf over ons landje slaat, en je over de hardlopers zou struikelen als ze zo hard zouden lopen,  is er haast sprake van collectieve verdringing. Daarom is het noodzakelijk er een stukje aan te wijden: mensen, mensen, niet lopen is ook fijn!

Weet je nog wel wat niet lopen voor effecten heeft? Hoe je dagelijks leven totaal verandert als het niet meer in het teken van lopen staat? Laat me wat voorbeelden geven: een niet-loper kan ‘s avonds lekker op de bank zitten, met naast zich een bakje chips, een goed gehumeurde geliefde en een zee van tijd om te kletsen, te lezen, te vrijen of film te kijken. Niet-lopers hebben in het weekend tijd om ’s ochtend álle kranten te lezen in goed gezelschap van verse jus en knapperige croissantjes.

Niet-lopers kunnen door de week met liefde en aandacht een echte maaltijd koken in plaats van de roetsj-roetsj alweer pasta met tonijn, klaar-in-een-kwartier. Evenmin zijn ze gedoemd tot het vrijwillig leegschrapen van vieze afhaaldprakjes en opwarmbakjes. Dat schrapen is noodzakelijk, want die kant-en-klaarmaaltijden vullen van geen kant, zeker niet als je regelmatig hardloopt.

En weet je wat niet-lopers ook kunnen doen? In alle rust zo’n maaltijd verorberen. Soms kunnen ze zelfs een tweede keer opscheppen, zonder rekening te hoeven houden met de avondtraining van de loopclub, waar je het liefst op tijd en niet met overvolle maag moet verschijnen.

Niet lopen spaart dus enorm veel tijd die je ook aan andere aangename zaken in het leven kunt besteden  Bovendien is niet lopen bijzonder gezond – en dat is geen grapje. Als ik in een enquête van Runner’s World lees dat 45 procent van de lopers in het afgelopen jaar geblesseerd is geweest, dan moet ik gelijk denken aan het adagium van mijn hardloopmeester: hardlooptraining bestaat voor de helft uit rusten.

Ik heb zo’n medelijden met al die geblesseerde enkels, knieën, hamstrings en wat al niet. Ze hadden een veel beter leven kunnen hebben als hun baasjes niet zo dwangmatig hun schema achterna zouden jagen! Want dat is wat me momenteel het meest aan mijzelf stoort. Na een tijd van hardnekkig graag lopen, het lopen zo missen als ik andere zaken en mensen om voorrang smeekten, mijn spieren voelen verlangen naar beweging, zit ik nu in een ongemakkelijke fase.

Een fase waarin schuldgevoel overheerst. Ik zou moeten lopen maar ik ben met geen stok de deur uit te krijgen. Dat is stom, dat is slecht, dat is fout, denk ik dan steeds. Ik moet mezelf er steeds van overtuigen dat niemand, werkelijk niemand van mij vraagt om zoveel keer in de week te gaan rennen! Als je het uit vrije wil doet, dan is hardlopen is een enorm plezier. En als die wil systematisch ontbreekt, dan is een weekje afstand nemen wellicht gewenst. Dat ga ik dus maar eens doen.

Aju, ik ga een paar dagen op reis, en ik neem mijn hardloopschoenen niet mee. U begrijpt wel waarom.

© Annemiek van Klink / http://hardloopster.blogo.nl