Wanneer ik zondagmorgen 28 januari tegen elf uur op mijn fiets bij Orpheus arriveer is er nog weinig dat doet vermoeden dat hier over een goed uur een groot loopfestijn van start zal gaan. Veel leegheid en weinig sfeer in dit stukje Apeldoorn. Ik daal af naar de kille, troosteloze parkeergarage van Orpheus om mij om te kleden.

Ik denk op dat moment vol nostalgie aan die prachtige kleedaccommodaties met de warme douches in Sportpark Orderbos, de gezellige kantines van de diverse sportverenigingen, de vele medelopers die her en der aan het inlopen waren in een echte sportomgeving, onze eigen loopgroep die altijd eerst samen de warming-up deed om daarna vanaf de atletiekbaan naar de start te lopen….allemaal historie.

Vandaag niets van dat alles. We zijn beland in ‘moderne tijden’ en dat betekent dat de zo kenmerkende sfeer van de ‘Midwinter’ in het Orderbos, plaats heeft gemaakt voor een entourage die nauwelijks afwijkt van negen van de tien loopevenementen in andere plaatsen.

Start en finish op de Loolaan doet daar niets aan af. Jammer en wat mij betreft niet voor herhaling vatbaar! Mijn tweede ‘mini’ in mij nog niet zo lange hardloopleven. Ik heb me in de voorbije weken goed voorbereid in Vaassen en Twello. Door alle verhalen van kenners ben ik er van overtuigd geraakt dat het nieuwe parcours veel snellere tijden mogelijk maakt dan vroeger. Dus stel ik mijn doel op 1 uur 40, bijna acht minuten sneller dan in 2006.

Ik heb me voorgenomen om de eerste tien kilometer ‘bergop’ op reserve te lopen en vanaf de Echoput op grofweg 16 kilometer ‘gas te geven’. Dan moet het lukken. De start valt niet mee. Ik zit eigenlijk te ver naar achteren en ondanks de breedte van de Loolaan lukt het niet goed om soepel veel mensen te passeren. Pas bij de rotonde bij AGOVV rond de drie kilometer ontstaat er wat ruimte en krijg ik het gevoel in mijn ritme te komen. Daarna gaat het lekker. Na vijf kilometer 27.00, zelfs een half minuutje sneller dan gepland. Nu rustig blijven, hou ik mezelf voor, want vorig jaar ging het tussen de vijfde en de tiende kilometer te hard en verloor ik op het einde veel tijd.

Als ik op de Kampsteeg het tien kilometerpunt passeer, klok ik echter 55.30 in plaats van de 54.00 van mijn schema. Dat is even schrikken, maar voor mijn gevoel heb ik nog voldoende over om dit ‘foutje’ recht te zetten. Ik verhoog mijn ritme zodra we de Amersfoortseweg bereiken. Even verderop begint het te regenen en dat verhoogt de feestvreugde niet. Mijn rechtervoet gaat pijn doen en niet lang daarna weet ik het zeker: een blaar! Dat gaat dus moeilijk worden, maar gelukkig is daar de J.C. Wilslaan al (14 kilometer). Nog even doorbijten.

Dat het niet zo lekker meer gaat,merk ik ook aan het feit dat mensen die ik eerder achter me heb gelaten mij weer inhalen en voorbij gaan. De geplande 1.21 na vijftien kilometer haal ik dan ook niet, maar de 1.22.30 valt me toch niet tegen. Tussen tien en vijftien kilometer heb ik weliswaar niets goed gemaakt, maar ben ik ook niet verder op mijn schema achterop geraakt. Doorgaan dus en wel onmiddellijk! Dat roept mijn vrouw Monique mij ook toe, die mij bij ter hoogte van ‘de-rode-vlag-van-de-laatste-kilometer’ staat aan te moedigen. De entree van de Loolaan is mooi, ondanks de stromende regen, die zeker een visueel gehandicapte als ik, parten speelt. Toch wel voldaan finish ik in 1.41.37 volgens mijn eigen tijdwaarneming, bijna zes minuten sneller dan vorig jaar.

Achteraf : na het hoogst irritante oponthoud bij de medailles, de sportdrank en andere prullaria, zoek ik snel de parkeergarage op om mijn spullen te zoeken. Wat mis je dan de warme douches en de gezellige nababbel van vorige jaren! Nu snel de fiets gepakt en naar huis gegaan, met gemengde gevoelens. Een mooi parcours, minder zwaar als vroeger, maar ook zonder de echte Midwintersfeer. Wat mij betreft gaan we dan ook weer snel terug naar het Orderbos en naar de eerste zaterdag in februari. Maar dat zal wel een wensdroom blijven.

© Nemi van der Reest – Apeldoorn