De afgelopen twee weken veel te weinig gelopen. Voornamelijk door dwarsliggende longen. Maar goed, die worden nu getemd met Seretide. Vandaag is dé dag dat ik weer een start maak met hardlopen. En ik heb er zin in! Het weer werkt mee, en dat is alleen maar mooi.

Ik hou me, grotendeels, aan het advies van de longarts: eerst rustige duurlopen. Terwijl ik voor mijn gevoel niet hard ga ben ik na nog geen twee kilometer toch wel wat buiten adem.  Ik zet nog even door, maar even later moet ik toch echt even wandelen. Zo’n verse start brengt wel de nodige discussie teweeg in m’n hoofd: "Zal ik het tien kilometer volhouden, de lange route?" en "Neem nou vooral de kortere route". Aankomend bij de splitsing beslis ik om voor de korte route te gaan. Tenslotte is die ook nog ruim zeven kilometer en dat is zeker niet slecht na twee weken bijna niks doen.

Maar dan…m’n rechterknie begint weer op te spelen. Eerst in de knieholte en zo naar de buitenkant. Ik probeer het zoveel mogelijk te negeren, maar de sluimerpijn wordt uiteindelijk steekpijn. Even wandelen dus, anders gil ik het straks uit. Vreemd genoeg voel ik bijna geen pijn tijdens het wandelen. Al snel probeer ik dus weer wat vaart te maken. Na een pas of twintig is de pijnlevel weer op z’n hoogst en moet ik wederom stoppen. Ik probeer te lokaliseren waar die pijn nou precies zit, maar waar ik ook druk, ik druk blijkbaar nergens waar de pijn zit. Mijn conclusie: dan zit het dus dieper.

Steeds weer ga ik hardlopen en steeds weer voel ik de pijn in m’n knie van kwaad tot erger worden. Zelfs al heb ik in gedachten dat ik, ondanks die pijn, tot een bepaald punt wil lopen. Die venijnige steekpijn brengt me automatisch tot een halt. In de laatste kilometer komt de steek al na tien passen. Ik wandel de rest maar uit. Enigzins teleurgesteld. Thuis denk ik in eerste instantie dat het wel meevalt. Waarschijnlijk omdat ik tijdens het wandelen geen pijn heb. Tot ik onder die lekkere warme douche vandaan stap. Ik wil de trap af en dat gaat zeker niet zonder helse pijnen. Shit.  

Nadat ik m’n zoontje Matijs naar zwemles heb gebracht ga ik even naar de winkels. Ik stap uit de auto en er lijkt niks aan de hand. Tot een metertje of dertig verder. Ook nu wordt de pijn steeds erger totdat ik echt móet stoppen door die steekpijn. Uiteindelijk kom ik met een, naar mijn gevoel, van pijn verwrongen gezicht in fasen bij de betreffende winkel aan en ga ik net zo naar huis.

Getver, waarom dat nou weer?! Zou kan ik toch het hardlopen niet opbouwen?! Wat nu? Naar de fysio? Ik weet ’t effe niet hoor. Wat ik wel weet is dat ik hier niet blij van word…

© Carla den Nieuwenhoop –  Veenendaal / http://runningmom.web-log.nl/