Die zwoele wind door je tenen. Vind het toch altijd wel lekker, die slippertjes. En het staat nog leuk ook. Maar ik vraag me af of ik het nog wel kan maken zo met die aangedane grote tenen van mij. Wat vooraf ging…
Zoals je misschien (nog) weet en anders weet je het nu, ben ik mei 2006 gestart met hardlopen. De eerste maanden was er eigenlijk niks aan de hand, op het gebied van teennagels althans. Maar op een gegeven moment zag ik dat er wat blauwe plekken tevoorschijn kwamen. Ze waren na een langere loop ook wel vaak gevoelig, maar niet pijnlijk. En nog weer later leek het alsof er lucht tussen de laagjes van de nagel zat waardoor de nagel er vreemd uit ging zien. Natuurlijk vroeg ik me af of ik niet ergens een schimmelinfectie had opgedaan, maar zo ziet ’t er gewoon niet uit.
Vorige week was het dan zover: een groot deel van de nagel van m’n rechter grote teen liet los. Eraf halen (knippen of scheuren), nee, dat doe ik niet. Durf ik niet. Ieieie! Ik krijg al de kriebels als ik eraan denk. Jakkie. Op een hardloopforum heb ik daarna gezocht of er meer slachtoffers zijn van aangedane teennagels. En wat blijkt? Het is een bekend fenomeen onder vele hardlopers! Ja, het kán te maken hebben met te kleine schoenen. Maar dat hóeft dus niet. Sommige hardlopers "klauwen" met hun tenen als ze moe beginnen te worden bijvoorbeeld. Van mezelf weet ik niet of ik dat doe. Ik heb nog eens extra gevoeld of mijn schoenen krap zitten, maar nee. Ondanks dat, denk ik dat het door het stoten komt.
Ik zal het jullie besparen om een foto van m’n aangedane teennagels te plaatsen, maar ik denk dat jullie zich er wel het een beeld bij voor kunnen stellen. Of ik ook zo zal denken als het straks weer lekker warm is en ik m’n slippertjes aan wil, dat kan ik nog niet beloven. Mochten jullie me zien met slippertjes dan weten jullie in ieder geval dat die teennagels het gevolg zijn van een passie die we delen: hardlopen.
© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal / http://runningmom.web-log.nl/